آیا باید نگران ویروس جدیدی که در چین شناسایی شده، یعنی ویروس لانگیا Langya باشیم؟

احتمال می‌رود ویروس جدیدی به نام هنیپا ویروس لانگیا Langya henipavirus در حدود یک دوره دو ساله تا سال 2021 در 35 نفر در استان‌های شاندونگ و هنان چین ایجاد بیماری کرده باشد.

چیز‌های زیادی درباره ویروس جدید – که به اختصار LayV شناخته می‌شود – نمی‌دانیم. مثلا نمی‌دانیم که آیا از انسان به انسان سرایت می‌کند یا خیر.

اما این چیزی است که تا کنون در مورد آن دانسته شده.

شدت ابتلا با آن چقدر است؟

محققان چینی برای اولین بار این ویروس جدید را در برنامه نظارت معمول در افراد مبتلا به تب که تماس اخیر با حیوانات را گزارش کرده بودند، شناسایی کردند. هنگامی که ویروس شناسایی شد، محققان به دنبال ویروس در سایر افراد بودند.

علائم گزارش شده اغلب خفیف به نظر می‌رسد: تب، خستگی، سرفه، از دست دادن اشتها، درد‌های عضلانی، حالت تهوع و سردرد. در مورد مدت ابتلا اطلاعاتی در دسترس نیست.

نسبت کمتری از بیماران دارای عوارض بالقوه جدی‌تری از جمله ذات‌الریه (پنومونی) و اختلال عملکرد کبد و کلیه شدند. اما شدت این مشکلات، نیاز به بستری شدن در بیمارستان و اینکه آیا مواردی کشنده بوده یا خیر، باز گزارش نشده است.

این ویروس از کجا آمده است؟

پژوهشگران همچنین بررسی کردند که آیا حیوانات اهلی یا وحشی ممکن است منبع ویروس بوده باشند یا خیر. اگرچه آن‌ها تعداد کمی از بز‌ها و سگ‌ها را پیدا کردند که ممکن است در گذشته به این ویروس آلوده شده باشند، شواهد سرراست‌تری وجود داشت که نشان می‌دهد بخش قابل توجهی از حشره‌خوارهای وحشی دارای ویروس هستند.

این نشان می‌دهد که انسان‌ها ممکن است ویروس را از نوعی حشره‌خوار گرفته باشند.

آیا این ویروس واقعاً باعث این بیماری می‌شود؟

محققان برای یافتن این ویروس جدید از یک تکنیک مدرن به نام آنالیز متاژنومیک استفاده کردند. محققان تمام مواد ژنتیکی را توالی‌یابی می‌کنند و سپس  دنبال توالی‌های «ناشناخته» می‌گردند که ممکن است یک ویروس جدید را نشان دهند.

پس استفاده از این روش این سؤال را مطرح می‌کند که چگونه دانشمندان می‌توانند تشخیص دهند که آیا یک ویروس خاص باعث بیماری می‌شود یا خیر.

ما به طور سنتی از ” فرضیه کخ ” برای تعیین اینکه آیا یک میکروارگانیسم خاص باعث بیماری می‌شود استفاده می‌کنیم:

۱- عامل بیماری باید به مقدار زیاد در تمام گونه موجودات زنده مبتلا به این بیماری یافت شود، اما نباید در گونه‌های سالم یافت شود.

۲- عامل بیماری باید از یک موجود زنده بیمار جدا شده و بتواند کشت داده شود.

۳- هنگامی که موجود زندهٔ مشابهی به عامل بیماری کشت شده آلوده شد، باید بیمار شود.

۴- عامل بیماری که از موجود زندهٔ بیمار جدا می‌شود باید با عامل بیماری اولیه و کشت شده مشابه باشد.

نویسندگان اذعان می‌کنند که این ویروس جدید هنوز این معیار‌ها را برآورده نمی‌کند. البته خود این معیار‌ها در عصر جدید مورد تردید قرار گرفته است.

با این حال، نویسندگان می‌گویند که آن‌ها هیچ دلیل دیگری برای بیماری در 26 نفر پیدا نکردند، شواهدی وجود داشت که سیستم ایمنی 14 نفر به ویروس پاسخ داده بود و افرادی که ناخوش‌تر بودند، ویروس بیشتری داشتند.

چه چیزی از ویروس‌های مشابه می‌دانیم؟

به نظر می‌رسد که این ویروس جدید پسر عموی دو ویروس دیگر است که در انسان مهم هستند: ویروس Nipah و ویروس Hendra. این خانواده از ویروس‌ها الهام بخش ویروس تخیلی MEV-1 در فیلم Contagion بودند.

ویروس Hendra اولین بار در سال 1994 در کوئینزلند گزارش شد که در آن زمان باعث مرگ 14 اسب و مربی آنها به نام Vic Rail شد.

از آن زمان موارد شیوع زیادی با این ویروس در اسب‌ها در کوئینزلند و شمال نیو ساوت ولز گزارش شده و عموماً تصور می‌شود که به دلیل عفونت‌های “سرریز” از روباه‌ها باشد.

در مجموع، هفت مورد انسانی ابتلا با ویروس هندرا در استرالیا گزارش شده است (بیشتر در دامپزشکان که با اسب‌های بیمار کار می‌کنند) که 4 مورد از آنها منجر به مرگ شده است.

ویروس نیپا در سطح جهانی قابل توجه‌تر است و بیشتر موارد شیوع آن در بنگلادش بوده است.

شدت عفونت می‌تواند از آنسفالیت  (التهاب مغز)بسیار خفیف تا کشنده متغیر باشد.

اولین شیوع آن در مالزی و سنگاپور در افرادی گزارش شد که تماس نزدیکی با خوک داشتند. با این حال، تصور می‌شود که موارد ابالای اخیر به دلیل مواد غذایی آلوده به ادرار یا بزاق خفاش‌های آلوده بوده است.

در ضمن به نظر می‌رسد که ویروس نیپا از فردی به فرد دیگر، عمدتاً در میان افراد خانواده، می‌تواند منتقل شود.

چه اطلاعاتی باید کسب کنیم؟

اطلاعات کمی در مورد این ویروس جدید وجود دارد و موارد گزارش شده در حال حاضر احتمالاً نوک کوه یخ هستند.

در این مرحله هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که ویروس از انسان به انسان سرایت کند.

برای تعیین اینکه عفونت چقدر می‌تواند شدید باشد، چگونه گسترش می‌یابد و چقدر ممکن است در چین و منطقه گسترده شود، به کار تحقیقی بیشتری نیاز است.

نویسنده مقاله اصلی:  آلن چنگ، استاد اپیدمیولوژی و  بیماری‌های عفونی، دانشگاه مانش.