تاریخچه بیماری آکنه و درمان‌هایی که در طول تاریخ برای آن انجام می‌شد
سوابق تاریخی نشان می دهد که فرعون ها آکنه داشتند، که ممکن است اولین مرجع شناخته شده برای این بیماری باشد. سودمندی گوگرد به عنوان یک درمان موضعی برای آکنه حداقل به دوران سلطنت کلئوپاترا (69 تا 30 پیش از میلاد) برمی گردد.[203] بنا بر گزارش ها، پزشک یونانی قرن ششم، آتیوس از آمیدا، اصطلاح “ionthos” (ίονθωξ) یا “acnae” را ابداع کرد، که به نظر می رسد اشاره ای به ضایعات پوستی صورت است که در طول “Acme” زندگی (بلوغ) رخ می دهد.
در قرن شانزدهم، پزشک و گیاه‌شناس فرانسوی، فرانسوا بوسیه دو ساواژ د لاکروآ، یکی از توصیف‌های اولیه آکنه را ارائه کرد. او اصطلاح «psydracia achne» را برای توصیف غده‌های کوچک، قرمز و سفت که ظاهر چهره فرد را در دوران نوجوانی تغییر می‌دهند و نه خارش دارند و نه دردناک، استفاده می‌کنند.
در سال 1776 زمانی که یوزف پلنک (پزشک اتریشی) کتابی را منتشر کرد که مفهوم جدیدی از طبقه بندی بیماری های پوستی بر اساس ضایعات اولیه (اولیه) آنها را پیشنهاد می کرد، پیشرفت کرد.[204] در سال 1808، رابرت ویلان، متخصص پوست انگلیسی، کار پلنک را با ارائه اولین توصیفات دقیق از چندین اختلال پوستی با استفاده از اصطلاحات مورفولوژیکی که امروزه مورد استفاده قرار می‌گیرد، اصلاح کرد.[204] توماس بیتمن کار رابرت ویلان را به عنوان شاگردش ادامه داد و گسترش داد و اولین توصیفات و تصاویر آکنه را ارائه کرد که توسط متخصصان پوست مدرن به عنوان دقیق پذیرفته شده بود
اراسموس ویلسون، در سال 1842، اولین کسی بود که بین آکنه ولگاریس و روزاسه تمایز قائل شد.
اولین تک نگاری حرفه ای پزشکی که به طور کامل به آکنه اختصاص داشت توسط لوسیوس دانکن باکلی نوشته شد و در سال 1885 در نیویورک منتشر شد.
دانشمندان در ابتدا این فرضیه را مطرح کردند که آکنه نشان دهنده بیماری فولیکول موی پوست است و به دلیل انسداد منافذ توسط سبوم رخ می دهد. در طول دهه 1880، آنها باکتری ها را با میکروسکوپ در نمونه های پوست افراد مبتلا به آکنه مشاهده کردند. محققان بر این باور بودند که این باکتری باعث ایجاد کومدون، تولید سبوم و در نهایت آکنه می شود.
در اواسط قرن بیستم، متخصصان پوست دریافتند که هیچ عامل فرضی واحدی (سبوم، باکتری، یا کراتین اضافی) به طور کامل این بیماری را به‌طور کامل نشان نمی‌دهد.[204] این منجر به درک کنونی شد که آکنه را می‌توان با توالی از رویدادهای مرتبط توضیح داد، که با انسداد فولیکول پوست توسط سلول‌های مرده بیش از حد پوست شروع می‌شود، سپس با تهاجم باکتری به منافذ فولیکول مو، تغییرات در تولید سبوم و التهاب شروع می‌شود.
رویکرد درمان آکنه در طول قرن بیستم دستخوش تغییرات قابل توجهی شد. رتینوئیدها در سال 1943 به یک درمان پزشکی برای آکنه تبدیل شدند.[96] بنزوئیل پراکسید برای اولین بار به عنوان یک درمان در سال 1958 پیشنهاد شد و همچنان جزء اصلی درمان آکنه است.[207] معرفی آنتی بیوتیک های خوراکی تتراسایکلین (مانند مینوسیکلین) درمان آکنه را در دهه 1950 اصلاح کرد. اینها این ایده را در میان متخصصان پوست تقویت کرد که رشد باکتری روی پوست نقش مهمی در ایجاد آکنه دارد
متعاقباً، در دهه 1970، ترتینوئین (نام تجاری اصلی Retin A) به عنوان یک درمان مؤثر شناخته شد.[208] توسعه ایزوترتینوئین خوراکی (که به عنوان آکوتان و روآکوتان فروخته می شود) در سال 1980 دنبال شد.
پس از معرفی آن در ایالات متحده، دانشمندان ایزوترتینوئین را به عنوان دارویی شناسایی کردند که احتمال بروز نقص های مادرزادی در دوران بارداری وجود دارد. در ایالات متحده، بین سال‌های 1982 تا 2003، بیش از 2000 زن با مصرف ایزوترتینوئین باردار شدند که اغلب حاملگی‌ها به سقط جنین یا سقط جنین ختم می‌شد. تقریباً 160 نوزاد با نقایص مادرزادی به دلیل استفاده مادر از ایزوترتینوئین در دوران بارداری متولد شدند.
درمان آکنه با یخ خشک له شده موضعی، معروف به cryoslush، برای اولین بار در سال 1907 توصیف شد، اما دیگر به طور معمول انجام نمی شود.[212] قبل از سال 1960، استفاده از اشعه ایکس نیز یک درمان رایج بود.
