چگونه می‌توان جلوی تغییرات اقلیمی ناشی از شهرها را گرفت؟
آنجل هاسو
شهرها ۷۰ در صد کل انتشارات کربن در جهان را تولید می‌کنند– این یعنی آنها بزرگترین فرصت را برای کاستن سطوح CO2 و مصرف انرژی را دارند. آنجل هاسو، دانشمند داده‌ها و اقلیم با ما به اشتراک می‌گذارد که چگونه شهرهای مختلف جهان هدایت پاسخگویی به تغییر اقلیم را با نوآوری در سبک‌های جدید زندگی با کربن کم را عهده‌دار شده‌اند.
جهان چه شکلی می‌شود اگر تغییر اقلیم غیرعادی واقعیت شود؟ خب، در اینجا فقط یک مثال است. اگر دما تا سه درجه سانتیگراد دیگر بالا رود، شانگهای، این شهر ۲۴ میلیون نفری در چین از روی نقشه محو می‌گردد. و فقط شهرهای ساحلی با تهدید رفتن زیر سطح آب بالا آمده دریاها نیستند.
در جهان، ۲۰۱۹ دومین داغترین سال ثبت شده است. شهرها در سراسر دنیا رکورد بالاترین افزایش دما را ثبت کردند. در ژوئن ۲۰۱۹، دما در چورو هند، بالاتر از ۴۹ درجه سانتیگراد رفت، تا حدی که دولت به شهرونادن هشدار داد از نوشیدن چای، قهوه و الکل حذر کنند، تا گرمازده‌تر نشوند. امواج گرما به خاطر تغییر اقلیم متداول‌تر و سخت‌تر می‌شوند، و منجرشدنشان به مرگ ومیر، نرخی برابر با کل بیماریها عفونی دارد.
این نقشه در اینجا، افزایش در وخامت و شیوع امواج گرما را نشان می‌دهد در صورتی که جهان یک سناریو گرمایش متعدل را دنبال کند. تا ۲۰۵۰، تابستانهایی با دمای ۹۵ درجه فارنهایت یا ۳۵ درجه سانتیگراد در نزدیک به ۱,۰۰۰ شهر عادی خواهد شد، سه برابر تعداد شهرهایی که اکنون تجربه گرمای داغ را دارند.
اما کنایه در اینجاست که شهرها تنها از تغییر اقلیم تاثیر نمی‌گیرند بلکه باعث آن هم هستند. شهرها بین ۶۰ و ۸۰ درصد منابع انرژی را مصرف می‌کنند و مسئول حدود ۷۰ درصد انتشارات دی‌اکسیدکربن در جهان هستند. همانطور که در این نقشه می بینیم، آبی کم رنگ و نواحی زرد با انتشارات دی‌اکسید کربن بر پایه بیشترین سوخت فسیلی مرتبط است و همچنین به مراکز شهری اصلی. جدا از مصرف انرژی شهرها، نواحی شهری در حال رشد سطوح سبز سیاره را به ساختمانها و پیاده‌روها تبدیل می‌کند و اینها می‌توانند انرژی خورشیدی بیشتری را در قیاس با جنگلها و علفزارهای طبیعی که جایگزین‌شانشده اند جذب کنند، نواحی شهری را داغ‌تر از محیط پیرامون‌شان کنند. این پدیده «اثر جزیره داغ شهری» نام دارد.
اینجا در سنگاپور، محله‌های واقع در مرکز اداری تجاری به ۷ درجه سانتیگراد یا ۱۳ درجه فارنهایت می‌رسند، که داغ‌تر از جنگلهای بارانی است که زمانی اینجا بودند. در حالی که حقیت دارد شهرها در تغییر اقلیم نقش دارند، آنها همچنین بازیگران اصلی در شکل دادن مسیرها انتشار کم کربن هستند. در شهرهای متراکم مثل نیویورک و توکیو برای مثال، یک ساکن متوسط سرانه مسئول انتشار دو تن دی‌اکسیدکربن است. چیزی کمتر از انتشارات یک ماشین تک سرنشین در یک سال در ایالات متحده.
شهرها در جهان برای حل مشکل تغییر اقلیم پیشگام شده‌اند، با سیاستهایی جسورانه که اغلب از نیازهای دولتهای کشورها پیشی می‌گیرد. کپنهاگ را برای مثال در نظر بگیرید. متعهد گردیده تا ۲۰۲۵ کربن خنثی شود، و گلاسکو در اسکاتلند همچنین تا ۲۰۳۰ برنامه کربن خنثی شدن دارد. امروزه، بیش از ۱۰,۰۰۰ شهر در سرتاسر جهان هست که به اقدامات اقلیمی جاه‌طلبانه خود متعهد می‌شوند، طرحهایی که شامل اهداف کاهش انتشارات، انرژی پاک و پروژه‌های انتقال پایدار و همچنین سیاستهای راندمان انرژی می‌گردد که می‌تواند آدمها و شهرها، پول، انرژی و انتشارات را نجات دهد.
