محدودیت کالری باعث تحریک سلامت ماهیچه‌ها و ژن‌های ممانعت از سالخوردگی می‌شود
قبلا مشخص شده بود که کاهش کالری دریافتی، بدون محروم کردن بدن از مواد مغذی ضروری در مدل‌های حیوانی، تأثیر مثبتی بر ماهیچه‌های اسکلتی دارد و پیشرفت بیماری‌های مرتبط با افزایش سن را به تأخیر میاندازد. با این حال، اطلاعات کمی در مورد اثرات طولانی مدت محدودیت کالری بر سلامتی انسان جمع‌آوری شده.
محققان مؤسسه ملی سلامت ایالات متحده (NIH) مکانیسم‌های زیستی زیربنای محدودیت کالری را بررسی کرده‌اند تا ببینند که آیا همان اثرات مثبتی که در حیوانات مشاهده کرده بودند، در انسان‌ها هم دیده می‌شود یا خیر.
با تجزیه و تحلیل داده‌های شرکت‌کنندگان در مطالعه ارزیابی جامع اثرات بلندمدت کاهش مصرف انرژی (CALERIE)، محققان دریافتند که طی یک دوره دو ساله،با هدف کاهش ۲۵ درصدی کالری دریافتی روزانه، عملا بیشترین شرکت‌کنندگان توانستند به کاهش ۱۲ درصدی کالری دست پیدا کنند. با این وجود، همین کاهش متوسط کالری برای فعال کردن بیشتر مسیر‌های زیستی مرتبط با پیری سالم کافی بود.
لوئیجی فروچی، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: کاهش ۱۲ درصدی کالری دریافتی بسیار اندک و رسیدن به آن عملی است. با این همه همین میزان کاهش، اثرات مثبتی را سلامتی دارد.
محققان توالی یا سکانس RNA را روی ماهیچه‌های اسکلتی جمع‌آوری شده از شرکت‌کنندگان بررسی کردند. هدف بررسی تغییرات بیان ژن ناشی از محدودیت کالری طی دو سال در مقایسه با گروه کنترل بود.
۹۰ شرکت‌کننده با بیوپسی عضله ران، قبل از مطالعه و پیگیری‌های یک و دو ساله در طول دوره مطالعه موافقت کردند. محققان RNA پیام‌رسان (mRNA) را از نمونه‌ها جدا کردند و توالی پروتئین هر mRNA را تعیین کردند. آنها می‌خواستند ببینند که چه ژن‌هایی را در شرکت‌کنندگان با کالری محدود تنظیم می‌شدند.
مشخص شد که محدودیت کالری بر همان مسیر‌های ژنی در انسان تأثیر می‌گذارد که در موش‌ها و پستانداران غیرانسان.
تغییراتی در مسیر‌های زیستی درگیر در ترمیم عضله و تشکیل ماهیچه‌های اسکلتی (میوژنز) در نتیحه محدودیت کالری به وجود آمده بود که منجر به افزایش کیفیت عضلات اسکلتی و مکانیسم‌های پیری شد.
محققان می‌گویند یافته‌های آنها مکانیسم‌هایی را نشان داده که از طریق آن محدودیت کالری فواید سلامتی را به خصوص در افراد مسن به همراه دارد.
از آنجایی که التهاب و پیری به شدت با هم همراه هستند، محدودیت کالری یک رویکرد قدرتمند برای جلوگیری از حالت پیش التهابی است که در بسیاری از افراد مسن ایجاد می‌شود.
این مطالعه در مجله Aging Cell منتشر شده.
