زندگینامه میشائیل هانکه – کارگردان و فیلمنامه‌نویس اتریشی و کاگردان فیلم‌های عضق و روبان سفید
میشائیل هانکه کارگردان، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده اتریشی است. او در 23 مارس 1942 در مونیخ آلمان به دنیا آمد و در اتریش بزرگ شد. هانکه به خاطر فیلم‌های ت چالش برانگیزش که اغلب به مضامین خشونت، بیگانگی و نقد اجتماعی می‌پردازند، شهرت دارد.
هانکه کار خود را به‌عنوان کارگردان تلویزیونی در دهه‌های 1970 و 1980 آغاز کرد، اما در دهه 1990 بود که با فیلم‌های بلندش شهرت بین‌المللی پیدا کرد. فیلم‌های او جوایز متعددی از جمله دو جایزه نخل طلای جشنواره کن را برای فیلم‌های «روبان سفید» (2009) و «عشق» (2012) دریافت کرده‌اند.
از دیگر فیلم‌های برجسته هانکه می‌توان به «معلم پیانو» (2001)، «کش» (2005) و «بازی‌های خنده‌دار» (1997 و 2007) اشاره کرد. مشخصه فیلم‌های او اغلب با نمایش خشونت‌ناپذیرشان و کاوش در جنبه‌های تاریک طبیعت انسان است. فیلم‌های هانکه با وجود موضوع دشوارشان، به‌عنوان شاهکار‌های سینمای معاصر شناخته می‌شوند.
فیلم‌های میشائیل هانکه اغلب به خاطر واقع گرایی شدید و مضامین چالش برانگیز و تفکر برانگیزشان شناخته می‌شوند. او اغلب از عکس‌های بلند، عکس‌های دوربین ثابت و کلوزآپ‌های بی‌درد استفاده می‌کند تا جلوه‌ای ناراحت‌کننده و تقریباً فضولی ایجاد کند.
یکی از موضوعات تکراری هانکه، گسست ارتباطات و انزوای افراد در جامعه مدرن است. او اغلب شخصیت‌هایی را به تصویر می‌کشد که قادر به برقراری ارتباط با دیگران نیستند که منجر به نتایج غم‌انگیز یا خشونت‌آمیز می‌شود. فیلم‌های او همچنین اغلب مسائل مربوط به قدرت و کنترل و همچنین تأثیر فناوری و رسانه‌ها بر رفتار انسان را بررسی می‌کنند.
هانکه به خاطر رویکرد سازش ناپذیرش در فیلمسازی و امتناعش از پاسخگویی به سلیقه‌های جریان اصلی شهرت دارد. فیلم‌های او اغلب بحث‌برانگیز هستند و به بیش از حد نیهیلیستی یا استثمارگر بودن متهم شده‌اند. با این حال، بسیاری از منتقدان و مخاطبان آثار او را به دلیل هوشمندی، بینش هنری و تفسیر اجتماعی دقیق آن تحسین کرده‌اند.
هانکه علاوه بر فیلمسازی، استاد سینما و تلویزیون در آکادمی فیلم وین نیز بوده است. او در طول زندگی حرفه‌ای خود با جوایز و افتخارات متعددی از جمله جایزه بزرگ جشنواره فیلم کن، شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز و جایزه یک عمر دستاورد از جوایز فیلم اروپا مفتخر شده است.
میشائیل هانکه همچنین به دلیل استفاده از روایت‌های غیرخطی و تمایلش به پنهان کردن اطلاعات از بیننده، که آن‌ها را مجبور می‌کند داستان را به تنهایی کنار هم بگذارند، شناخته شده است. این تکنیک باعث ایجاد حس رمز و راز و تنش می‌شود و به هانکه اجازه می‌دهد تا موضوعات پیچیده را بدون توسل به توضیحات یا راه حل‌های آسان بررسی کند.
یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های هانکه «بازی‌های خنده دار» است که او دو بار آن را ساخت، یک بار در سال 1997 در اتریش و سپس در سال 2007 در آمریکا. این فیلم یک تریلر فراداستانی است که دیوار چهارم را می‌شکند و همدستی مخاطب را در مصرف سرگرمی‌های خشن به چالش می‌کشد. بسیاری از تماشاگران این فیلم را آزاردهنده و استثمارگر می‌دانستند، در حالی که برخی دیگر آن را نقدی قدرتمند از فرهنگ خشونت در جامعه مدرن می‌دانستند.
