طرحی برای ساخت یک ابر تلسکوپ غول پیکر در ماه رونمایی شد

بر اساس یک مقاله جدید در arXiv، یک انتخاب خوب سطح ماه خواهد بود.

قرار دادن تلسکوپ بر روی ماه‌ ایده جدیدی نیست. قبلاً ناسا بودجه ساخت یک تلسکوپ رادیویی دهانه ماه (LCRT) را تأمین کرده است. در طول ماموریت‌های آپولو، فضانوردان بازتابنده‌هایی را روی ماه قرار دادند تا اخترشناسان بتوانند فاصله تا ماه را در چند میلی‌متر اندازه‌گیری کنند.

اما در یک مقاله جدید، دانشمندان چندین‌ایده شناخته شده را ترکیب کرده‌اند تا ایده هایپرتلسکوپ را معرفی کنند.

تلسکوپ‌های رادیویی در سمت دور ماه مانند LCRT شاید محبوب‌ترین پیشنهاد باشند و تلسکوپ‌های دیگر شامل تلسکوپ Life Finder در قطب‌های قمری (LFTALP) ، مجموعه‌ای از تلسکوپ‌های ۶.۵ متری است که بر روی مطالعه جو سیاره‌های فراخورشیدی تمرکز می‌کند.

کاوشگر نوری UV ماه (LOUVE) خواهد توانست بر روی اجرام فرابنفش درخشان تمرکز کند. حتی پیشنهاد‌هایی برای رصدخانه امواج گرانشی مشابه LIGO وجود دارد.

مشکل همه این پیشنهاد‌ها این است که آن‌ها نیاز به ساخت و ساز در سطحی از فناوری دارند که حتی روی زمین نیز چالش برانگیز است. ‌ایده ساختن رصدخانه‌های آرایه‌ای و مانند آن بر روی ماه یک هدف عالی است، اما در حال حاضر بسیار فراتر از توانایی‌های فنی ما است.

بنابراین دانشمندان ایده کمی ساده‌تر را پیشنهاد می‌کنند. یک تلسکوپ نوری اولیه. از آنجا که قدرت یک تلسکوپ نوری تا حد زیادی به اندازه آینه اولیه و فاصله کانونی تلسکوپ بستگی دارد، فاصله کانونی را می‌توان با داشتن چندین آینه افزایش داد.

یک هایپرتلسکوپ می‌تواند از آرایه آینه‌ای استفاده کند. خوشه آشکارساز تلسکوپ را می‌توان با یک کابل معلق کرد، شبیه به روشی که آشکارساز‌های رصدخانه آرسیبو در بالای صفحه مشبک آویزان شده بودند.

نسخه دیگر این ایده شامل قرار دادن آینه در یک طرف دهانه و ابزارهای سنجشی دقیق در طرف دیگر است. این گار اجازه می‌دهد تا فاصله کانونی بسیار بزرگی به دست آید.

همه این‌ایده‌ها هنوز در مراحل اولیه خود هستند و چالش‌های جدی وجود دارد که باید بر آنها غلبه کرد.

مثلا گرد و غبار به مرور روی آینه‌ها جمع می‌شود و باید پاک شود. همچنین اگرچه ماه فعالیت لرزه‌ای بسیار کمتری نسبت به زمین دارد، اما همچنان می‌تواند روی همسویی آینه‌ها و آشکارساز‌ها تأثیر بگذارد.

منبع: Universe Today