تحلیل‌های اخیر نشان می‌دهد که فقط ۶,۰۰۰ شهر، همبسته با مناطق و شرکتها ابتکارات اقلیمی را اتخاذ می‌کنند که می‌تواند انتشارات جهانی را کاهش دهد معادل دو گیگاتن دی‌اکسیدکربن در ۲۰۳۰. که حدود چهار در صد از انتشارات سالانه کل جهان در صدر آنچه دولتها قول داده‌اند است. و این تازه شروع است. تصور کنید چه می‌شود اگر ۲۰,۰۰۰ شهر برای توقف تغییر اقلیم با هم یکی شوند.
درحالیکه این پتانسیل برای اقدام اقلیمی شهرها واقعا نویدبخش به نظر می رسد، شهرها باید برای این یقین کار کنند که این سیاستها عادلانه و به مساوات اجرا گردند. محله زندگی شما، درآمدتان، نژادتان– تحقیقات نشان می‌دهد که این عوامل تعیین‌گر دستیابی شما به مزایای محیط زیستی مانند فضای سبز و گذار پایدار است، و آنها همچنین سهم شما از بار محیط‌زیستی را تعیین می‌کنند امثال تغییر اقلیم و آلودگی هوا.
این اختلافات در سطح محلات به روشنی به ویژه در در تصاویر مقایسه‌ای از لوس‌آنجلس مشهود است، با مقایسه کردن درآمد در سمت چپ و پوشش درختی در راست. محلات با رنگ سبز تیره با درآمد متوسط سالانه بالای ۱۰۰,۰۰۰ دلار برای هر شخص است. و بالای ۷۰ درصد آن پوشش درختی دارد. در محله‌های آبی در پایین نقشه تنها یک سوم آن درآمد را هر فرد دارد و پوشش درختی کمتر از پنج درصد است. هفتاد درصد در مقابل پنج درصد.
این عدم مساوات عواقب واقعی دارد. فضاهای سبز اغلب فضاهای عمومی هستند، و معروف است که با رفاه اقتصادی و اجتماعی مرتبط هستند. همچنین می‌توانند جرم را کاهش دهند و انسجام اجتماعی را تقویت کنند. درختان همچنین می‌توانند آلودگی مضر هوا را فیلتر کرده و سایه و سرمایش تبخیری را فراهم کنند و تسلی بخش دماهای بالا باشند. لذا نه تنها این محلات فقیرتر در دسترسی به در موقعیت خیلی بدتر هستند بلکه در مقابل تغییر اقلیم و آلودگی هوا هم آسیب‌پذیرترند.
همینطور نظاره‌گر اختلافات خاص قابل توجه در گرمایش شهری طبق نژاد هستیم. بزرگترین تحقیق ما نشان می‌دهد که ۹۷ درصد نواحی عمده شهری در ایالات متحده، جمعیتهای سیاه پوستان و رنگین پوستان در قیاس با سفیدهای هم رده خود در معرض یک درجه کامل سانتیگراد بالاتر گرمای شهری قرارمی‌گیرند. به این نقشه از زادگاه من در گرین- ویل، کارولینای جنوبی نگاه کنید. برخلاف اسمش، برای همه سبز نیست. داغترین نواحی آن در نقشه به رنگ قرمز است که با بالاترین درصد جمعیتهای فقیر و سیاه‌هان پیوند دارد. و ما شاهد الگوهای مشابه در شهرها در کل ایالات متحده هستیم.
برای پرداختن به این نابرابریها، شهرها شروع به توسعه و انجام پروژه‌هایی می‌پردازند که می‌توانند تضمین کنند که مزایای اقلیمی به مساوات برای کلیه شهرواندانشان تامین گردد. برای مثال بوگوتا، پایتخت کلمبیا را در نظر بگیرید. یکی از بزرگترین شبکه‌های دوچرخه‌سواری در کل آمریکای لاتین را با متصل نمودن آدمها به شغلها، مراکز تحصیلی و فرصتهای تفریحی دارد. یک پروژه بزرگراه جدید دوچرخه انجام ۴۲,۰۰۰ سفر روزانه با دوچرخه را میسر می‌کند و بالقوه از انتشار ۲۷۰,۰۰۰ تن گاز گلخانه جلوگیری می‌کند. در آفریقا، جایی که بسیاری از شهرها فاقد دستیابی جهانی به برق هستند، شبکه‌های کوچک برای حدود ۷۳ میلیون خانوار برق پاک فراهم می‌کند.
لذا آن طور که در این مثالها می‌بینیم، رسیدگی به معضل تغییر اقلیم باید از شهرها آغاز گردد. شهرهای زیادی در حال برگردان ورق تغییر اقلیم با این اثبات هستند که می‌خواهند بخشی از راه‌حل باشند و صرفا مشکل‌ساز نباشند و اقسامی از راه‌حلهای نوآورانه را می‌آورند که برای دنیایی پایدارتر و عادلانه‌تر نیاز داریم.