فیلم «عشق» ساخته هانکه (2012) برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن شد و به دلیل نمایش حساس زوجی مسن که با چالش‌های کهولت و بیماری روبرو هستند، مورد تحسین گسترده قرار گرفت. این فیلم اثری عمیقاً احساسی و انسانی است که در تضاد با بسیاری از فیلم‌های سختگیرانه و چالش برانگیز هانکه قرار دارد.
در مجموع، میشائیل هانکه را یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین فیلمسازان نسل خود می‌دانند. آثار او مرز‌های سینما را به چالش کشیده و گسترش داده است و فیلم‌های او همچنان توسط محققان، فیلمسازان و مخاطبان در سراسر جهان مورد بررسی و بحث قرار می‌گیرد.
فیلم‌های هانکه اغلب با ابهام و پایان باز مشخص می‌شوند، که امکان تفسیر‌های متعدد را فراهم می‌کند و بینندگان را تشویق می‌کند تا با مواد در سطح عمیق‌تری درگیر شوند. او اغلب جزئیات مهم و نکات داستانی را بدون توضیح ر‌ها می‌کند و بیننده را مجبور می‌کند که جا‌های خالی را پر کند و فیلم را به شیوه خود تفسیر کند.
در فیلم‌های هانکه اغلب کودکان به‌عنوان شخصیت‌های اصلی نمایش داده می‌شوند، اما تصویر‌های او از دوران کودکی اغلب تیره و تار و ناراحت‌کننده هستند و واقعیت‌های خشن رشد در جامعه‌ای را برجسته می‌کنند که می‌تواند ظالمانه و نابخشودنی باشد. او به خاطر رفتار گاه وحشیانه‌اش با بازیگران کودک مورد انتقاد قرار گرفته است، اما هانکه معتقد است که فیلم‌های او برای تحریک و به چالش کشیدن تماشاگر است، نه تمجید یا چشم پوشی از خشونت.
هانکه علیرغم ماهیت چالش برانگیز فیلم‌هایش، طرفدارانی دارد که بینش هنری سازش ناپذیر او و توانایی او را در جابجایی مرز‌های داستان‌گویی سینمایی تحسین می‌کنند. او امروز به کار خود ادامه می‌دهد و جدیدترین فیلم او، «هپی پایان» (2017) بار دیگر با تحسین منتقدان و به رسمیت شناختن جوایز مواجه شد.
یکی از شناخته‌شده‌ترین فیلم‌های هانکه، «کش» (2005)، یک فیلم هیجان‌انگیز روانشناختی است که به بررسی مسائل مربوط به گناه، مسئولیت و میراث استعمار می‌پردازد. این فیلم با برداشت‌های طولانی و سرعت عمدی‌اش، و همچنین موسیقی دلخراش و پایان مبهم آن مشخص می‌شود. «حافظه» یک موفقیت تجاری و انتقادی بود و اغلب از آن به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های دهه 2000 یاد می‌شود.
هانکه در تئاتر نیز کار کرده و در اتریش و آلمان کارگردانی کرده است. او به دلیل توانایی‌اش در آوردن حساسیت‌های سینمایی خود به صحنه، ایجاد تجربیات فراگیر و چالش برانگیز برای تماشاگران تئاتر مورد ستایش قرار گرفته است.
هانکه علاوه بر کار خود به عنوان فیلمساز و کارگردان تئاتر، مقاله‌نویس و منتقد پرکار نیز هست. او به طور گسترده در مورد فیلم، تئاتر و ادبیات نوشته است، و مقالات او اغلب با دقت فکری و تحلیل دقیق مشخص می‌شوند.
به طور کلی، فیلم‌های میشائیل هانکه با مضامین چالش برانگیز، سبک سازش ناپذیر و انسانیت عمیق خود مشخص می‌شوند. آثار او همچنان به الهام بخشیدن و تحریک مخاطبان ادامه می‌دهد و او یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین فیلمسازان نسل خود باقی می‌ماند.
هانکه همچنین به دلیل استفاده از صدا و سکوت در فیلم‌هایش شناخته شده است که می‌تواند حس ناراحتی و تنش ایجاد کند. او اغلب از صدا‌های ناتورالیستی استفاده می‌کند تا بیننده را در دنیای فیلم غوطه ور کند، اما از سکوت نیز برای افزایش تاثیر صحنه‌های خاص استفاده می‌کند.
