یکی از مهم‌ترین جریان‌های اقیانوسی جهان واقعاً در حال کند شدن است – اما این مطلب چه اهمیتی دارد؟
یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که گردش آبی «واژگونی» نصف النهار اقیانوس اطلس (AMOC) از اواسط دهه ۹۰ به میزان قابل توجهی کند شده. AMOC جزء ضروری سیستم‌هایی است که آب و هوای منطقه‌ای زمین را در تعادل نگه می‌دارد. بدون آن، اروپا زمستان‌های سردتری را باید تجربه کند در حالی که مناطق استوایی سریعتر گرم میشوند. اقلیم‌شناسان دهه‌هاست که AMOC را به عنوان یکی از آسیب پذیرترین بخش‌های تعادل حرارتی سیاره‌ای شناسایی کرده‌اند، اما عدم قطعیت در مورد میزان تغییرات در حال وقوع باقی مانده است.
جریان‌های اقیانوسی مقادیری از آب را جابه‌جا می‌کنند که در قیاس با بزرگترین رودهای جهان بسیار بزرگ‌تر هستند. در این فرآیند، گرما دوباره توزیع می‌شود و همچنین این امر به اکسیژن‌رسانی به آب‌های عمیق‌تر کمک می‌کنند. عوامل ایجاد‌کننده این جریان‌ها متفاوت است و فرآیند‌های فیزیکی مانند نیروی کوریولیس تأثیر مهمی دارند.
AMOC در درجه اول نتیجه آب نمکی است که در هنگام تشکیل یخ دریا به اعماق فرو می‌رود و فضایی را برای جریان آب‌های استوایی باز می‌گذارد.
بسیاری از مدل‌های اقلیم‌شناسی نشان می‌دهند که با ذوب شدن یخ‌های گرینلند در اقیانوس اطلس شمالی با آب سرد، اما بسیار شیرین، یخ‌ها به جای غرق شدن، بالای آب‌های شور جای حواهند گرفت. در نتیجه حرکت آب به سمت جنوب در اعماق اقیانوس متوقف می‌شود.
با این حال، اقیانوس اطلس مکان بزرگی است، و ردیابی حرکات این مقدار آب سخت است و داده‌ها زیاد هستند. تلاش‌ها برای اندازه‌گیری به طور مداوم نشان می‌دهد که AMOC ضعیف شده، اما در مورد میزان آن اختلاف نظر وجود دارد.
دکتر الکسی می‌شونوف از دانشگاه مریلند و همکارانش قدرت AMOC را به روشی جدید اندازه‌گیری کرده‌اند. آنها دما و ارتفاعات سطح دریا را در سراسر اقیانوس اطلس شمالی با استفاده از پایگاه‌های داده گسترده مورد مطالعه قرار دادند. اندازه‌گیری‌های شوری و چگالی نیز در جا‌هایی که در دسترس هستند استفاده شد و تصویر جامع‌تری نسبت به تلاش‌های قبلی ارائه کرد.
نویسندگان نتیجه گرفته‌اند: اگرچه کل اقیانوس اطلس شمالی به طور سیستماتیک در حال گرم شدن است، مسیر‌های آب و هوایی در مناطق مختلف فرعی اقیانوس اطلس شمالی ویژگی‌های کاملاً متفاوتی از تنوع دهی منطقه‌ای را نشان می‌دهد. به طور خاص، مناطق زیرقطبی کندتر از مناطق نیمه گرمسیری و حتی خارج از نروژ گرم میشوند. از آنجایی که به طور کلی گرمایش جهانی قطب‌ها را سریعتر گرم می‌کند، این نشانه کاهش انتقال آب گرم به خارج از مناطق استوایی است.
محققان دریافتند که الگو‌های سازگار با AMOC از سال ۱۹۵۵، زمانی که اندازه‌گیری‌های گسترده آغاز شد، تا سال ۱۹۹۴ ثابت مانده. از آن زمان، AMOC کند شده است. نویسندگان خاطرنشان می‌کنند: «همچنین در دهه اخیر در سراسر اقیانوس اطلس شمالی کاهشی در گردش ژئوستروفیک ترموهالین وجود دارد.».
محققان به کاهش ۲۰ درصدی آب گرم منتقل شده توسط گلف استریم اشاره کردند.
اگر سرعت AMOC کاهش یابد، تبادل حرارت کاهش می‌یابد که به نوبه خود بر آب و هوا تأثیر می‌گذارد و باعث می‌شود مناطق گرم گرمتر و مناطق سردتر سردتر شوند.
یک دشواری اضافی در رابطه با شکست AMOC، کاهش اکسیژن است که باعث فروپاشی اکوسیستم‌های آب‌های عمیق می‌شود. این یک تهدید واقعی است اما یک پژوهش جدید این احتمال را مطرح کرد که سایر منابع اکسیژن‌رسانی می‌توانند در جهان در حال گرم شدن، قوی‌تر شوند و تا حدی این جنبه از تضعیف AMOC را جبران کند.
