تاریک‌ترین مکان‌های ماه در سایه‌های دائمی هستند، اما اکنون دیگر می‌توانیم به آنها نگاه کنیم
این یک تصور غلط رایج است که ماه یک سمت کاملا “تاریک” دارد. مانند جوجه‌گردان، چرخش ماه در اطراف خط استوای ما باریکه‌ای از قطاع‌هایی را ایجاد می‌کند که به صورت متناوب در معرض نور مستقیم خورشید قرار می‌گیرند.
اما حفره‌هایی در سطح ماه وجود دارند که هرگز هیچ پرتویی دریافت نمی‌کنند: دهانه‌های عمیق و گودال‌هایی در عرض‌های جغرافیایی بالا، در مناطق قطبی ماه، با دیواره‌های بلندی که از کف دهانه در برابر تشعشعات شدید خورشید محافظت می‌کنند.
دانشمندان بر این باورند که در این حفره‌های مرموز ماه، که دمای انجمادی در حدود -163 درجه سانتیگراد دارند ممکن است چیز‌های جالبی وجود داشته باشد.
خوب، عمدتاً به یکی از چیزهایی که فکر می‌کنیم: یخ آب، به صورت تکه‌هایی به ضخامت چندین متر.
اما ما احتمالاً تا سال 2024 مطمئن نخواهیم شد، سالی که ناسا قصد دارد فضانوردانی به ما بقرستذ.. اما در این بین، دانشمندان راهی برای روشن کردن این مناطق سایه دار پیدا کرده‌اند.
تصویر HORUS که فضای داخلی دهانه‌ای را نشان می‌دهد که دائماً در سایه قرار گرفته است.
نتایج می‌تواند به تصمیم‌گیری در مورد اینکه کدام یک از 13 منطقه کاندید فرود می‌تواند بهترین کارایی تحقیقاتی را داشته باشد به ما کنمک کند و نشان دهد که مکان‌های سرد و تاریک دائمی کجاها هستند.
با همین بررسی‌ها متوجه یک خبر بد شده‌ایم. یکی اینکه طبق نظر یخچال‌شناسی به نام والنتین بیکل از از سوئیس، که این تحقیق را رهبری کرد، به نظر می‌رسد که ما مجبور به حفاری یخ خواهیم بود. یعنی خبری از یخ سطحی در مناطق سایه‌دار نخواهد بود. پس هر یخی باید با خاک ماه مخلوط شود یا در زیر سطح قرار داشته باشد.
ممکن است به نظرتان برسد که از نظر تئوریک که نمی‌شود به تاریکی نگاه کرد.اما مقداری نور – نه زیاد، اما مقداری – از کوه‌ها و دیواره‌های دهانه نزدیک به نواحی سایه‌دار منعکس می‌شود و توسط مدارگرد شناسایی ماه ( LRO ) که در حال حاضر به دور ماه می‌چرخد، دریافت می‌شود.
این داده‌ها، متأسفانه، آنقدر آشفته هستند که تا تجزیه و تحلیل نشوند، نمی‌توان چیزی از آنها درک کرد.
برای این تحلیل از یک الگوریتم یادگیری ماشینی به نام نرم‌افزار U-net حذف نویز بسیار مؤثر ( HORUS )استفاده می‌شود که می‌تواند نویز داده‌های LRO را پاک کند و آنچه را که در سایه‌های ماه است، آشکار کند.
این تیم HORUS را برای تصویربرداری از 44 منطقه دائماً سایه دار با قطر بیش از 40 متر در منطقه اکتشاف آرتمیس مستقر کرد
دیوید کرینگ زمین‌شناس از مؤسسه قمری و سیاره‌ای و ناسا توضیح می‌دهد: «هم اکنون می‌توان مسیر‌های قابل مشاهده به مناطق سایه دائمی را طراحی کرد که خطرات را برای فضانوردان آرتمیس و کاشفان روباتیک کاهش می‌دهد.»
این امر به ویژه ارزشمند است زیرا لباس فضایی آرتمیس تنها مدت زمان محدودی را در سرمای دهانه‌های سایه‌دار می‌تواند تاب آورد. لباس‌های طرح فعلی فقط دو ساعت اجازه می‌دهند. که فضانوردان بتوانند به طور مؤثر نقشه‌برداری کنند.
ماموریت‌های رباتیک نیز از این داده‌ها بهره‌مند خواهند شد.
اواخر امسال، ناسا یک فرودگر رباتیک را به قطب جنوب ماه، نه چندان دور از یکی از مناطق کاندید فرود آرتمیس، ارسال خواهد کرد. یافته‌های تجزیه و تحلیل تیم از داده‌های LRO نیز پیامد‌هایی برای آن ماموریت خواهد داشت.
