آیا می‌دانستید آلمان نازی در اواخر جنگ جهانی دوم یک هواپیمای جنگنده شناساگریز یا پنهان‌کار ساخته بود؟
در حال حاضر شرکت نورثروپ گرامن، در حال کار روی نسل جدید هواپیمای پنهان‌کار به نام B-21 Raider است تا در آینده جایگزین B-2 Spirit شود.
اما شاید تعجب کنید که تاریخچه هواپیماهای پنهان‌کار به دوره آلمان نازی برسد. در واقع دو برادر آلمانی یک هواپیمای جت پنهان‌کار را طراحی کرده و ساخته بودند.
هواپیماهای پنهان‌کار عموما به شکل یک جفت بال ساخته می‌شوند، یعنی می‌شود آنها را بال پرنده دانست و فاقد دم هستند. سطح مقطع آنها و جنس بدنه‌شان طوری ساخته و انتخاب می‌شود که کمترین بازتاب راداری را داشته باشند.
البته هدف اصلی از ساخت هواپیمایی که برادران آلمانی طراحی کرده بودند، پنهان‌کاری و مخفی شدن از رادارها نبود، هدف اولیه آن بود که هواپیمایی با دامنه پروازی و سرعت زیاد ساخته شود.
در آن زمان والتر هورتن، یک خلبان هواپیماهیا جنگنده لوفت وافه بود که در ماموریت‌های متهورانه خلبان افسانه‌ای آلمان‌ها یعنی آدولف گالاند شرکت داشت. برادر او ریمار نام داشت. کسی که علیرغم نداشتن مدارک آکادمیک، یک طراح هوپیما بود. این دو، در جوانی تعدادی هواپیمای گلایدر، بدون دم طراحی کرده بودند.
سال 1943، رئیس لوفت وافه، یعنی هرمان گورینگ، از طراحان هواپیما خواست که یک هواپیما با ویژگی‌هایی که در عبارت 3 در 1000 خلاصه می‌شد، طراحی کنند. یعنی هواپیمایی که بتواند:
1- هزار کلیومتر را در یک ساعت طی کند
2- هزار کیلوگرم بمب را حمل کند.
3- آنقدر سوخت داشته باشد که بتواند 1000 کیلومتر برگشت راه طی کند و تازه یک سوم سوختش را ذخیره داشته باشد تا اگر نبرد هوایی پیش آمد، سوخت کم نیاورد.
آن زمان آلمان نازی موفق شده که نخستین موتورهای توربوجت دنیا را طراحی کند و توسعه بدهد. با این موتورهای می‌شد هواپیماهایی جنگنده‌ای داشت که هواپیماهای متفقین به گرد پایشان هم نرسند. اما خب، آلمان نازی خیلی دیر به این موتورها رسیده بود.
مشکل این موتورها این بود که سوخت زیادی مصرف می‌کردند و نمی‌توانستند به اهداف دور برسند. حالا برادران هورتن امیدوار بودند که بتوانند یک هواپیما به شکل بال پرنده بسازند که از این موتورها استفاده کند.
البته این طور نبود که آمریکایی‌ها هم در همان زمان ایده ساخت بال پرنده به فکرشان نرسیده باشد. در طی جنگ جهانی دوم، نورثروپ، بمب‌افکنی به شکل بال پرنده به نام XB-35 را طراحی کرده بود، اما این هواپیما پایداری لازم را نداشت و هیچگاه به تولید انبوه نرسید.
از آن سو، برادران هورتن کانسپت هواپیما را نخست به شکل گلایدر بدون موتوری به نام H.IX V1 در آگوست سال 1943 آزمایش کردند.
بعد از این تست، آنها در مارس سال 1944، نمونه اولیه V2 هواپیما را ساختند که دو موتور توربوجت Jumo 004B بر روی خود داشت. این هواپیما حتی صندلی نجات اولیه هم داشت. نخستین پرواز این هواپیما در دوم فوریه سال 1945 انجام شد. هواپیما پایداری آئوردینامیک خوبی هم داشت. گفته می‌شود که این نمونه اولیه حتی از جت جنگنده آلمان‌ها به نام Me 262 را در نبرد رو در رو، برتر بود.
