ایمپلنت یا پیوند تراشه به مغز: درمانی نو برای از بین بردن افسردگی
یک مطالعه باورنکردنی جدید انجام شده که امیدهای تازه‌ای برای از بین بردن افسردگی زنده کرده.
در این مطالعه نشان داده شده که چگونه پیوند تراشه یا ایمپلنت مغزی می‌تواند با تحریک الکتریکی مناطق خاصی از مغز، افسردگی شدید را درمان کند. ایمپلنت آزمایشی پیشرفته جدید، فعالیت عصبی مغز را برای پیدا کردن نشانگر‌های زیستی افسردگی پایش می‌کند و بعد با تحریک الکتریکی یک ناحیه خاص مغز، چرخه افسردگی را مختل می‌کند و علائم خلقی را بهبود می‌بخشد.
اندرو کریستال، پژوهشگر ارشد مطالعه جدید توضیح می‌دهد: «این مطالعه راه را برای یک پارادایم جدید باز کرده که به شدت در روانپزشکی مورد نیاز بوده.» «ما یک رویکرد دقیق پزشکی را توسعه داده‌ایم که با شناسایی و تعدیل فعالیت مدار عصبی مرتبط با افسردگی در مغز، افسردگی مقاوم در برابر درمان را با موفقیت درمان می‌کند.»
بر اساس این مطالعه جدید که نتایج آن در مجله نیچر منتشر شده، با آزمایش تراشه مغز روی اولین بیمار، پژوهش به نقطه اوج خود رسید:
سارا، یک زن 36 ساله با افسردگی شدید و مقاوم به درمان از دوران کودکی، برای درمان بیماری خود از هر درمانی استفاده کرده بود، از دارو‌های ضد افسردگی متعدد گرفته تا درمان با تشنج القا شده الکتریکی ECT.
سارا توضیح می‌دهد: «من در انتهای خط بودم. به شدت افسرده بودم. این زندگی برای من ارزش ادامه دادن نداشت و اگر ورای درمان‌های قبلی نمی‌توانستم کاری بکنم، توان ادامه نداشتم.»
تحقیقات قبلی روی یافتن ارتباط بین حالت‌های خلقی خاص و الگو‌های فعالیت الکتریکی مغز کار کرده بودند. سایر مطالعات بر مناطق خاصی از مغز متمرکز شده بودند که علائم افسردگی را هنگام تحریک با تکان‌های الکتریکی بهبود می‌بخشند.
ادوارد چانگ، نویسنده ارشد این مقاله می‌گوید: “این مطالعه جدید تقریباً تمام یافته‌های مهم تحقیقات قبلی ما را در یک درمان کامل با هدف کاهش افسردگی متمرکز کرده. ”
اولین قدم در این تحقیق، پیگیری دقیق فعالیت‌های الکتریکی در مغز سارا در مدت 10 روز به منظور شناسایی الگو‌های خاصی بود که با علائم افسردگی مرتبط هستند. محققان منطقه خاصی در آمیگدال را که به طور مداوم با علائم شروع افسردگی حاد ظاهر می‌شد، مشخص کردند.
سپس محققان متوجه شدند که تحریک‌های کوتاه الکتریکی جسم مخطط شکمی ventral striatum می‌تواند با این فعالیت آمیگدال مقابله کند. هنگامی که این الگوی فعالیت مغزی و هدف تحریک مشخص شد، محققان دستگاه آزمایشی را در مغز سارا کاشتند که می‌تواند فعالیت عصبی مرتباط با افسردگی را در یک منطقه حس کرده و با تحریک الکتریکی به منطقه دیگر افسردگی را کاهش دهد.
سارا می‌گوید: “در ماه‌های اولیه، کاهش افسردگی بسیار ناگهانی بود و من مطمئن نبودم که آیا این اثر ادامه خواهد یافت یا خیر. اما تداوم داشت. ”
چند روز پس از کاشت تراشه شخصی، افسردگی سارا برطرف شد. قبل از کاشت وی 36 امتیاز از 45 را در مقیاس درجه‌بندی افسردگی مونتگومری – اوسبرگ (MADRS) کسب کرد. فقط 12 روز پس از ایمپلنت امتیاز او به 14 کاهش یافته بود و چند ماه بعد بیشتر افت کرد و در نهایت با نمره 10 رسید که نمره رسمی نشان دهنده بهبود بالینی است.
شگفت‌انگیز است که بیمار مزمنی، اینگونه احساس راحتی کند و حس کند که مقصر نیست و با تعدیل مدارهای مغزی، بیماری‌اش قابل درمان است.
جاناتان رویزر، عصب‌شناس از دانشگاه کالج لندن، این مطالعه جدید را “هیجان انگیز” می‌نامد اما تأکید می‌کند مشخص نیست که سیستمی مانند این، برای شخصی‌سازی و سازگاری با دیگر بیماران هم چقدر قابل استفاده باشد.
رویزر، که روی این تحقیق جدید کار نکرده است، می‌گوید: “اگرچه این نوع جراحی بسیار تهاجمی فقط در شدیدترین بیماران با علائم غیرقابل درمان مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما به دلیل ماهیت شخصی‌سازی شده تحریک عصبی، یک گام رو به جلو است. .به احتمال زیاد در صورت آزمایش در سایر بیماران، محل‌های متفاوتی از مغز برای پایش و تحریک مورد نیاز هستند، زیرا مدارهای مغزی مسبب علائم افسردگی، احتمالاً در افراد مختلف، متفاوت هستند. ”
کاترین اسکانگوس، یکی از نویسنده این مطالعه جدید، معتقد است که کار‌های بیشتری باید انجام شود تا این نوع درمان حتی به کاربرد بالینی واقعی نزدیک شود. سارا تا کنون بهبود مداوم خود را در طول 12 ماه کاشت ایمپلنت نشان داده، اما اثرات طولانی مدت درمان هنوز ناشناخته است.
از زمان درمان موفق سارا، محققان دو شرکت‌کننده دیگر را هم برای این آزمایش پیدا کرده‌اند. برنامه نهایی این است که در مجموع 12 شرکت‌کننده وارد تحقیق شوند و دوره آزمایشی فعلی قرار است تا سال 2035 اجرا شود. بنابراین درمان جدید، چیزی نیست که به زودی در دسترس قرار گیرد.