سلاح‌ها و موشک‌های فراصوت چه انواعی دارند و چرا اهمیت دارند؟
اساساً سه نوع سلاح فراصوت وجود دارد
1- موشک‌های بالستیک هدایت شونده، با کلاهک‌هایی که به سمت هدف هدایت می‌شوند.
2- وسایل گلایدری فرا صوت که با یک موشک بوستر پرتاب می‌شوند و ادامه مسیر را به سمت هدف به اصطلاح سر می‌خورند.
3- موشک‌های کروز فراصوت، که با موتور‌های پر سرعت مکنده هوا کار می‌کنند.
این تسلیحات می‌توانند برد‌های مختلفی داشته باشند و بسته به طراحی آنها می‌توانند کلاهک‌های معمولی یا هسته‌ای را حمل کنند.
علیرغم نامشان، توانایی تسلیحات فرا صوت برای تغییر مسیر سریع در «فاز پایانی»، در نزدیکی هدف است که در فرار از دفاع دشمن، مهم‌تر از سرعتشان است. طبق تعریف، سلاح‌های فرا صوت با سرعت پنج برابر یا بیشتر از سرعت صوت یا 5 ماخ پرواز می‌کنند.
گمان می‌رود اولین آزمایش کره شمالی در ماه سپتامبر یک موشک بالستیک هدایت شونده باشد که بین سه نوع سلاح یادشده کمترین پیچیدگی را دارد و برای چندین دهه است که در زرادخانه قدرت‌های نظامی بزرگ یافت می‌شود.
با این حال، گمان می‌رود آخرین آزمایش کره شمالی یک سلاح پیشرفته‌تر شامل موشک بوستر- جزء گلایدری بوده باشد.
جیمز اکتون، یکی از مدیران برنامه سیاست هسته‌ای برای صلح بین‌المللی در بنیاد کارنگی، به به NPR گفته که فکر نمی‌کند توانایی‌های پیونگ یانگ با توانایی‌های ایالات متحده، روسیه یا چین همخوانی داشته باشد، اما اگر تبلیغات آنها منعکس‌کننده آنچه واقعاً در آزمایش رخ داده، باشد، نشاندهنده کسب توانایی‌های قابل توجهی است.
البته روسیه قبلاً آوانگارد -یک سلاح فراصوت- را آزمایش کرده که کرملین ادعا می‌کن که می‌تواند با سرعت ۲۷ ماخ یا ۲۷ برابر سرعت صوت پرواز کند و تصور می‌شود می‌تواند برای فرار از رهگیری، در حین پرواز می‌تواند تغییر جهت دهد.
ماه گذشته، روسیه آزمایش‌های موفقیت‌آمیز یک موشک کروز فرا صوت حتی پیچیده‌تر به نام زیرکون را از کشتی‌های سطحی و زیردریایی‌های انجام داد.
چین نیز موشک بالستیک DF-17 که بوستر گلایدر فراصوتش است، در یک رژه نظامی در سال 2019 به نمایش گذاشت. تابستان گذشته هم پکن یک صلاح گلایدری فرا صوت با قابلیت حمل هسته‌ای را آزمایش کرد.
در حالی که روسیه به طور کلی به توانایی‌های جدید خود می‌بالد و آنها را در تبلیغات او ذکر می‌کند، چین ترجیح می‌دهد انکارشان کند.
در مقابل، ایالات متحده در سال‌های اخیر در زمینه سلاح‌های فراصوت بسیار عقب مانده است. در ماه اکتبر، ژنرال مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش، منحنی توسعه چین را به موفقیت لحظه پرتاب ماهواره اسپوتنیک توسط روس‌ها تشبیه کرد.
از نقطه نظر فنی، سرعت صلاح‌های فراصوت، به آنها قدرت مانور و پتانسیل فرار از سیستم‌های دفاعی را می‌دهد. نه تنها شناسایی آنها دشوار است، بلکه توانایی آنها برای ایجاد تغییر اساسی در مسیر نزدیکی هدف، باعث دشوار شدن رهگیری‌شان می‌شود.
ویکتور چا، معاون ارشد رئیس‌جمهور در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی می‌گوید: «اگر نمی‌توانید جلوی تسلیحات فراصوت را بگیرید، تنها گزینه دیگر پیش‌دستی است».
یون سوک یول، نامزد ریاست جمهوری کره جنوبی هم چنین نظری دارد. یون گفت: «موشک‌هایی که با سرعت بیش از 5 ماخ داشته باشند و از کره شمالی پرتاب شوند، در کمتر از یک دقیقه به سئول می‌رسند. رهگیری آنها عملا غیرممکن است. در این صورت، تنها روش برای پیشگیری از آنها انجام یک حمله پیشگیرانه زمانی است که نشانه‌هایی [از پرتاب] را تشخیص دهیم.» اگرچه او همچنین بر لزوم «تداوم فشار بر کره شمالی از طریق دیپلماسی» تأکید کرد.
چا، که در دوران دولت جورج دبلیو بوش در شورای امنیت ملی خدمت می‌کرد، می‌گوید سامانه‌های دفاع موشکی ایالات متحده «خوب» هستند، اما عمدتاً «برای متوقف کردن تعداد انگشت شماری از موشک‌های نسبتاً ابتدایی کره شمالی طراحی شده‌ان. آنها باید توسعه یابند تا بتوانند انواع موشک‌های پیچیده‌تر را مدیریت کنند.