یکی دیگر از جنبه‌های قابل توجه فیلم‌های هانکه توجه او به جزئیات است، چه از نظر طراحی تولید و چه از نظر بازی بازیگرانش. او به‌خاطر روند تمرین‌های سخت‌گیرانه‌اش و رویکرد سخت‌گیرانه‌اش در کارگردانی شناخته می‌شود، که می‌تواند به اجرا‌های قدرتمند و ظریف از بازیگرانش منجر شود.
فیلم‌های هانکه هم تقابل‌آمیز و هم همدلانه توصیف شده‌اند، زیرا او اغلب بینندگانش را به چالش می‌کشد و در عین حال آن‌ها را تشویق می‌کند تا با مسائل پیچیده اجتماعی و سیاسی درگیر شوند. فیلم‌های او اغلب به پیامد‌های آسیب‌های تاریخی، مانند هولوکاست و میراث استعمار می‌پردازند، و او به‌خاطر بررسی سرسختانه‌اش از جنبه‌های تاریک‌تر طبیعت بشری شهرت دارد.
هانکه در سال‌های اخیر با کارگردانی سریال‌های تحسین شده «کتاب کلوین» و «قله پاگان» توجه خود را به تلویزیون معطوف کرده است. این سریال‌ها سبک و مضامین اصلی هانکه را به نمایش می‌گذارند، اما به او اجازه می‌دهند تا ایده‌های خود را در قالب طولانی‌تر و با زمان بیشتری برای توسعه شخصیت‌ها بررسی کند.
در مجموع، میشائیل هانکه یک فیلمساز منحصر به فرد و چالش برانگیز است که آثارش تأثیر عمیقی بر سینمای معاصر داشته است. فیلم‌های او همچنان به الهام بخشیدن و تحریک مخاطبان ادامه می‌دهند و دیدگاه هنری سازش ناپذیر او نیروی قدرتمندی در دنیای فیلمسازی است.
یکی از جنبه‌های منحصر به فرد سبک فیلمسازی هانکه استفاده از برداشت‌های بلند و نما‌های ثابت است که می‌تواند حس فاصله و جدایی از شخصیت‌ها و اتفاقات روی پرده را ایجاد کند. این رویکرد بینندگان را تشویق می‌کند تا در سطح فکری بیشتری با فیلم درگیر شوند و پیش فرض‌ها و پیش فرض‌های خود را زیر سوال ببرند.
فیلم‌های هانکه اغلب به بررسی روابط پیچیده بین افراد و ساختار‌های اجتماعی و سیاسی بزرگتر می‌پردازد که زندگی آن‌ها را شکل می‌دهد. او به خاطر نقد‌هایش از سرمایه داری، مصرف گرایی و رسانه‌ها شهرت دارد و فیلم‌هایش مکرراً راه‌هایی را که این سیستم‌ها می‌توانند از انسانیت زدایی و سرکوب افراد نشان دهند، برجسته می‌کنند.
هانکه همچنین استاد تعلیق و تنش است، و او اغلب از آن برای کشف مضامین قدرت، کنترل و خشونت استفاده می‌کند. فیلم‌های او اغلب با انفجار‌های ناگهانی خشونت یا لحظات ناراحتی شدید مشخص می‌شوند که تماشای آن‌ها ممکن است دشوار باشد، اما برای تحریک و به چالش کشیدن بیننده است.
هانکه علاوه بر فعالیت در سینما و تلویزیون، منتقد سرسخت صنعت فیلم و تاکید آن بر سود و موفقیت تجاری نیز بوده است. او از اتکای هالیوود به داستان سرایی فرمولی و تمایل آن به اولویت دادن به بازارپسندی بر شایستگی هنری انتقاد داشته است.
به طور کلی، میشائیل هانکه یک صدای منحصر به فرد در سینمای معاصر است و آثار او همچنان به چالش کشیدن و الهام بخشیدن به مخاطبان در سراسر جهان ادامه می‌دهد. دیدگاه سازش ناپذیر او و تمایل او برای رویارویی با مضامین دشوار و پیچیده او را به یکی از مهم‌ترین فیلمسازان نسل خود تبدیل کرده است.
