این عکس ۱۳۴ ساله، قدیمی‌ترین فیلم نگاتیوی ظاهرنشده‌ای است که اکنون ظاهر شده
یک رول فیلم عکاسی که در سال ۱۸۸۹ در دوربین جا مانده بود، ۱۳۴ سال بعد ظاهر شد و دو چهره مرموز را آشکار کرد.
فیلم رول کداک متعلق به خانم ایولین مکنزی بود و با دوربین شماره ۱ کداک گرفته شده بود. خانم مکنزی یک گلف باز حرفه‌ای از استرالیا و یکی از اولین کسانی بود که به عکاسی آماتور علاقه پیدا کرد.
دوربین شماره ۱ کداک همانطور که از نامش پیداست اولین دوربین کداک بود. همچنین این اولین دوربینی بود که با موفقیت از فیلم نگاتیو استفاده کرد که به رول کاغذی داخل آن متصل می‌شد.
دوربین با فیلمی از پیش بارگذاری شده بود که می‌توانست تا ۱۰۰ عکس بگیرد. برای دریافت عکس‌ها، خود دوربین باید به شرکت کداک فرستاده می‌شد، جایی که فیلم استخراج و ظاهر می‌شد. سپس عکس‌ها چاپ می‌شد و همراه با دوربینی که حاوی یک فیلم تازه در داخل آن بود، برای عکاس ارسال شد. این منجر به شعار معروف شرکت شد که توسط جورج ایستمن ابداع شده بود: «شما دکمه را فشار دهید، ما بقیه کار‌ها را انجام می‌دهیم.»
این دوربین با دستورالعمل‌های دقیق در مورد نحوه استفاده از آن و نکاتی در مورد عکس‌برداری با آن ارائه شد و به عکاسان توصیه می‌شد که در نور روشن عکس بگیرند و عکس‌هایشان در زیر آسمان ابری خوب از آب درنمی‌آید.
همچنین برگه‌های اطلاعاتی برای هر نوردهی ارائه شد که در آن عکاسان جوان می‌توانستند تاریخ، آب و هوا، موضوع و سایر جزئیات را یادداشت کنند. خانم مکنزی با پشتکار برگه‌های اطلاعات ۲۹ مورد را پر کرد.
از اطلاعات مربوط به یادداشتهای عکس خانم مکنزی، برمی‌اید که او در روز‌های آفتابی روشن در ملبورن از صحنه ورزشی عکس می‌گرفت و سوژه مورد علاقه دیگر او گربه‌ها بود.
ما به لطف دیوید گاردنر، یکی از اعضای باشگاه کلکسیونر عکاسی بریتانیا از داستان این عکاس آماتور قدیمی آگاهی پیدا کرده‌ایم.
بعد از اینکه خانم مکنزی به انگلستان نقل مکان کرد، دیگر هیچ اطلاعی در مورد دوربین یا عکاسی او موجود نیست. تا اینکه در سال ۲۰۱۵ در یک حراجی در انگلیس دوربین او پیدا شد، جایی که فیلم خانم مکنزی هنوز داخل دوربین به همراه یادداشتها و جعبه حکاکی شده به مزایده گذاشته شد و خریداری شد.
یافتن فردی که بتواند روی فیلم سلولوئیدی مبتنی بر نیترات ۱۳۴ ساله تولید کند، کار آسانی نبود. تا زمانی که گاردنر شرکت Rescue International مستقر در کانادا را کشف کرد. به عبارت دیگر دوربین و فیلم در طول ۱۳۰ سال به استرالیا، اروپا و آمریکای شمالی بیش از ۳۲ هزار کیلومتر پیموده بود.
تکنسین متخصص در حین ساخت فیلم از عینک فروسرخ استفاده کرد. با پارازیت و لک‌های روی فیلم، تشخیص اینکه آیا اصلاً چیزی روی آن وجود دارد یا نه، واقعاً دشوار بود، بنابراین کل فیلم با استفاده از «تنظیمات میراث فرهنگی فاز یک« شرکت دیجیتالی شد.
بعد کنتراست افزایش داده شد تا بررسی شود چیزی از فیلم مشخص می‌شود یا خیر.
تصویر بازیابی شده دو چهره دوران ویکتوریا را نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد که آن‌ها با چیزی شبیه دوربین روی سه پایه عکس گرفته شده بود..
در واقع تنها یک نگاتیو از کل فیلم‌ها توانست بازیابی شود. گاردنر احساس ناامیدی کرد، اما میلر استدلال می‌کند که این هنوز یک پیروزی است زیرا «قدیمی‌ترین فیلم ظاهرنشده است که بعد این همه مدت ظاهر شده است.
یک تاریخ‌دان حرفه‌ای مد، معتقد است این دو چهره احتمالاً مرد هستند و یکی از آن‌ها سرپوش رایج در دهه ۱۸۸۰ بر سر گذاشته که تا اوایل قرن بیشتم هم رایج بود.
به نظر می‌رسد که این تصویر احتمالاً از پشت، از دو نفر گرفته شده که در حال فکر کردن به یک قطعه تجهیزات هستند. به نظر می‌رسد این تجهیزات یک دوربین صحرایی روی سه‌پایه باشد.
