عکس‌های ظاهرنشده قدیمی، جعبه‌های سیاهی از گذشته جامعه
دیگر حتی میانسالان و افراد پا به سن گذاشته هم یادشان رفته که زمانی عکاسی به سبک دیگر بود.
الان فاصله زمانی بین ثبت یک عکس و دیدن نتیجه با گوشی‌های موبایل یا دوربین‌هی دیجیتال، کمتر از یک چشم برهم زدن شده. اما زمانی بود که عکاسی، خودش یک تعلیق هیجان‌انگیز بود.
شما یک دوربین آنالوگ و حلقه فیلم می‌خریدید، باید در سفرها و یا زمانی که سوژه عکاسی پیدا می‌کردید، در یک آن تصمیم می‌گرفتید که فیلم را با ثبت یک عکس مصرف کنید یا نه. باید مهارت خوبی می‌داشتید که فیلم هدر نرود و مهم‌تر از همه حتی اگر همه چیز را رعایت می‌کردید، باید تا لحظه ظاهر شدن فیلم به انتظار می‌ماندید. چه شدند آن لابراتورهای ظهور و چاپ عکس قدیمی.
گاهی فاصله زمانی بین ثبت عکس و دیدن نتیجه به هفته‌ها و حتی ماه‌ها می‌رسید، اما مواردی هم پیش آمده که این فاصله زمانی خیلی بیشتر شده.
در عکس‌هایی که برای نمونه در این پست می‌بینید، فاصله زمانی به 70 سال رسیده است. 70 سال، فاصله زمانی خیلی زیادی است. در این فاصله تمدن‌ها و ظواهر شهرنشینی و زندگی، چند بار پوست می‌اندازند.
این عکس‌ها دیگر عکس نیستند، بلکه جعبه سیاهی هستند از آنچه در گذشته داشتیم با همه لذت‌ها و سرخوشی‌ها یا دشواری‌ها و تیره‌بختی‌های احتمالی‌اش.
مطمئنم در ایران هم حلقه‌های فیم ظاهرنشده کم نیستند. شاید زمانی همه پی بردیم که اهمیت جستجوی کنجکاوانه در آرشیوها و پستوهای خانه‌ها، چقدر زیاد است …
اما داستان اصلی این پست:
یک کلکسیونر دوربین به نام ویلیام فاگان، زمانی که یک دوربین Leica IIIa تهیه کرد، تعدادی کاست فیلم قدیمی هم خرید و بعدا متوجه شد که جاوی فیلم‌های ظاهر نشده هستند.
در اینجا 20 نگاتیو قبلا ظاهر نشده را می‌بینید که با تلاش او ظاهر شده‌اند و برای اولین بار رخ نموده‌اند!
این عکس‌ها که زمانی خیلی ساده و بی‌اهمیت بوده‌اند، اینک دریچه‌ای به سوی عادات و نوع سرگرمی و وقت‌گذرانی مردم، امکانات شهری، مد و پوشش مردم و حتی محیط زیست آن دوره گشوده‌اند.
