.

فراموشی: یک مزیت تکاملی در حافظه انسان

آیا فراموش کردن اطلاعات، راهی برای بهتر به خاطر سپردن است؟

فراموشی بخشی از تجربه‌های روزمره ماست؛ مانند وقتی که وارد اتاقی می‌شویم و نمی‌دانیم چرا آمده‌ایم یا نام کسی را که در خیابان به ما سلام می‌کند، به خاطر نمی‌آوریم. اما آیا این فراموشی‌ها صرفاً نشان‌دهنده ضعف حافظه هستند؟ پژوهش‌ها نشان می‌دهند که فراموشی، به‌خصوص فراموشی روزمره، در واقع به مغز کمک می‌کند که بر اطلاعات مهم متمرکز شود و از پر شدن حافظه با جزئیات بی‌اهمیت جلوگیری کند.

یافته‌های اولیه درباره فراموشی: منحنی فراموشی اِبینگهاوس

یکی از نخستین مطالعات در زمینه فراموشی توسط هرمان اِبینگهاوس (Hermann Ebbinghaus)، روان‌شناس آلمانی قرن نوزدهم، انجام شد. او «منحنی فراموشی» را معرفی کرد که نشان می‌دهد افراد به سرعت جزئیات جدید را فراموش می‌کنند، اما این فراموشی در گذر زمان کاهش می‌یابد. تحقیقات اخیر در زمینه عصب‌شناسی نیز این یافته‌ها را تأیید کرده و نشان می‌دهد که مغز به طور طبیعی برای حفظ اطلاعات مهم، بسیاری از جزئیات را از دست می‌دهد.

نقش در ایجاد و حفظ خاطرات

به گفته دانشمندان، مغز برای حفظ اطلاعات مهم نیازمند تقویت ارتباطات عصبی (سیناپس‌ها) بین سلول‌های عصبی (نورون‌ها) است. توجه به اطلاعات خاص، این ارتباطات را قوی‌تر کرده و به نگهداری بهتر حافظه کمک می‌کند. به همین دلیل است که خاطراتی که اهمیت کمتری دارند به مرور فراموش می‌شوند. نوبل‌گرا «اریک کاندل» و تحقیقات متعدد بعدی نیز این مکانیسم را تأیید کرده‌اند؛ مغز با توجه به اولویت‌ها، جزئیات غیرضروری را کنار می‌گذارد تا ظرفیت خود را برای اطلاعات مهم‌تر حفظ کند.

فراموشی برای تطابق با اطلاعات جدید

فراموشی همچنین برای سازگاری و به‌روزرسانی خاطرات ضروری است. فرض کنید که مسیر همیشگی شما به محل کار هر روز یکسان باشد، اما یک روز یکی از جاده‌ها بسته شود و شما مجبور شوید مسیر دیگری را طی کنید. مغز شما باید بتواند این تغییر را بپذیرد و خاطرات قدیمی را به‌روزرسانی کند. این انعطاف‌پذیری در به خاطر سپردن اطلاعات جدید و فراموش کردن اطلاعات قدیمی، برای بقا و بهینه‌سازی حافظه حیاتی است. در زمان اجداد شکارچی ما، به روزرسانی اطلاعات مربوط به مکان‌های امن یا خطرناک مثل منابع آب، می‌توانست به حفظ امنیت و بقا کمک کند.

فراموشی موقت یا «پدیده نوک زبان»

گاهی اوقات فراموشی به معنای از دست دادن همیشگی اطلاعات نیست. بلکه اطلاعات در دسترس نیست. این حالت که به آن «پدیده نوک زبان» می‌گویند، زمانی اتفاق می‌افتد که نام شخص یا موضوعی را می‌دانید اما قادر به به خاطر آوردن آن نیستید. در مطالعات روان‌شناسانی چون «راجر براون» و «دیوید مک‌نیل» نشان داده شده که افراد اغلب قادرند حداقل بخشی از اطلاعات را به درستی حدس بزنند، که این نشان‌دهنده این است که اطلاعات از دست نرفته بلکه فقط موقتاً غیرقابل دسترسی است.

نقش فراموشی در مدیریت موثر حافظه

فراموشی به مغز کمک می‌کند که بر اطلاعات مهم‌تر و ضروری تمرکز کند و ظرفیت خود را برای مواجهه با اطلاعات جدید بهینه کند. از سوی دیگر، توانایی به‌روزرسانی خاطرات برای همگام شدن با تغییرات محیطی و اطلاعات جدید، یک ویژگی مهم تکاملی به شمار می‌رود که به انسان‌ها در طول نسل‌ها کمک کرده است. فراموشی، در واقع یک ابزار کارآمد برای مغز محسوب می‌شود که به آن کمک می‌کند اطلاعات نامرتبط و اضافی را کنار بگذارد و از بار اضافی بر حافظه جلوگیری کند.

باید توجه داشت که فراموشی شدید، مانند آنچه در بیماری آلزایمر دیده می‌شود، عوارض منفی برای زندگی روزمره دارد. با این حال، فراموشی‌های روزمره بخشی طبیعی از عملکرد مغز هستند و به کارایی بهتر حافظه کمک می‌کنند.


  این نوشته‌ها را هم بخوانید

منبع
theconversation

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
[wpcode id="260079"]