فیلم‌های هانکه اغلب به دلیل تفسیر‌های قوی سیاسی و اجتماعی و همچنین کاوش در روان‌شناسی و رفتار انسان مورد توجه قرار می‌گیرند. فیلم‌های او اغلب به جنبه‌های تاریک‌تر طبیعت انسان می‌پردازند و اغلب شخصیت‌هایی را نشان می‌دهند که با آسیب، انزوا یا بیماری روانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
هانکه همچنین به دلیل توجه به جزئیات و رویکرد دقیقش به فیلمسازی شناخته شده است. او در هر جنبه‌ای از فرآیند تولید، از نویسندگی و کارگردانی گرفته تا تدوین و طراحی صدا نقش دارد. این توجه به جزئیات به او اجازه می‌دهد تا فیلم‌های غوطه‌وری و از نظر احساسی قدرتمندی بسازد که مدت‌ها پس از تماشای آن‌ها با مخاطب طنین‌انداز می‌شود.
هانکه علیرغم ماهیت چالش برانگیز فیلم‌هایش، طرفداران زیادی را جمع کرده است که از دیدگاه هنری سازش ناپذیر او و تمایل او برای جابجایی مرز‌های داستان‌گویی سینمایی قدردانی می‌کنند. او در طول زندگی حرفه‌ای خود با جوایز و افتخارات متعددی از جمله جایزه بزرگ جشنواره فیلم کن، شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز و جایزه یک عمر دستاورد از جوایز فیلم اروپا مفتخر شده است.
به طور کلی، میشائیل هانکه یک فیلمساز منحصر به فرد و رویایی است که آثارش همچنان به چالش کشیدن و الهام بخشیدن به مخاطبان در سراسر جهان ادامه می‌دهد. بینش هنری سازش ناپذیر او و تمایل او به رویارویی با مضامین دشوار و پیچیده او را به یکی از مهم‌ترین فیلمسازان نسل خود تبدیل کرده است.
یکی از ویژگی‌های متمایز فیلمسازی هانکه استفاده او از فراداستان و خود انعکاسی است. او اغلب با استفاده از تکنیک‌هایی مانند شکستن دیوار چهارم و اذعان به حضور دوربین، توجه را به خود فرآیند فیلمسازی جلب می‌کند. این خود انعکاسی بینندگان را تشویق می‌کند تا درباره راه‌هایی فکر کنند که سینما از طریق آن ادراک ما را شکل می‌دهد و بر درک ما از دنیای اطرافمان تأثیر می‌گذارد.
فیلم‌های هانکه به دلیل پایان‌های چالش‌برانگیز و مبهم خود نیز قابل توجه هستند که اغلب بیننده را با پرسش‌هایی بیشتر از پاسخ مواجه می‌کند. این ابهام عمدی بینندگان را وادار می‌کند تا در سطح عمیق‌تری با فیلم درگیر شوند و آن‌ها را تشویق می‌کند تا درباره موضوعات و مضامین مطرح شده توسط فیلم فکر انتقادی کنند.
هانکه علاوه بر کار خود به عنوان فیلمساز، مدافع سرسخت سینمای اروپا بوده و از سلطه فیلم‌های هالیوود در بازار جهانی انتقاد کرده است. او خواستار حمایت بیشتر از سینمای مستقل و غیرتجاری شده و علیه همگن‌سازی روزافزون فرهنگ جهانی صحبت کرده است.
در مجموع، میشائیل هانکه یک فیلمساز منحصر به فرد و چالش برانگیز است که آثارش تأثیر عمیقی بر سینمای معاصر داشته است. فیلم‌های او همچنان به الهام بخشیدن و تحریک مخاطبان ادامه می‌دهند و دیدگاه هنری سازش ناپذیر او نیروی قدرتمندی در دنیای فیلمسازی است.
فیلم‌های هانکه اغلب به مسائل مربوط به حافظه و آسیب‌ها و راه‌هایی می‌پردازند که رویداد‌های گذشته می‌توانند حال و آینده ما را شکل دهند. او به‌خاطر نمایش‌های ظریف و پیچیده‌اش از شخصیت‌هایی که در تلاش برای کنار آمدن با آسیب‌های گذشته‌شان هستند، و به‌خاطر کاوش در ساختار‌های اجتماعی و سیاسی بزرگتر که این آسیب‌ها را تداوم می‌بخشند، شهرت دارد.
فیلم‌های هانکه همچنین به‌خاطر مضامین قوی فمینیستی‌شان و به‌خاطر کاوش در موضوعات جنسیت و قدرت مورد تحسین قرار گرفته‌اند. او به خاطر نمایش‌های حساس و ظریفش از شخصیت‌های زن، و به‌خاطر انتقاداتش از نظام‌های مردسالارانه که زنان را سرکوب و به حاشیه رانده می‌کنند، شهرت دارد.
