آیا تستوسترون واقعاً میل جنسی را افزایش میدهد؟ یافتههایی شگفتانگیز از تحقیقی جدید
باوری که نیاز به بازنگری دارد
بسیاری از مردان کاهش میل جنسی را نتیجه مستقیم افت سطح تستوسترون (Testosterone) میدانند. این باور به قدری رایج است که برخی برای بازیابی میل جنسی، به سراغ ورزشهای سنگین، مکملهای هورمونی یا حتی داروهای گرانقیمت میروند. اما آیا این راهکارها واقعاً مؤثر هستند؟ تحقیقی جدید توسط یک تیم بینالمللی از پژوهشگران نشان میدهد که رابطه میان سطح تستوسترون و میل جنسی آنقدر که تصور میشود، مستقیم نیست. این یافتهها نهتنها چالشهایی برای باورهای رایج ایجاد کرده، بلکه نشان میدهد میل جنسی رفتاری بسیار پیچیدهتر از یک عامل هورمونی ساده است.
چگونه این پژوهش انجام شد؟
این تحقیق با بررسی ۴۱ مرد جوان در طول یک دوره یکماهه انجام شد. از میان این شرکتکنندگان، حدود یکسوم در روابط بلندمدت بودند و بقیه مجرد. محققان هر روز نمونههای بزاق این افراد را جمعآوری کردند تا سطح تستوسترون و کورتیزول (Cortisol) – هورمونی مرتبط با استرس – را اندازهگیری کنند. علاوه بر این، شرکتکنندگان باید به سؤالاتی درباره افکار، فانتزیها و تمایلات جنسی خود پاسخ میدادند. آنها همچنین میزان تلاش خود را برای جلب توجه شرکای رمانتیک یا جنسی ارزیابی میکردند.
نتایج اصلی: تستوسترون و میل جنسی
نتایج پژوهش نشان داد که تغییرات روزانه در سطح تستوسترون تأثیری مستقیم بر افزایش میل جنسی ندارد. به عبارت دیگر، حتی در روزهایی که سطح تستوسترون شرکتکنندگان به بالاترین حد میرسید، این افزایش با تمایل یا افکار جنسی بیشتری همراه نبود. این یافته با تحقیقات پیشین که رابطه قوی بین تستوسترون و میل جنسی را رد میکردند، همخوانی دارد. جالبتر اینکه در برخی موارد، رابطهای منفی بین سطح تستوسترون و میل جنسی مشاهده شد؛ هرچند این رابطه نیاز به بررسی بیشتر دارد.
تأثیرات اجتماعی: تستوسترون و تلاش برای جلب توجه
یکی از یافتههای جالب این تحقیق، تأثیر سطح تستوسترون بر رفتارهای اجتماعی مردان بود. مشخص شد مردانی که سطح تستوسترون بالاتری داشتند، به احتمال بیشتری به دنبال جلب توجه شرکای رمانتیک یا جنسی بودند. این رفتارها در مردان مجرد بیشتر مشاهده شد و شامل اقداماتی مانند استفاده از اپلیکیشنهای دوستیابی یا برنامهریزی برای ملاقاتهای رمانتیک بود. حتی در میان مردان متأهل، سطح بالای تستوسترون گاهی منجر به تلاشهایی مانند رزرو شام در رستوران یا برنامهریزی برای وقتگذرانی با شریک زندگی میشد.
رابطه علت و معلولی: کدام یک اول است؟
محققان اذعان دارند که این یافتهها هنوز نیازمند بررسیهای بیشتری است. یکی از چالشهای مهم این است که مشخص نیست آیا افزایش تستوسترون باعث تقویت رفتارهای اجتماعی مرتبط با جذب شریک میشود، یا اینکه این رفتارها – مانند برنامهریزی برای یک قرار رمانتیک – خود باعث افزایش سطح تستوسترون میشوند. این ابهام نشان میدهد که رابطه میان رفتارهای اجتماعی و هورمونها پیچیدهتر از چیزی است که تاکنون تصور میشد.
میل جنسی: بیش از یک هورمون
این پژوهش نشان میدهد که میل جنسی رفتاری چندبعدی است و نمیتوان آن را تنها به سطح هورمونها نسبت داد. عوامل دیگری مانند سلامت روانی، استرس، کیفیت خواب، تغذیه، و حتی روابط عاطفی نقش کلیدی در تقویت یا تضعیف میل جنسی دارند. محققان تأکید میکنند که در بسیاری از موارد، کاهش میل جنسی ناشی از عوامل پیچیدهتری مانند اضطراب، افسردگی، یا عوارض جانبی داروها است، نه صرفاً کاهش سطح تستوسترون.
پیشنهاداتی برای تقویت میل جنسی
بهجای تمرکز صرف بر افزایش سطح تستوسترون، راهکارهای سادهتر و مؤثرتری برای بهبود میل جنسی وجود دارد. ورزش منظم، خواب کافی، مدیریت استرس، و داشتن رژیم غذایی سالم میتواند به تقویت انرژی جسمی و روانی کمک کند. همچنین، تقویت ارتباطات عاطفی با شریک زندگی میتواند نقشی کلیدی در بازیابی میل جنسی ایفا کند.
پیامی کلیدی برای مردان
این تحقیق به مردان یادآوری میکند که افزایش هورمونها راهحل جادویی برای مشکلات مرتبط با میل جنسی نیست. میل جنسی محصول تعامل پیچیدهای از عوامل زیستی، روانی و اجتماعی است. بهبود کیفیت زندگی، تمرکز بر سلامت روان، و برقراری روابط عمیقتر و معنادارتر میتواند تأثیر بیشتری از هر مکمل یا برنامه هورمونی داشته باشد.
این نوشتهها را هم بخوانید
