زندگینامه و فیلم‌های مریل استریپ به بهانه زادروز او
مری لوئیز استریپ متولد ۱۹۵۱ در بسکینگ ریج نیوجرسی است. در ۱۲ سالگی آموزش آواز دید تا خواننده اپرا شود، اما با بازی در تئاترهای دبیرستانی به بازیگری علاقه‌مند شد و به ایفای نقش‌های اول تئاترهای دبیرستانی پرداخت. و بعد از دبیرستان به کالج بسیار معتبر دخترانه «واسار» رفت و در رشته هنرهای نمایشی به تحصیل پرداخت. سپس آموزش طراحی صحنه و نمایشنامه‌نویسی را در دانشگاه دارتموت پشت سرگذاشت. در ادامه تحصیلات رهسپار مدرسه دراماتیک دانشگاه «ییل» شد و تحصیلاتش را در رشته هنرهای نمایشی تکمیل کرد.
او کار بازیگری را از تئاتر آغاز کرد و در چند نمایشنامه ظاهر شد. در همین دوران برای اجرای زیبایش در نمایشنامه «۲۷ گاری پر از پنبه» اثر تنسی ویلیامز نامزد دریافت جایزه تونی (اسکار تئاتر) شد. در سال ۱۹۷۶ به فستیوال شکسپیر نیویورک پیوست و سال بعد فعالیت سینمایی‌اش را با فیلم «جولیا»، (۱۹۷۷، فرد زینه‌مان) شروع کرد. به‌خاطر بازی در «شکارچی گوزن»(۱۹۷۸ مایکل چیمینو) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد و انجمن ملی منتقدان فیلم وی را شایسته دریافت جایزه خود دانست. نخستین اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را به‌خاطر بازی در «کرامر علیه کرامر»(۱۹۷۹، رابرت بنتون) کسب کرد و سپس در فیلم «انتخاب سوفی»(۱۹۸۳، آلن. جی.پاکولا) نقش زنی لهستانی را بازی کرد که می‌بایست یکی از فرزندانش را برای قربانی شدن انتخاب کند. «انتخاب سوفی» اسکار بهترین بازیگر زن را نصیب وی کرد. در تمام دهه ۱۹۸۰ مریل استریپ گونه‌های مختلفی از نقش‌های دراماتیک را ایفا کرد و به‌خاطر تقلید لهجه و مهارت غیرقابل توصیفش به شهرت رسید. اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل سالهای ۱۹۹۰ به نقش‌های کمدی روی آورد. در سال ۱۹۷۸، مریل استریپ برای نقش خود در فیلم تلویزیونی «همه‌سوزی» برنده جایزه امی (اسکار تلویزیون) شد.
به دلیل اجرای پرقدرت دو نقش مکمل در اجرای صحنه «فصل مرگبار و فریب جوتینان» بود که برای بازی در فیلم«شکارچی گوزن» انتخاب شد. ظاهر مناسب و رنگ‌پریده و ادای ملایم جملات، تضادی جذاب بود.
آنچه فعالیت آغازین استریپ را در سینما جالب می‌کند، این است که وی مجموعه شخصیت‌هایی را ارائه داد که به نظر اندکی بیش از کاراکترهای زنانه می‌نمودند. حتی باوجود این‌که فیلم‌های اولیه‌اش وی را به شهرت رساندند ولی ضرورت حضورش برای فروش فیلم همچنان نادیده گرفته می‌شد. اما «کرامر علیه کرامر» ثابت کرد که او نه‌تنها بازیگری تواناست بلکه محبوب و خواستنی است و حضورش می‌تواند یکی از عوامل فروش فیلم محسوب شود. در فیلم «کرامر علیه کرامر» برای خلق اغتشاش ذهنی و ناایمنی زنی جدا افتاده از همسر، مریل استریپ کیفیت معمول و متداول کم‌رویی خویشتن‌گرایانه، برگرفته از نقش‌های قبلی‌اش را با شادی و طراوت بیرونی درهم آمیخت.
«زن ستوان فرانسوی» (۱۹۸۱ کارل راتیس) و «انتخاب سوفی» اثبات کیفیات تضاد پرسونای استریپ بودند. در اولی زنی لطیف با امیال سرکوب‌شده متعلق به دوران ویکتوریا را نشان می‌دهد که توانایی‌هایش نادیده گرفته شده است و در«انتخاب سوفی، زجر جسمانی را در لحظاتی از خشم و شادی توأم با بی‌فکری و خود ویرانگری خودسرانه به نمایش می‌گذارد.
او در به تصویر کشیدن شخصیت‌های پیچیده و چندگانه با نشان دادن ریزترین نکات احساسی آنها همتا ندارد. همچنین در نقش زنان درون‌گرا، کم‌رو و مهربان با قدرتی خارق العاده ظاهر می‌شود.
او در مورد تکنیک‌های بازیگری عقیده دارد که بازیگری یک کار حسی است و تکنیک‌ها تنها راهنمای احساسات هستند، کسی که نتواند احساسات کاراکتر را درک کند تنها با تکنیک نمی‌تواند آن را به نحو احسن اجرا کند.
استریپ یکی از به یادماندنی‌ترین نقش‌هایش را در«انتخاب سوفی» ارائه داد. در این فیلم نقش زنی کاتولیک و لهستانی را دارد که با یک یهودی ازدواج کرده و در ادامه داستان رابطه‌ای عاطفی با یک نویسنده برقرار می‌کند.
مریل استریپ با کارهای زیبا و به یادماندنی‌اش یکی از معدود ستارگان بی‌رقیب هالیوود است. همسر مریل، مجسمه‌سازی مشهور به نام دونالدگامر است و این زوج هنرمند در کنار چهار فرزندشان دور از هیاهوی هالیوود زندگی آرامی را می‌گذرانند.
فیلم‌های مهم:
جولیا (۱۹۹۷، فرد زینه‌مان)، همه‌سوزی (۱۹۷۸، ماروین جی، کونسکی، تلویزیونی). شکارچی گوزن (۱۹۷۸، مایکل چیمینو) منهتن(۱۹۷۹، وودی آلن) کرامر علیه کرامر(۱۹۷۹، رابرت بنتون) فریب جوتینان (۱۹۷۹، جری شاتزبرگ)، زن ستوان فرانسوی (۱۹۸۱، گارل راتیس) انتخاب سوفی(۱۹۸۲، آلن جی، پاکولا)، درون افریقا (به تصویر صفحه مراجعه شود) (۱۹۸۵، سیدنی پولاک)، دل سوختگی (۱۹۸۶ مایک نیکولز)، فریاد در تاریکی (۱۹۸۸، کرت نویمان)، کارت‌پستال‌های از صمیم قلب (۱۹۹۰، مایک نیکولز)، از زندگیت دفاع کن، (۱۹۹۱، آلبرت بروکس)، مرگ از آن وی باد(۱۹۹۲، رابرت زمه کیس)، خانه اشباح (۱۹۹۳، بیل اگوست) رودخانه وحشی (۱۹۹۴، ک.تیس هنسون)، پل‌های مدیسن کانتی (۱۹۹۵، کلینت اسیتوود) اتاق ماروین (۱۹۹۶، جری زکس)، در لوناسا رقصیدن (۱۹۹۷، پل اوکانر) و…