پشت پرده عکس‌های همه‌گیر سیلی زدن ویل اسمیت به کریس راک در اسکار: چه کسی و با چه دوربینی این عکس‌ها را گرفت؟

ویل اسمیت، این روزها به سبب، ماجرای اسکار و سیلی زدن به صورت کریس راک کمدین، خبرساز است.

عکس‌های این صحنه تا حالا تبدیل به هزاران میم اینترنتی شده‌اند و احتمالا ماه‌ها کاربران اینترنت روی آن متن مورد نظر خود را خواهند نوشت و همچنان بازنشرش خواهند کرد.

اما چه کسی این سری عکس‌ها را گرفت؟

برایان اسنایدر، عکاس رویترز، لحظه‌ای غیرمنتظره را در 10 فریم ثبت کرد.

او می‌گوید، او و دیگر عکاسان مراسم، در ابتدا فکر کردند که آیا این بخشی از برنامه از پیش برنامه‌ریزی شده بود یا خیر. اما وقتی ویل اسمیت به جایش بازگشت و شروع به فریاد زدن کرد و فحاشی کرد، تازه متوجه شدند که این ماجرا برنامه‌ریزی نشده بود.

راک در مراسم اهدای جوایز اسکار 94 توسط آکادمی علوم و هنر‌های تصاویر متحرک، جایزه بهترین فیلم مستند را اهدا کرد. در طی یک مونولوگ، راک در مورد همسر اسمیت، جادا پینکت اسمیت و سر طاس او شوخی کرد و گفت:

“جادا، من تو را دوست دارم. بی‌صبرانه منتظر دیدن GI Jane 2 هستم. ”

این جوک به فیلم درام جنگی سال 1997 GI Jane اشاره دارد که در آن دمی مور بازیگر، نقش یک ستوان را با یک موی کوتاه وزوزی بازی می‌کند. پینکت اسمیت در سال‌های اخیر در مورد بیماری آلوپسی خود، یک اختلال خود ایمنی که باعث ریزش مو می‌شود، بسیار شفاف صحبت کرده. او حتی سال گذشته ویدئویی را در اینستاگرام خود منتشر کرده که پیشرفت بیماری‌اش را نشان می‌داد.

شوخی راک، اسمیت را خشمگین کرد، او از روی صندلی ردیف جلو روی صحنه رفت و به راک سیلی زد، ضربه‌ای که صدای آن هم شنیده شد.

اسمیت پس از بازگشت به صندلی خود، در مقابل تماشاگران حیرت‌زده بر سر راک فریاد زد:

“اسم همسرم را نیاور! ”

اسنایدر توضیح می‌دهد: «ما 9 نفر  عکاس در غرفه فیلمبرداری، پشت صحنه بودیم. من فکر نمی‌کنم کسی این صحنه را از دست داده باشد، خوشبختانه. عکس من اولین عکسی بود که بیرون آمد. ما خیلی از رقبای خود جلوتر بودیم. موقعیت‌ ما در غرفه پروجکشن توسط آکادمی از پیش تعیین شده بود.

اسنایدر حتی سری عکس‌هایش را فوری بررسی نکرد تا ببینی که لحظه سیلی خوردن راک را دقیق ثبت کرده یا خیر.

او می‌گوید: «مسئولیت من در آن مرحله تلاش برای مستندسازی وقایع محتمل بعدی بود. اینکه چه اتفاقی بین اسمیت و همسرش جادا و راک می‌افتد. اینکه وقتی نور چراغ‌ها کم می‌شود و برندگان اعلام می‌شوند یا وقتی که برای پخش آگهی، مراسم متوقف می‌شود، باز چیزی رخ خواهد داد یا خیر.»

اسنایدر به عنوان دو بار برنده عکاس سال انجمن عکاسان مطبوعاتی بوستون، می‌گوید که کمی بعد، متنی از یکی از ویراستاران دریافت کردم که اشاره کرده بود، عکسش خیلی خوب شده. اما او تنها بعد از پایان مراسم متوجه شد که عکس‌هایش چقدر تاثیرگذار شده‌اند.

اسنایدر که 30 سال است برای رویترز فیلمبرداری می‌کند، توضیح می‌دهد: «منظورم این است که بلافاصله پس از آن، کریس راک جایزه بهترین مستند را اهدا کرد و سپس ادای احترام به فیلم پدرخوانده اتفاق افتاد و ادامه یافت. «تا زمانی که پس از پایان نمایش به فضای کار بازگشتم، سردبیران میزان تأثیر حادثه و عکس‌های من را به من گفتند. من یکی از آخرین کسانی بودم که می‌دانستم. »

توییت سردبیر خبری رویترز میلیون‌ها بار بازنشر شد و عکس او دیگر وارد صفحه اول روزنامه‌های مهم دنیا شده بود.

اما دوربین اسنایدر چه بود؟

دوربین بدون آینه Canon R5 با شاتر مکانیکی بود که می‌توانست تا 12 فریم در ثانیه را ثبت کند. لنز Canon EF 200-400mm f/4L IS USM Extender 1.4x در 400mm بود.

او با f/4،1/250s و ISO 8000 دوربین را تنظیم کرده بود، تا متناسب با نور صحنه باشد.

دوربین اسنایدر مانند همه افرادی که برای آژانس‌های خبری عکس می‌گیرند، به ویرایشگر‌های عکس در محل مراسم متصل شده بود که می‌توانستند تصاویر را به محض ثبت مشاهده کنند. در کمتر از 4 دقیقه، عکس‌های سیلی زدن ویل اسمیت در سراسر جهان برای مشتریان رسانه‌ای رویترز منتشر شد. برای شتاب بخشیدن به روند کار، فقط فرمت  JPEG‌ها از دوربین به ویرایشگر‌ها منتقل شدند.

اسنایدر در طول دوران حرفه‌ای خود، پنج کمپین ریاست‌جمهوری ایالات متحده، طوفان کاترینا، بازی‌های المپیک، جام‌های جهانی، سوپربولز را پوشش داده است. این چهارمین جایزه اسکار او بود. اگرچه این اولین باری بود که او مراسم اصلی را پوشش می‌داد و قبلا فقط از فرش قرمز عکس می‌گرفت.

اسنایدر طی سال‌های عکاسی، عکس‌های مشهور دیگری هم گرفته. از جمله عکسی که از  ژیمناستی به نام مک‌کایلا مارونی هنگام دریافت مدال نقره‌اش در المپیک، گرفته بود:

او در مورد عکس سیلی ویل اسمیت می‌گوید: «خیلی خوشحالم که از چیزی از دست ندادم! من چیزی را به یاد می‌آورم که یک ویراستار در اوایل کارم به من آموخت، اینکه در رویداد‌های بزرگ مانند این، تقریباً همیشه یک لحظه تعیین‌کننده وجود دارد و مهم است که خودتان را درگیر صحنه‌های جانبی و غیرمهم نکنید و آن لحظه خاص را از دست ندهید.»

منبع