تاثیر هانکه را می‌توان در آثار بسیاری از فیلمسازان معاصر مشاهده کرد و فیلم‌های او همچنان الهام بخش و چالش برانگیز نسل جدیدی از فیلمسازان و دوستداران فیلم هستند. تعهد او به بررسی مضامین دشوار و پیچیده، توجه به جزئیات، و بینش هنری منحصربه‌فرد او، جایگاه او را به عنوان یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین فیلمسازان نسلش تثبیت کرده است.
هانکه در سال‌های اخیر مشغول کار بر روی فیلم جدیدی به نام «ریویرای فرانسوی» بوده است که قرار است در سال 2023 اکران شود. طرفداران آثار او مشتاقانه منتظر این فیلم جدید هستند و از اینکه ببینند او چه موضوعات و ایده‌هایی خواهد داشت هیجان‌زده هستند. در این آخرین کار کاوش کنید
هانکه علاوه بر فعالیت در سینما و تلویزیون، در چندین پروژه هنری دیگر نیز حضور داشته است. او کارگردانی تولیدات اپرا در وین، برلین و پاریس را برعهده داشته است و تولیدات او به دلیل صحنه‌سازی مبتکرانه و اجرا‌های قدرتمندشان مورد تحسین قرار گرفته‌اند.
هانکه همچنین چندین کتاب منتشر کرده است، از جمله مجموعه‌ای از مقالات با عنوان “ادراک و تصویر” و یک مونوگراف در مورد آثار بلا بالاز فیلمساز و نظریه پرداز. نوشته‌های او نشان‌دهنده دانش و اشتیاق عمیق او به سینما است و بینش انتقادی او نسبت به این رسانه در زمینه مطالعات فیلم بسیار تأثیرگذار بوده است.
هانکه همچنین از مدافعان عدالت اجتماعی و حقوق بشر بوده و در چندین کمپین سیاسی و جنبش‌های اجتماعی شرکت داشته است. او علیه نژادپرستی، تبعیض جنسی، و همجنس‌گرا هراسی صحبت کرده است و از پلتفرم خود به‌عنوان یک فیلمساز برای افزایش آگاهی در مورد مسائل مهم اجتماعی و سیاسی استفاده کرده است.
میشائیل هانکه یک هنرمند و چهره فرهنگی چند وجهی است که آثارش تأثیر عمیقی بر فرهنگ معاصر داشته است. فیلم‌ها، نویسندگی و سایر پروژه‌های هنری او همچنان به الهام بخشیدن و به چالش کشیدن مخاطبان ادامه می‌دهند، و تعهد او به عدالت اجتماعی و حقوق بشر، او را به یک بینش‌گر واقعی و نماد فرهنگی تبدیل می‌کند.
تأثیر هانکه بر سینمای معاصر را نه تنها در فیلم‌های خودش، بلکه در آثار دیگر فیلمسازانی که تحت تأثیر سبک و ایده‌های او قرار گرفته‌اند نیز می‌توان دید. فیلم‌های او توسط محققان و منتقدان مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفته‌اند و آثار او موضوع بی‌شماری کنفرانس‌های دانشگاهی، جشنواره‌های سینمایی و گذشته‌نگر بوده است.
هانکه در طول دوران حرفه‌ای خود با افتخارات و جوایز متعددی از جمله لژیون افتخار از دولت فرانسه، شیر طلایی یک عمر دستاورد از جشنواره فیلم ونیز و نخل طلای افتخار از جشنواره فیلم کن شناخته شده است. او همچنین برای حضور در هیئت داوران چندین جشنواره فیلم معتبر از جمله کن، ونیز و برلین دعوت شده است.
هانکه علیرغم دستاورد‌های بسیارش، متواضع و متواضع باقی می‌ماند و به خاطر تعهدش به هنرش و تعهدش به ساخت فیلم‌های معنادار و قابل تامل معروف است. او را به عنوان یکی از بزرگترین فیلمسازان زنده یاد می‌کنند و مطمئناً تأثیر او بر هنر سینما برای نسل‌های آینده محسوس خواهد بود.
بهترین فیلم‌های مایکل هانکه
در اینجا برخی از شناخته شده‌ترین فیلم‌های میشائیل هانکه با خلاصه‌ای کوتاه از داستان آن‌ها آورده شده است:
“عشق” (2012) – این فیلم داستان یک زوج سالخورده به نام آن و جرج را روایت می‌کند که برای کنار آمدن با چالش‌های پیری و بیماری تلاش می‌کنند. هنگامی که او سکته می‌کند، ژرژ مراقب او می‌شود، اما رابطه آن‌ها با بدتر شدن وضعیت او مورد آزمایش قرار می‌گیرد.