اما روند آزمایش این هواپیما در 18 فوریه، متعاقب آتش گرفتن یکی از موتورها، به تاخیر افتاد. خلبان هواپیما به نام اروین زیلر، چند بار تلاش کرد که موتور را را با مانورهای راه‌‌اندازی مجدد کند، اما موفق نشد و بعد از فرود و آتش‌سوزی در هواپیما، به شدت مجروح شد و درگذشت.
علیرغم اینها گورینگ، قبلا با ساخت 40 فروند از این هواپیماها موافقیت کرده بود و شرکتی به نام Gotha باید آنها را می‌ساخت. قرار بود نام نهایی این هواپیماها Ho 229s یا Go 229s باشد. تصور می‌شد که این نسخه نهایی بتواند مسافت 975 کیلومتر را در طی یک ساعت طی کند.
ساخته شدن 4 نمونه ابتدایی اینها که نام V3 تا V6 داشتند شروع شده بود.
اما دیگر واقعا دیر شده بود. آلمان مغلوب شد و وقتی ارتش آمریکا به کارخانه فردیدرک‌رودای آلمان در آوریل سال 1945 رسید؛ قطعات کابین خلبان هواپیماها و یک جفت بالی که قرار بود روی آنها سوار شود را پیدا کرد.
کامل ترین نسخه این هواپیماها به آمریکا فرستاده شد تا روی آن مطالعه انجام شود که الان بعد از ترمیم در موزه هوا-فضای آمریکا در چنتیلی در ویرجینیا، به نمایش گذاشته شده است.
حالا سؤال اصلی این است که آیا واقعا این هواپیمای Ho 229 پنهان‌کار بود؟
از دهه 1940 مدرک قوری برای پنهان‌کار بودن این هواپیما بر جا نمانده. اما خود هورتن‌ها می‌گویند که هدف فرعی ساخت این هواپیماها این بود که مقطع راداری کمی داشته باشند.
رایمر هورتن 30 سال بعد در ایجاد ویژگی‌های پنهان‌کاری هواپیمایش، تعهد داشته و حتی از یک ترکیب کربن جاذب اشعه راداری که ترکیبی از خاک اره و چسب چوب بود، بدون اطلاع به مقامات مافوقش می‌خواست در این هواپیما استفاده کند. حتی دو آزمایش هم برای تعیین میزان مخفی‌کاری هواپیما انجام شده بود که یکی از آنها موفق بود.
اما در این میان برخی مورخین اشکال وارد کرده‌اند که مخفی‌کاری یک هدف جانبی بوده.
در سال 2008، کارخانه نورثروپ گرومان، با همکاری کانال نشنال جئوگرافیک، یک ماکت هواپیمای Ho 229 را ساختند تا بازتاب راداری آن را آزمایش کنند. معلوم شد که بازتاب راداری این هواپیما 80 درصد یک جنگنده استاندارد Bf. 109 بوده. به عبارتی میزان پنهان‌کاری اندک بوده، اما اگر همین میزان 20 درصدی پنهان‌کاری را در کنار سرعت بالای این هواپیما بگذاریم، می‌بینیم که سامانه دفاعی آن زمان انگلیس، واقعا در مقابل آنها به مشکل برمی‌خورد.
اما این هواپیما قطعا در بخش سرعت بر هواپیماهای جنگنده متفقین برتری داشت. طوری که 33 درصد از سریع‌ترین هواپیمای متفقین هم سریع‌تر بود.
البته در آن زمان واقعا پنهان‌کاری هم به کمک این جنگنده نمی‌آمد؛ چون در نور روز جنگنده‌های متفقین روی خاک آلمان، بدون راداری هواپیماهای آلمان را رهگیری می‌کردند.
کسی چه می‌داند اگر ترکیبی از موتورهای جت و هواپیماهای با طراحی جدید، دو سه سالی زودتر آماده می‌شدند، سرنوشت جنگ جهانی دوم چه می‌شد!
