تاریخچه بیماری آکنه و درمان‌هایی که در طول تاریخ برای آن انجام می‌شد
سوابق تاریخی نشان می دهد که فرعون ها آکنه داشتند، که ممکن است اولین مرجع شناخته شده برای این بیماری باشد. سودمندی گوگرد به عنوان یک درمان موضعی برای آکنه حداقل به دوران سلطنت کلئوپاترا (۶۹ تا ۳۰ پیش از میلاد) برمی گردد.[۲۰۳] بنا بر گزارش ها، پزشک یونانی قرن ششم، آتیوس از آمیدا، اصطلاح “ionthos” (ίονθωξ) یا “acnae” را ابداع کرد، که به نظر می رسد اشاره ای به ضایعات پوستی صورت است که در طول “Acme” زندگی (بلوغ) رخ می دهد.
در قرن شانزدهم، پزشک و گیاه‌شناس فرانسوی، فرانسوا بوسیه دو ساواژ د لاکروآ، یکی از توصیف‌های اولیه آکنه را ارائه کرد. او اصطلاح «psydracia achne» را برای توصیف غده‌های کوچک، قرمز و سفت که ظاهر چهره فرد را در دوران نوجوانی تغییر می‌دهند و نه خارش دارند و نه دردناک، استفاده می‌کنند.
در سال ۱۷۷۶ زمانی که یوزف پلنک (پزشک اتریشی) کتابی را منتشر کرد که مفهوم جدیدی از طبقه بندی بیماری های پوستی بر اساس ضایعات اولیه (اولیه) آنها را پیشنهاد می کرد، پیشرفت کرد.[۲۰۴] در سال ۱۸۰۸، رابرت ویلان، متخصص پوست انگلیسی، کار پلنک را با ارائه اولین توصیفات دقیق از چندین اختلال پوستی با استفاده از اصطلاحات مورفولوژیکی که امروزه مورد استفاده قرار می‌گیرد، اصلاح کرد.[۲۰۴] توماس بیتمن کار رابرت ویلان را به عنوان شاگردش ادامه داد و گسترش داد و اولین توصیفات و تصاویر آکنه را ارائه کرد که توسط متخصصان پوست مدرن به عنوان دقیق پذیرفته شده بود
اراسموس ویلسون، در سال ۱۸۴۲، اولین کسی بود که بین آکنه ولگاریس و روزاسه تمایز قائل شد.
اولین تک نگاری حرفه ای پزشکی که به طور کامل به آکنه اختصاص داشت توسط لوسیوس دانکن باکلی نوشته شد و در سال ۱۸۸۵ در نیویورک منتشر شد.
دانشمندان در ابتدا این فرضیه را مطرح کردند که آکنه نشان دهنده بیماری فولیکول موی پوست است و به دلیل انسداد منافذ توسط سبوم رخ می دهد. در طول دهه ۱۸۸۰، آنها باکتری ها را با میکروسکوپ در نمونه های پوست افراد مبتلا به آکنه مشاهده کردند. محققان بر این باور بودند که این باکتری باعث ایجاد کومدون، تولید سبوم و در نهایت آکنه می شود.
در اواسط قرن بیستم، متخصصان پوست دریافتند که هیچ عامل فرضی واحدی (سبوم، باکتری، یا کراتین اضافی) به طور کامل این بیماری را به‌طور کامل نشان نمی‌دهد.[۲۰۴] این منجر به درک کنونی شد که آکنه را می‌توان با توالی از رویدادهای مرتبط توضیح داد، که با انسداد فولیکول پوست توسط سلول‌های مرده بیش از حد پوست شروع می‌شود، سپس با تهاجم باکتری به منافذ فولیکول مو، تغییرات در تولید سبوم و التهاب شروع می‌شود.
رویکرد درمان آکنه در طول قرن بیستم دستخوش تغییرات قابل توجهی شد. رتینوئیدها در سال ۱۹۴۳ به یک درمان پزشکی برای آکنه تبدیل شدند.[۹۶] بنزوئیل پراکسید برای اولین بار به عنوان یک درمان در سال ۱۹۵۸ پیشنهاد شد و همچنان جزء اصلی درمان آکنه است.[۲۰۷] معرفی آنتی بیوتیک های خوراکی تتراسایکلین (مانند مینوسیکلین) درمان آکنه را در دهه ۱۹۵۰ اصلاح کرد. اینها این ایده را در میان متخصصان پوست تقویت کرد که رشد باکتری روی پوست نقش مهمی در ایجاد آکنه دارد
متعاقباً، در دهه ۱۹۷۰، ترتینوئین (نام تجاری اصلی Retin A) به عنوان یک درمان مؤثر شناخته شد.[۲۰۸] توسعه ایزوترتینوئین خوراکی (که به عنوان آکوتان و روآکوتان فروخته می شود) در سال ۱۹۸۰ دنبال شد.
پس از معرفی آن در ایالات متحده، دانشمندان ایزوترتینوئین را به عنوان دارویی شناسایی کردند که احتمال بروز نقص های مادرزادی در دوران بارداری وجود دارد. در ایالات متحده، بین سال‌های ۱۹۸۲ تا ۲۰۰۳، بیش از ۲۰۰۰ زن با مصرف ایزوترتینوئین باردار شدند که اغلب حاملگی‌ها به سقط جنین یا سقط جنین ختم می‌شد. تقریباً ۱۶۰ نوزاد با نقایص مادرزادی به دلیل استفاده مادر از ایزوترتینوئین در دوران بارداری متولد شدند.
درمان آکنه با یخ خشک له شده موضعی، معروف به cryoslush، برای اولین بار در سال ۱۹۰۷ توصیف شد، اما دیگر به طور معمول انجام نمی شود.[۲۱۲] قبل از سال ۱۹۶۰، استفاده از اشعه ایکس نیز یک درمان رایج بود.