تکاپوی بسیاری از ما برای شناخت چهره‌ها؟ نابینایی صورت ممکن است شایع‌تر از آن چیزی باشد که دانشمندان تصور می‌کردند

وقتی کسی به چهره ای آشنا نگاه می کند، کمتر از نیم ثانیه طول می‌کشد تا مغز او بینی، چشم‌ها، دهان، چانه و گونه‌ها را با هویتی مطابقت دهد.

اما این غریزه و توانایی قادرتمند ما، برای بسیاری آنقدرها هم  بدون دردسر اتفاق می‌افتد. طوری که هرگز نمی‌توانیم فکرش را هم نمی‌کنیم که دوست یا یکی از اعضای خانواده ما برای همین کار به ظاهر ساده مشکل دارد!

برخی از افراد در تمام زندگی خود با یک وضعیت اسرارآمیز به نام پروسوپاگنوزی رشدی developmental prosopagnosia دست و پنجه نرم می کنند، که در آن چهره های آدم‌های آشنا هم ناآشنا به نظر می‌رسند، یا به صورت معکوس چهره‌های غریبه به طرز عجیبی حس شباهت برمی‌انگیزند. برخی که به اصطلاح به کوری صورت مبتلا هستند حتی نمی توانند خود را در آینه تشخیص دهند‍

بر اساس برآوردهای جدید حدود 2 تا 2.5 درصد از جمعیت جهان به نوعی از این اختلال شناختی مبتلا هستند و با این حال، طبق تحقیقات جدید دانشگاه هاروارد، ممکن است آنطور که قبلا تصور می‌شد این مشکل نادر نباشد.

از آنجایی که این بیماری در سال‌های اخیر توجه رسانه‌های بیشتری را به خود جلب کرده است، افراد بیشتری برای بیان تقاهای شخصی خود با نابینایی صورت پا پیش گذاشته‌اند.

بیش از نیمی از کسانی که فکر می کنند با این عارضه متولد شده‌اند، به شکل خفیف بیماری مبتلا هستند و کوری چهره کامل ندارند.

زمانی که محققان دانشگاه هاروارد تست‌ها و پرسشنامه‌های مختلفی را در مورد تشخیص چهره به بیش از 3100 شرکت‌کننده بزرگسال در ایالات متحده دادند، گروهی از افراد را یافتند که امتیاز بسیار ضعیفی کسب می‌کنند.

بسته به اینکه کدام روش تشخیصی برای نابینایی صورت استفاده شود، محققان شیوع این مشکل را بین 0.13 درصد تا 5.42 درصد تخمین می‌زنند.

امروزه رایج‌ترین استانداردهای تشخیصی کاملاً سخت‌گیرانه هستند که معمولاً شامل ترکیبی از گزارش‌های شخصی و آزمایش‌های عینی می‌شوند. در مطالعه هاروارد، حتی با این روش تشخیصی سختگیرانه، میزان تشخیص نزدیک به 1 درصد می‌شود.

با این حال این معیارها همه چیز نیستند و برخی که طبق این معیارهای مشکل‌دار تشخیص داده نمی‌شوند، عملکرد بسیار بدتری نسبت به مبتلاها داشتتذ.

یافته‌های جدید نشان می‌دههد که کوری چهره مانند بسیاری از اختلالات رشدی دیگر مانند اوتیسم و یا ​​مولتیپل اسکلروزیس در یک طیف هستند.

در مجموع، محققان در هاروارد 31 فرد مبتلا به پروسوپاگنوزی شدید و 72 فرد را که دارای پروسوپاگنوزی خفیف بودند شناسایی کردند. که 3 درصد از کل حجم افراد مورد تحقیق را تشکیل می‌داد.

اگر این درصد را به کل جمعیت آمریکا تعمیم بدهیم، یعنی تقریباً 10 میلیون آمریکایی ممکن است از نابینایی صورت رنج ببرند و میلیون‌ها نفر از آنها در حالی که نمی‌دانند چنین چیزی وجود خارجی دارد با خجالت یا تصور کم‌هوشی دست و پنجه نرم می‌کنند.

اگر دانشمندانی که روی نابینایی چهره کار می کنند از معیارهای سهل‌تری برای تشخیص استفاده کنند، افراد بیشتری مبتلا به این مشکل پیدا می‌شوند و می‌توانند  به دنبال راه حل ها و ترفندهایی برای کمک به تشخیص چهره به راه بیفتند.

به گفته دانشمندان دانشگاه هاروارد، افرادی که در حال مطالعه روی نابینایی رشدی هستند باید از این پس از دو معیار استاندارد شده اختلال استفاده کنند، یکی برای موارد شدید و دیگری برای موارد خفیف.

دانستن اینکه شما شواهدی از کوری چهره حتی خفیف دارید، می‌تواند به شما کمک کند تا اقداماتی را برای کاهش اثرات منفی آن بر زندگی روزمره انجام دهید، مانند اطلاع دادن به همکار که قصد و غرضی در برخوردهای روزانه ندارید. حتی این احتمال وجود دارد که اشکال خفیف نابینایی صورت واقعاً از آموزش و درمان شناختی سود ببرند.

این تحقیق در Cortex منتشر شده.