“The White Ribbon” (2009) – این فیلم در دهکده‌ای روستایی آلمان در سال‌های منتهی به جنگ جهانی اول اتفاق می‌افتد. داستان حول محور یک سری حوادث مرموز و خشونت‌آمیز است که در دهکده رخ می‌دهد و راه‌هایی که در آن رخ می‌دهد. آن‌ها تنش‌های پنهان و پویایی قدرت در جامعه را آشکار می‌کنند.
“کش” (2005) – این تریلر روانشناختی داستان زوجی به نام ژرژ و آن را روایت می‌کند که شروع به دریافت نوار‌های ویدئویی مرموز از خانه خود می‌کنند. همانطور که نوار‌ها نگران‌کننده‌تر و مزاحم‌تر می‌شوند، ژرژ به طور فزاینده‌ای در کشف هویت شخصی که پشت آن‌ها قرار دارد وسواس بیشتری پیدا می‌کند.
“معلم پیانو” (2001) – این فیلم زندگی اریکا، معلم پیانو سرکوب شده و آشفته در وین را دنبال می‌کند. هنگامی که او با یکی از شاگردانش به نام والتر وسواس پیدا می‌کند، رابطه آن‌ها به سمتی تاریک و نگران‌کننده می‌افتد.
«بازی‌های خنده‌دار» (۱۹۹۷ و ۲۰۰۷) – این فیلم یک فیلم هیجان‌انگیز فراداستانی است که دیوار چهارم را می‌شکند و همدستی مخاطب را در مصرف سرگرمی‌های خشن به چالش می‌کشد. داستان خانواده‌ای را دنبال می‌کند که در تعطیلات به سر می‌برند که توسط دو مرد جوان گروگان گرفته می‌شوند و تحت یک سری بازی‌های سادیستی قرار می‌گیرند.
“ویدئوی بنی” (1992) – این فیلم نوجوانی به نام بنی را دنبال می‌کند که با فیلم‌های ویدئویی خشن و ناراحت‌کننده وسواس پیدا می‌کند. زمانی که به طور تصادفی دختری را می‌کشد، با کمک والدینش سعی می‌کند جنایت را پنهان کند.
«کد ناشناخته» (2000) – این فیلم چندین داستان به هم پیوسته از مردمی را که در پاریس معاصر زندگی می‌کنند، روایت می‌کند که به بررسی مسائل نژادپرستی، بیگانگی و شکست‌های ارتباطی می‌پردازند.
“زمان گرگ” (2003) – پس از یک فاجعه جهانی، خانواده‌ای به خانه روستایی خود سفر می‌کنند، اما متوجه می‌شوند که در آن توسط غریبه‌ها اشغال شده است. در حالی که آن‌ها برای زنده ماندن در دنیایی بدون قانون و نظم مبارزه می‌کنند، مجبور می‌شوند با آسیب‌پذیری‌های خود و واقعیت‌های سخت زندگی روبرو شوند.
“قلعه” (1997) – این فیلم بر اساس رمان فرانتس کافکا، نقشه‌بر زمینی به نام ک. را دنبال می‌کند که به دهکده‌ای کوچک می‌رسد تا برای کنت اسرارآمیز و قدرتمند یک نظرسنجی انجام دهد. همانطور که او در تلاش برای دسترسی به کنت و گذر از بوروکراسی پوچ و هزارتویی روستا است، K. به طور فزاینده‌ای منزوی و ناامید می‌شود.
“71 قطعه از یک گاهشماری شانس” (1994) – این فیلم از 71 صحنه به هم پیوسته تشکیل شده است که هر یک لحظه‌ای از زندگی افراد مختلف در وین را در روز‌های منتهی به کریسمس به تصویر می‌کشد. این فیلم به بررسی مضامین بیگانگی، تنهایی و خشونت می‌پردازد و به رویدادی غم‌انگیز ختم می‌شود که این قطعات را به هم پیوند می‌دهد.
هر یک از این فیلم‌ها سبک منحصر به فرد هانکه و توانایی او در کشف موضوعات و موضوعات پیچیده را با عمق، ظرافت و تمایل به چالش و برانگیختن تماشاگرانش به نمایش می‌گذارد.
