فیلم رانندگی برای خانم دیزی – معرفی و بررسی و نقد – Driving Miss Daisy (1989)
سال تولید : ۱۹۸۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریچارد د. زانوک و لی‌لی فینی زانوک
کارگردان : بروس برسفورد
فیلمنامه‌نویس : آلفرد اوری، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشته خودش.
فیلمبردار : پیتر جیمز
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر.
هنرپیشگان : جسیکا تندی، مورگان فریمن، دان ایکروید، پتی لوپون، استر رول، جوآن هارویلا، ویلیام هال جونیر، آلوین م. شوگرمن و موری‌یل مور.
نوع فیلم : رنگی، ۹۹ دقیقه.
منطقه‌ای نزدیک آتالانتا، 1948. «دیزی ورتان» (تندی)، بیوه ثروتمندِ هفتاد و دو ساله جنوبی، به سفارش پسرش، «بولی» (ایکروید)، راننده سیاه‌پوستی را به نام «هوک» (فریمن) استخدام می‌کند. در آغاز، «دیزی» اجازه هیچ کاری را به «هوک» نمی‌دهد و «هوک» با حوصله فراوان، سرزنش‌های «دیزی» را تحمل می‌کند. پس از چندی، «دیزی» به او علاقه‌مند می‌شود و رابطه‌ای دوستانه میان آن دو شکل می‌گیرد. رابطه پُرفراز و نشیب «دیزی» و «هوک» همچنان ادامه پیدا می‌کند تا اینکه سال‌ها بعد، در اوایل 1970، «دیزی» به خاطر کهولت سن به خانه سالمندان منتقل می‌شود. «هوک» نیز ه دیگر توانائی رانندگی ندارد به اتفاق «بولی» برای دیدن «دیزی» به خانه سالمندان می‌رود. «دیزی» که از دیدار «هوک» به شعف آمده است از پسرش می‌خواهد که آن دو را تنها بگذارد…
از بهترین فیلم‌های برسفورد که موفقیت تجاری‌اش، موقعیت او را به‌عنوان یک فیلم‌ساز مهاجر (از استرالیا)، در هالیوود، تثبیت کرد. نکته درخشان فیلم حضور مایه‌های تبعیض نژادی در لایه‌های زیرین اثر است. اختلاف نژادی نه به صورت آشکار بلکه در روابط و مناسبات دو آدم سال‌خورده و مبادی آداب نشان داده می‌شود. در کنار تلخی گریز ناپذیر فیلم، رابطه لطیف و انسانی دو شخصیت اول دیدنی است. فریمن یکی از درخشان‌ترین نقش آفرینی‌های بازیگران سیاه‌پوست را در تاریخ سینما ارائه می‌کند.
خلاصه از ویکی پدیا:
در سال 1948، دیزی ورتان، یا دوشیزه دیزی، 72 ساله ثروتمند، یهودی، بیوه، معلم مدرسه بازنشسته، به جز یک خانه دار سیاه پوست، ایدلا، به تنهایی در آتلانتا، جورجیا زندگی می‌کند. هنگامی که خانم دیزی کرایسلر ویندزور سال 1946 خود را به حیاط همسایه‌اش میراند، پسر 40 ساله‌اش، بولی، برای او یک هادسون کومودور 1949 می‌خرد و هوک کولبرن 60 ساله، یک راننده سیاه‌پوست را استخدام می‌کند. بولی به هوک ادعا می‌کند که خانم دیزی ممکن است قدردان تلاش‌های او نباشد، اما او نمی‌تواند او را اخراج کند، زیرا خود بولی کارفرمای او است. خانم دیزی در ابتدا اجازه نمی‌دهد کسی او را رانندگی کند، اما هوک او را متقاعد می‌کند که رانده شود. او با اکراه دو سفر اول را می‌پذیرد، اما پس از کشف یک قوطی ماهی قزل آلا در انبارش، تلاش می‌کند تا بولی را مجبور به اخراج هوک کند. با این حال، زمانی که هوک، بدون تعارف و قبل از اینکه بتواند با او مقابله کند، به خوردن ماهی قزل آلا اعتراف می‌کند و قوطی جایگزینی را که خریده بود به او پیشنهاد می‌کند، تسلیم می‌شود.
همانطور که خانم دیزی و هوک با هم وقت می‌گذرانند، او از مهارت‌های بسیار او قدردانی می‌کند و به او یاد می‌دهد که برای اولین بار با استفاده از مهارت‌ها و منابع معلمش بخواند. پس از مرگ ایدلا در بهار 1963، به جای استخدام یک خانه دار جدید، دوشیزه دیزی تصمیم می‌گیرد از خانه خود مراقبت کند و هوک را بخواهد آشپزی و رانندگی را انجام دهد. در همین حال، هوک، ماشین‌هایی را که دیزی را با آنها رانندگی می‌کند، پس از خرید و فروش آنها با مدل‌های جدیدتر خریداری می‌کند و می‌تواند به‌تدریج با بولی درباره حقوق‌های بالاتر مذاکره کند.
این فیلم به بررسی نژادپرستی علیه سیاه‌پوستان می‌پردازد که بر شخص هوک تأثیر می‌گذارد. این فیلم همچنین به یهودی ستیزی در جنوب می‌پردازد. پس از بمباران کنیسه‌اش، خانم دیزی متوجه می‌شود که او نیز قربانی تعصب است. با این حال، جامعه آمریکا دستخوش تغییرات اساسی است و خانم دیزی در شامی شرکت می‌کند که در آن دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور سخنرانی می‌کند.
او ابتدا بولی را به شام دعوت کرد، اما او نپذیرفت و به خانم دیزی پیشنهاد کرد که هوک را دعوت کند. با این حال، دوشیزه دیزی فقط از او می‌خواهد که مهمان او در طول ماشین‌سواری به مراسم باشد و در نهایت به تنهایی در شام شرکت می‌کند. هوکه که از نحوه دعوت به او توهین شده است، از رادیو ماشین بیرون به سخنرانی گوش می‌دهد.
هوک یک روز صبح در سال 1971 به خانه می‌رسد و می‌س دیزی را آشفته و علائم زوال عقل را نشان می‌دهد. او معتقد است که او دوباره یک معلم جوان است. هوک با مکالمه‌ای که در آن دیزی هوک را “بهترین دوست” خود می‌نامد، او را آرام می‌کند. بولی ترتیبی می‌دهد که خانم دیزی وارد خانه سالمندان شود. در سال 1973، هوک که اکنون 85 سال دارد و به سرعت بینایی خود را از دست می‌دهد، بازنشسته شد. بولی که اکنون 65 ساله است، هوک را به خانه سالمندان میراند تا به دیدار خانم دیزی که اکنون 97 سال دارد برود. سپس پس از رسیدن آن دو به او پای شکرگزاری می‌خورد. صحنه آخر تصویری از او است که او را برای اولین بار در هادسون قرمز رانندگی می‌کند.
