معبد طلاق: Matsugaoka Tōkei-ji

برای بیش از ششصد سال، ماتسوگائوکا توکی جی، در شهر کاماکورا در استان کاناگاوا، ژاپن، به عنوان پناهنده برای زنانی که به دنبال سرپناهی از شوهران بدسرپرست بودند، خدمت کرده بود. در زمانی که زنان حق طلاق از شوهران خود را نداشتند، زنان آزار دیده اغلب به پناهگاه این معبد بودایی گریختند. پس از خدمت در معبد و صومعه برای چند سال مشخص، توکی جی ترتیبی داد که شوهرانشان طلاقشان را بدهند. در این زمان بود که نام مستعار محبوب معبد به کار رفت که عبارتند از Enkiri-dera («معبد قطع رابطه») و Kakekomi-dera («معبدی که برای پناهندگی به داخل آن می دوید»). گاهی اوقات از آن به عنوان “معبد طلاق” نیز یاد می شود.

این معبد در سال 1285 توسط لیدی هوریوچی، همسر هوجو توکیمونه، هشتمین نایب السلطنه شوگونات کاماکورا، پس از مرگ همسرش تأسیس شد. لیدی هوریوچی در سال 1252 در خانواده قدرتمند آداچی و متحدان هوجو به دنیا آمد. پس از مرگ پدرش وقتی او یک ساله بود، هوریوچی توسط برادر بزرگترش آداچی یاسوموری بزرگ شد که جانشین یوشیگیگ به عنوان رئیس قبیله و سرپرست او شد.

شوهر آینده هوریوچی، توکیمونه، یک سال زودتر به دنیا آمد و در اقامتگاه آداچی در کاماکورا بزرگ شد. هر دو کودک احتمالاً از سنین پایین با هم آشنا بودند. Horiuchi زمانی که توکیمونه نه ساله بود و او ده ساله بود ازدواج کرد. پس از ازدواج، زوج جوان با هم از خانواده آداچی به محل سکونت خود توکیمونه نقل مکان کردند. تقریباً هفت سال بعد، توکیمون نایب السلطنه شوگون شد و عملاً قدرتمندترین مرد کشور شد.

هر دو بانو Horiuchi و Hojō Tokimune از شاگردان پرشور بودیسم ذن بودند و فعالانه در تمرینات مراقبه شرکت داشتند. هنگامی که توکیمونه به طور غیرمنتظره ای در سال 1284 مریض شد، هم او و هم بانوی هوریوچی تونسور را در دست گرفتند و ردای راهب و راهبه بر تن کردند. توکیمونه نام مذهبی هوکوجی-دونو دوکو را به خود گرفت و بانو هوریوچی نام بودایی کاکوسان شیدو را به خود اختصاص داد . اندکی بعد، توکیمونه درگذشت و لیدی هوریوچی عهد کرد که به افتخار او معبدی بسازد.

لیدی هوریوچی به طور خاص توکی جی را به عنوان پناهگاهی برای زنانی که از شوهران خود فرار می کنند، در نظر نگرفت. این شهرت عمدتاً از فعالیت‌های آن در دو قرن آخر دوره توکوگاوا ناشی می‌شود، اگرچه توکی جی مکانیسمی را برای زنان فراهم کرد تا از همسران خود حتی از زمان هوریوشی طلاق بگیرند. نقش آن در طول چهارصد سال اول به درستی توصیف شده است، زمانی که به عنوان Kakekomi-dera شناخته می شد ، یا “معبدی که در آن فرد برای پناهندگی می دود”. برخی از بزرگان برجسته صومعه ابتدا به دنبال پناهگاه، پناهندگی و پناهگاه به اینجا آمدند.

بر اساس یک گزارش تاریخی مبنی بر تاریخ نامشخص و نویسنده، لیدی هوریوچی از پسرش ساداتوکی خواست تا قانون معبدی را در توکی جی وضع کند تا به زنانی که به دنبال جدایی از شوهران خود هستند کمک کند. ساداتوکی این درخواست را به امپراتور ارسال کرد و او آن را تأیید کرد. در ابتدا، مدت بندگی در معبد سه سال تعیین شد. این مدت بعداً به دو سال کاهش یافت. حدود 2000 طلاق توسط Tōkei-ji در دوره توکوگاوا صادر شد، اما پس از تصویب قانون جدید، معبد این حق را در سال 1873 از دست داد. تمام پرونده های طلاق از این پس توسط دیوان عدالت رسیدگی می شد. پس از بازسازی میجی، معبد نه تنها حمایت مالی خود را از دست داد، بلکه سیاست‌های ضد بودایی دولت به نابودی صومعه سابق کمک کرد.

معبد تنها یک صومعه برای زنان باقی ماند و مردان تا سال 1902 اجازه ورود به آن را نداشتند، زمانی که مردی پست راهبایی را بر عهده گرفت و توکی جی به یک معبد شعبه ای تحت نظارت انگاکو جی تبدیل شد.

کل معبد، به استثنای برج ناقوس، در زلزله بزرگ کانتو در سال 1923 ویران شد و معبد به تدریج در دهه بعدی بازسازی شد.