چرا کبوترها در همه جا دنیا یافت می‌شوند؟
الیزابت کارلن و جوانا مولز: صبح روز ۱۲ ژوئن ۱۹۴۴ است و کبوتری به نام پدی در حال انجام یک سفر حماسی ۳۶۸ کیلومتری است. او موفق می‌شود از شاهین‌های نازی بگریزد و سپس در هوای طوفانی به آنها می‌کوبد، به طور میانگین با سرعت ۷۹ کیلومتر در ساعت تقریباً پنج ساعت متوالی پرواز می‌کند. پدی اولین خبر نبرد روز D را به انگلستان می‌برد. او برای این موفقیت مدال شجاعت را به دست آورد.
پدی یکی از حدود ۲۵۰۰۰۰ کبوتر مورداستفاده بریتانیایی‌ها در طول جنگ جهانی دوم برای انتقال سریع پیام‌های مخفی بود. در واقع، سیستم‌های تحویل کبوتری، شیوه‌های باستانی بشر هستند. گوشتشان را به عنوان یک منبع پروتئین و مدفوع غنی از نیتروژنشان را به عنوان کود عالی، می‌بینند، انسان‌ها کبوترها را از۱۰۰۰۰ سال پیش به اسارت آوردند. سپس به ویژگی‌های دیگر دست زدیم. کبوترها به طور طبیعی سریع هستند و غریزه بازگشت به خانه قدرتمندی دارند که آنها را وادار می‌کند تا از مسافت‌های طولانی به مکانی که «خانه» می‌دانند برگردند. بنابراین ما شروع به توسعه چاپارهای کبوتر و پرورش و آموزش آنها برای مسابقه کردیم. در یک سرگرمی به نام «کبوتربازی» جمعیت برای صفاتی مانند پرهای سر و پاهای پر فوق‌العاده انتخاب شدند.
در حالیکه کبوترها را به سراسر جهان می‌بردیم، آنها فرار کردند یا آزاد شدند، به صورت گله‌های شهری وحشی که امروزه با آنها آشنا هستیم. کبوترها در حال حاضر یکی از فراوان‌ترین و گسترده‌ترین گونه‌های روی کره زمین هستند. موفق در کامیابی در شهرهای پر هرج و مرج. آنها موفقیتشان را مدیون ترکیبی ایده‌آل از ویژگی‌ها هستند، از جمله برخی از آنها که توسط انسان برجسته شده است.
بر خلاف پرندگانی که روی زمین یا روی درختان لانه می‌کنند، کبوترها در اصل ساکن صخره بودند. ساختمان‌های شهر از زیستگاه طبیعی آنها تقلید می‌کنند. وقتی صحبت از خانگی می‌شود کبوترها استاندارد بسیار پایینی دارند چند چوب به هر لبه پنجره یا روگذر بزرگراه اضافه کنید و آن یک مکان عالی برای بزرگ کردن نوزادان است. این بی‌دغدغگی به آنها اجازه می‌دهد در محیط‌هایی زندگی کنند جایی که گونه‌های تخصصی‌تر نمی‌توانند.
به طور عمومی، کبوترها از ضایعات مواد غذایی شهری استفاده می‌کنند. با عضوی به نام چینه‌دان در گلویشان، می‌توانند زمانی که غذا در دسترس است، زیاد بخورند و مقداری را برای بعد ذخیره کنند. عوض‌آنکه مجبورباشندغذای زنده به بچه‌هایشان بدهند،به آنها «شیرچینه‌دان» می‌دهند. جوجه‌ها با این وعده غذایی غنی از چربی و پروتئین به سرعت رشد می‌کنند. اگر شرایط مناسب باشد، کبوترها در تمام طول سال تولید مثل می‌کنند و هر شش هفته یک بار زاده‌های جدیدی تولید کند. آنها در واقع نرخ تولید مثل بالاتری در شهرها دارند به دلیل فراوانی غذا و سرپناه.
این جمعیت‌های با رشد بالا شکارچیان را جذب می‌کنند. شهر نیویورک خانه یک میلیون کبوتر است، که از جمعیت زیادی از جانواران شکارچی حمایت می‌کنند. اما استعداد کبوترها برای پرواز سریع، بیشتر در پرورش دادن برای مسابقه به کار می‌رود، که یعنی برای شکار با سرعت بالا ساخته شده‌اند. در مقایسه با جغدهای انبار که اندازه مشابهی دارند، استخوان‌های بال کبوتر ضخیم‌تر و خمیده‌تر هستند، که برای توده عضلانی ایجاد فضای اضافی می‌کند. آنها می‌توانند به سرعت ۱۲۵ کیلومتر در ساعت برسند. و گله‌های بزرگشان به خاطر تعداد و چشمان بیشتر برای مواظبت ایمنی را تضمین می‌کنند.
در حالی که کبوترها نقش اصلی را در حیات وحش شهری بازی می‌کنند، ما همیشه همسایه‌های مشتاق نیستیم. در سال ۱۹۶۶، کمیسر پارک‌های نیویورک اصطلاح «موش‌های بالدار» را ابداع کرد و آن ماندگار شد. در واقع مدفوع آنها، که در ابتدا به عنوان کود آن را مهم کردیم، یک مشکل منحصر به فرد ایجاد می‌کند. فقط یک کبوتر می‌تواند در سال۱۱ کیلوگرم مدفوع اسیدی از خود به جای بگذارد. که در ایالات متحده سالانه به حدود ۱.۱ میلیارد دلار خسارت سازه‌ای می‌رسد. با اینکه حوادث عفونت نادر است، این مدفوع می‌تواندمیزبان قارچ‌هایی باشد که اگر استنشاق شود برای افراد مضر است.
آنها ممکن است زیاد، پر سر و صدا و کمی بیش از حد علاقه‌مند به ناهارتان باشند، اما کبوترهایی که دور ما می‌چرخند شواهدی از یک رابطه قدیمی و مداوم هستند. پیشرفت آنها برای تسلط بر جهان تلاشی مشترک بوده است. خوب یا بد، ما این کار را خودمان کردیم.
