آواتار ۲: میخی بر تابوت سه‌بعدی یا احیاکننده این روند تقریبا در شرف مرگ!
ساختن و اکران فیلم آواتار جدید واقعا، پر از ریسک خواهد بود. آیا مردم بعد از ۱۲ سال، از فیلمی که تر و تازگی داستانی اولیه خود را از دست داده، دوباره استقبال می‌کنند؟ تازه جیمز کامرون دست به قمار زده، طوری که اگر فیلم آواتار جدید او شکست بخورد، باز هم بایستی طبق قرار قبلیِ ۳ آواتار دیگر هم بسازد.
اما چیزی که ما را به فکر می‌برد این است که آیا قرار است که آواتار ۲ باعث شود که دوباره عینک‌های سه‌بعدی خود را به چشم بزنیم؟
یک دهه پیش قرار بود فناوری سه بعدی آینده سینما باشد. آواتار دیگر اوج این دوره بود. ما در آواتار می‌خواستیم که دنیای عجیب بیگانه را با موجوداتش به صورت سه‌بعدی ببینیم. بنابراین میلیون‌های تلویزیون سه‌بعدی و عینک‌هایش به فروش رفت و جالب است که شمار قابل توجهی از خریداران این تلویزیون‌ها بیشتر از ۱۰ – ۱۲ فیلم سه‌بعدی ندیدند و بعد آن متوجه شدن که تحمل عینک برایشان سخت است و یا شاید توهم سه‌بعدی به آن باحالی که تصور می‌کردند، نبوده!
با سه‌بعدی‌سازی پیتر جکسون و ریدلی اسکات و مارتین اسکورسیزی و آنگ لی دیگر شکی برای ما باقی نبوده که علیرغم سرخوردگی پنهان اولیه ما، سه‌بعدی فناوری‌‌ای است که رفته رفته اصلاح می‌شود و دنیای بعدی حتما سه‌بعدی خواهد بود.
سایت Techcrunch بسیار جسورانه در سال 2010 اعلام کرد: “3D اینجاست تا بماند.”
ما تصور می‌کردیم که زمانی برسد که صدها کلاسیک سه‌بعدی به‌یادماندنی ساخته شود. اما سه‌بعدی خیلی زود مرد! عینک‌های ناراحت و گران بودن سالن‌های سینمای سه‌بعدی عرصه را تنگ کرد و در ضمن خیلی‌ها متوجه شدند که نسخه دوبعدی فیلم‌های سه‌بعدی هم چیز خوبی است و اجباری نیست که حتما با زحمت نسخه سه‌بعدی را مشاهده کنند.
فیلم‌های سه‌بعدی البته هنوز ساخته می‌شوند و شماری از مشهورترین فیلم‌های این یکی دو ساله مانند فیام تلماسه یا کودزیلا در مقابل کینک کنگ یا انکانتو، اکران سه‌بعدی هم داشته‌اند. اما این اکران‌ها یک چیز فرعی هستند. در سال ۲۰۱۷ فقط ۱۷ درصد درآمد اکران به خاطر نمایش سه‌بعدی بود.
شاید یک دلیل استقبال نکردن مردم این باشد که متوجه شده‌اند که سه‌بعدی فقط بهانه‌ای برای خرید بلیت گران است. در نظر داشته باشد که برخی سینما نسخه آی مکس 4DX هم دارند که در آن صندلی تماشاگران همگام با صحنه‌های فیلم تکان می‌خورد. یک ترفند نمایشی احمقانه دیگر هم فناوری ScreenX است که در آن در بعضی دقایق تماشای فیلم دیوارهای جانبی سینما به رنگ خاصی درمی‌آیند یا صحنه‌های ویدئویی اضافی پخش می‌کنند.
همه اینها آمده‌اند تا سینما رفتن را هنوز تجربه‌ای متفاوت با دیدن یک فیلم با وضوح بالا از تلویزیون عریض خانه بکنند و بگویند که درست است که روی مبل خانه یا لمیده در جلوی صفحه تلویزیون هم می‌توانید فیلم ببینید، اما سینما رفتن چیز دیگری است!
به نظر می‌رسد که آواتار ۲ یا میخ تابوت سه‌بعدی را می‌کوبد یا سه‌بعدی را به صورتی زنده می‌کند.
در مقاله اخیر هالیوود ریپورتر به نقل از رئیس Imax Entertainment، مگان کولیگان هم گفته شده بود که گرم کردن تنور سه‌بعدی باید با تفکر و دقت صورت پذیرد و ما باید از درس‌های آموخته شده از گذشته، استفاده کنیم.
سه‌بعدی اگر می‌خواهد به یک روند زنده سینما تبدیل شود باید به چیزی بیشتر از یک حقه و چشم‌بندی تبدیل شود.
منبع: گاردین (با تغییرات اندک)
