برج کپسولی نمادین در توکیو و یک دهه عکاسی از آن
یک عکاس به نوریتاکا مینامی بیش از یک دهه را صرف مستندسازی برج کپسولی نمادین ناکاگین در توکیو با روی دوربین‌های با فرمت بزرگ قبل از تخریب آن در ماه گذشته کرد.
برج کپسول ناکاگین که در سال 1972 تکمیل شد، یک نمونه بسیار نادر از معماری کپسول “پلاگین” بود. در اوایل دهه 1970 رسانه‌های ژاپنی آن را به عنوان “طلوع عصر کپسول” اعلام کردند. شهر‌های شناور وسیعی که از کپسول‌ها ساخته شده بودند، طراحی شدند، اما این روند پیشرفت نکرد.
برج کپسول معروف ناکاگین اخیراً تخریب شد و مینامی از هنر عکاسی خود برای یادآوری این ساختمان منحصربه‌فرد استفاده کرد.
او می‌گوید: «اکنون که ساختمان در نهایت تخریب شده، من با این عکس‌ها مکانی را نشان می‌دهم که با آن ارتباط عمیقی برقرار کرده بودم و دیگر امکان بازدید از آن وجود ندارد.»
اتاق‌های داخل برج کپسول ناکاگین کوچک بودند. ابعاد هر کپسول 2.5 متر در 4 متر (با پنجره‌ای به قطر 1.3 متر است. این یک چالش برای مینامی ایجاد کرد که می‌خواست پروژه را با یک دوربین 4×5 بزرگ فیلمبرداری کند.
او توضیح می‌دهد: “بیشتر عکس‌های داخلی با یک Mamiya 7 گرفته شده‌اند. لنز زاویه باز 43 میلی‌متری Mamiya 7 برای این پروژه بسیار مهم بود زیرا فضای محدود موجود در هر کپسول وجود دارد.” قابلیت حمل و نقل دوربین همچنین باعث می‌شود که آن را در قسمت‌های تنگ کپسول‌ها و راه پله‌ها راحت‌تر قرار دهید.
مینامی از Fujichrome Provia 100F و 400X برای پروژه خود با عنوان 1972 استفاده کرد.
این کپسول‌ها به عنوان محل سکونت شخصی یا فضا‌های اداری تا زمان تخریب آن استفاده می‌شد، به این معنی که مینامی باید از صاحب این فضا اجازه می‌گرفت.
او برای پروژه عکاسی خود 12 سال زمان صرف کرد و برای دسترسی به هر کپسول بسیار صبر به خرج داد.
«این پروژه بدون حمایت دوستانی که در این ساختمان پیدا کردم امکان‌پذیر نبود. آنهایی که به من کمک کردند تا با سایر ساکنان ارتباط برقرار کنم تا عکاسی را ممکن کنم.»
این هنرمند ساکن شیکاگو به طور گسترده در مورد تاریخ این ساختمان تحقیق کرده است. این اولین سازه در جهان بود که واحد‌های مسکونی کپسولی قابل تعویض را در خود جای داده بود که بازسازی معماری را در طول زمان تسهیل می‌کرد.
اگرچه این ساختمان در رسانه‌ها به عنوان نماد “طلوع عصر کپسول” تبلیغ شد، اما آخرین ساختمان از نوع خود بود که در ژاپن ساخته شد. علاوه بر این، کپسول‌ها در طول عمر ساختمان هرگز جایگزین نشدند، حتی اگر در ابتدا برای طول عمر 25 سال در نظر گرفته شده بودند.
برج کپسول ناکاگین تحقق یک جنبش رادیکال معماری به نام متابولیسم بود. مانیفست متابولیسم، تحت تأثیر آثار کارل مارکس و فرآیند‌های بیولوژیکی، شکل جدیدی از زندگی را ستود که شامل طرح‌هایی برای یک شهر اقیانوسی شناور بود که عاری از پیوند با یک ملت خاص و در نتیجه عاری از تهدید جنگ بود.
می‌امی می‌گوید: «من می‌خواستم بررسی کنم که سرانجام ساختمانی که برای اولین بار به عنوان یک نمونه اولیه برای شیوه زندگی جدید افتتاح شد و تبلور آینده در گذشته، چه شد.»
عکس‌های مینامی از این ساختمان قابل توجه در حال حاضر در نمایشگاه Mas Context در شیکاگو به نمایش گذلشته شده و تا 8 دسامبر برای مشاهده در دسترس است.
کار‌های بیشتر مینامی را می‌توانید در وب سایت او بیابید.
