ارزیابی بالینی ترومبوز

نحوه برخورد با بیمار دچار ترومبوآمبولی بر اساس شرح حال بالینی، یافته‌های جسمانی و بررسی‌های آزمایشگاهی تعیین می‌شود. حوادثی که آغازگر ترومبوآمبولی وریدی (VTE) هستند عبارت‌اند از بی‌تحرکی، اعمال ارتوپدی و سایر اعمال جراحی، مصرف قرص‌های ضدبارداری و حاملگی، ترومبوز وریدی عود کننده (thrombophilia) در سنین پایین و مکان‌های غیر معمول (مانند عروق مغزی) بروز می‌کند و یا با سابقه خانوادگی ترومبوآمبولی همراه است که ممکن است حاکی از وجود یک اختلال ارثی باشد. اختلالات سیستمیک نظیر هـمولیز (هموگلوبینورى حمله‌ى شبانه، کم‌خونی همولیتیک خودایمن) اختلالات عروقی کلاژن (لوپوس) یا بیماری‌های بدخیم مختلف (آدنوکارسینوم) ممکن است با خطر ترومبوز وریدی اکتسابی همراه باشند. در مقابل، بیماری ترومبوآمبولی (TE) شریانی اغلب به دنبال پاره شدن پلاکت آترواسکلروتیک (مثلاً در بیماری شریان کرونر) یا اختلالات آتروامبولیک (مثلاً در سکته مغزی ایسکمیک) ایجاد می‌شود. بیماری عروقی شریانی عمدتاً در ارتباط با ریسک فاکتورهای متابولیک شامل افزایش فشار خون، هایپرکلسترولمی و دیابت می‌باشد، اما خطر وقایع شریانی هم‌چنین ممکن است با یک استعداد مادرزادی لخته‌سازی همراه باشد. در برخورد با بیمار دچار ترومبوز باید مکان بیماری مشخص شود (شریانی در مقابل وریدی، و نیز بستر اختصاصی عروق دچار ترومبوز) و نیز مشخص شود که آیا ناهنجاری‌های آندوتلیوم عروق، پلاکت و فاکتورهای انعقادی محلول فرد را مستعد ترومبوآمبولی کرده است یا خیر.