تراژدی در جاده A1: قتل عام میامی شوبند و پیامدهای آن
اگر بخواهید از بلفاست به لیسبورن بروید، باید از جاده A1 استفاده کنید. همچنین اگر قصد دارید از لیسبورن به نیوری بروید، باز هم باید از این جاده عبور کنید. این جاده پس از عبور از مرز، به دوبلین ادامه مییابد و پایتخت جمهوری ایرلند را به پایتخت ایرلند شمالی متصل میکند، که آن را به یکی از مهمترین مسیرهای ایرلند تبدیل کرده است.
شب تراژدی
در شب ۳۱ ژوئیه ۱۹۹۵، یک مینیبوس فولکسواگن در حال سفر به سمت دوبلین بود. پنج نفر از شش عضو گروه موسیقی میامی شوبند (Miami Showband) که مقر آن در دوبلین بود، در این مینیبوس حضور داشتند: خواننده اصلی فران اوتول (Fran O’Toole)، گیتاریست تونی گراهتی (Tony Geraghty)، ترومپتنواز برایان مککوی (Brian McCoy)، بیسنواز استیون تراورز (Stephen Travers)، و ساکسیفوننواز دز مکآلیا (Des McAlea). آنها پس از یک اجرای موسیقی در کسل بالروم (Castle Ballroom) در بنبریج، شهرستان داون، در حال بازگشت به دوبلین بودند. حدود ساعت ۲:۳۰ بامداد، آنها در یک ایست بازرسی در نزدیکی تقاطع با جاده بوشکیل، هفت مایل شمال نیوری، متوقف شدند.
ایست بازرسی مرگبار
اما این ایست بازرسی تقلبی بود. افراد مسلحی که لباس ارتش بریتانیا را بر تن داشتند، اعضای گروه شبهنظامی وفادار یوفاف (UVF) بودند.
گروه نیروی داوطلب اولستر (Ulster Volunteer Force) که به اختصار UVF نامیده میشود، یک گروه شبهنظامی وفادار و پروتستان ایرلندی بود که در اواسط دهه ۱۹۶۰ در ایرلند شمالی شکل گرفت. این گروه به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته میشد و هدف اصلی آن مقابله با ارتش جمهوریخواه ایرلند (IRA) و حفظ پیوند ایرلند شمالی با بریتانیا بود.
UVF در ابتدا به عنوان یک نیروی دفاعی شکل گرفت تا از جوامع پروتستان در برابر حملات احتمالی کاتولیکها و جمهوریخواهان دفاع کند. با این حال، به زودی به یک گروه شبهنظامی خشن تبدیل شد که به عملیات تروریستی و حملات خشونتآمیز علیه جامعه کاتولیک و جمهوریخواهان دست زد.
آنچه در پی آن رخ داد، یک قتل عام بود. اعضای گروه موسیقی مجبور شدند از مینیبوس پیاده شوند و دستهای خود را روی سر گذاشته و به سمت گودالی در پشت مینیبوس صف بکشند. در حالی که برخی از افراد مسلح اسناد آنها را بررسی میکردند، دیگران به داخل مینیبوس پریدند و یک کیف دستی حاوی یک بمب زمانی ده پوندی را زیر صندلی راننده قرار دادند. قرار بود بمب پس از عبور مینیبوس از مرز با جمهوری ایرلند منفجر شود، اما بمب زودتر از موعد منفجر شد و دو نفر از اعضای یوفاف را بلافاصله کشت و سر آنها را قطع کرد. انفجار، اعضای گروه را به زمین انداخت و سه نفر از آنها، فران اوتول، برایان مککوی و تونی گراهتی، در حالی که سعی داشتند فرار کنند، توسط افراد باقیمانده یوفاف به ضرب گلوله کشته شدند.
بازماندگان
تنها بازماندگان قتل عام، تراورز و مکآلیا بودند. تراورز در کنار جسد مککوی دراز کشیده و تظاهر به مردن میکرد. مکآلیا نیز که از درب مینیبوس که در انفجار کنده شده بود، ضربه خورده بود، سکوت اختیار کرد و منتظر ماند تا مهاجمان محل را ترک کنند. او در میان بوتهها، در کنار لاشه مینیبوس، لاستیکهای سوخته، فشنگهای شلیک شده و اجساد قطعه قطعه شده افراد یوفاف که در انفجار کشته شده بودند، مخفی شد.
تأثیرات و پیامدها
گروه میامی شوبند هم بین پروتستانها و هم بین کاتولیکها محبوبیت داشت. برایان مککوی، ترومپتنواز گروه، یک پروتستان اهل ایرلند شمالی بود و برادر همسرش عضو سابق گروه بی اسپشالز (B Specials) بود. درامر گروه، ری میلر (Ray Millar)، نیز یک پروتستان اهل انترم (Antrim) بود. دز مکآلیا، ساکسیفوننواز، یک کاتولیک بود که در بلفاست به دنیا آمده بود.
این قتل عام به سرعت باعث افزایش انزوای ایرلند شمالی از بقیه اروپا و جهان شد و موجب خشونتهای بیشتری نیز گردید. کمتر از دو هفته بعد، چهار غیرنظامی پروتستان در بار بایاردو (Bayardo Bar) در جاده شانکیل (Shankill Road) بلفاست توسط ارتش جمهوریخواه ایرلند (IRA) به تلافی کشته شدند.
یادبودها و بزرگداشتها
امروزه این قتل عام با دو مراسم یادبود هر سال به خاطر آورده میشود: یکی در محل وقوع حادثه که سه عضو گروه جان خود را از دست دادند و دیگری در دوبلین، جایی که گروه در سال ۱۹۶۲ تشکیل شد. یادبود دوبلین در سال ۲۰۰۷ در میدان پارنل شمالی (Parnell Square North)، یکی از مهمترین و محبوبترین میدانهای شهر، رونمایی شد. پلاک یادبود در کنار گالری هیو لین (Hugh Lane Gallery)، در سمت شمالی خیابان، بیرون از تالار ملی سابق قرار دارد، جایی که گروه اغلب موسیقی اجرا میکرد. روی آن نوشته شده: «بیایید برقصیم!»