از نظر تاریخی پول چرا پشتوانهٔ طلا دارد؟

«پول» سکهٔ طلا یا تکه کاغذ چاپ شده‌ای که «اسکناس» نامیده می‌شود نیست. سکه و اسکناس فقط «نشانه» هستند ولی همین نشانه‌ها نمایندهٔ یک «چیز» واقعی می‌باشند.

هر دولتی که «پول» انتشار می‌دهد، مقادیر زیادی فلز قیمتی به عنوان «پشتوانهٔ پول» نگه می‌دارد.

استاندارد اندازه گیری ارزش پول (که به طور رسمی در سراسر دنیای متمدن امروز به کار گرفته می‌شود) طلا و نقره هستند.

این دو فلز آن قدر نایاب هستند که ارزش‌شان را از دست نمی‌دهند و در عین حال، به قدری فراوان می‌باشند که نیازهای بازار را نیز بر می‌آورند.

به عبارت دقیق‌تر، کاغذ و فرزی که دولت به عنوان «پول» منتشر می‌کند، به این دلیل دارای ارزش مشخص تلقی می‌شوند که ذخایر کافی طلا و نقره برای پشتیبانی از آنها وجود دارد.

انگلستان در سال 1821 میلادی روش «پشتوانهٔ یک فلزی» را به عنوان پایهٔ نظام پولی خویش انتخاب کرد.

«طلا» به عنوان پول رایج کشور انگلستان پذیرفته شد. در سال 1914 میلادی تقریباً برای پول‌های تمام کشورهای جهان، «طلا» به عنوان معیار ارزش بر گزیده شده بود.

کشورهای جهان با پذیرفتن یک استاندارد با معیار ارزش، قادر شدند که آسان‌تر از زمان گذشته با یکدیگر داد و ستد کنند.

دلار آمریکا، فرانک فرانسه و مارک آلمان تماماً ارزش ثابتی بر حسب طلا داشتند.‌ این را «استاندارد طلا» می‌نامند.

لیکن در سال 1931 میلادی، بسیاری از کشورهای جهان «استاندارد طلا» را کنار گذاشتند.

ولی بسیار از پول (از جمله  پول ایالات متحدهٔ آمریکا) همچنان بر پایهٔ قیمت ثابت طلا قرار گرفته‌اند و طلا در بازرگانی بین‌المللی اهمیت دارد.

دولت‌ها قطعات طلا را (که «شمش» نام دارد) خرید و فروش می‌کنند. قسمتی از طلا پرداخت بدهی‌های بین‌المللی به کار می‌آید و بخشی دیگر نگهداری می‌شود. طلای نگهداری شده را «ذخیره» می‌نامند.