معرفی فیلم: مکس دیوانه، جاده خشم

در نگاه اول فیلم «مکس دیوانه، جاده خشم»، فیلمی به نظر نمی‌رسید که من برایش 2 ساعت وقت بگذارم. هر چند دیدن تریلر فیلم، نوید یک فیلم هیجانی متفاوت را می‌داد که صحنه‌های متفاوتی از مسابقه و نبرد خودروها را در صحراهای نارنجی/زرد را می‌داد، اما تا زمانی که ایده و خط داستانی یک فیلم برایم جذاب نباشد، این صحنه‌ها، هر چند بدیع و چشم‌نواز طراحی شده باشند، نمی‌توانند من را تشویق به انتخاب فیلم کنند.

اما سرانجام دو سه شب پیش دل به دریا زدم و فیلم را دانلود کردم و دیدم. فیلم را جورج میلر کارگردانی است. این کارگردان 70 ساله، پیش از این در سال‌ها 1979، 1981 و 1985، سه قسمت از سری فیلم‌های مکس دیوانه را ساخته بود و حالا بعد از گذشت سه دهه، قسمت چهارم این فیلم را در معرض دید قرار داده است.

تأخیر در ساخته شدن قسمت چهارم، بیشتر به خاطر تنگناهای اقتصادی بعد از حادثه 11 سپتامیر و نیز برخی از دشواری‌های دیگر، مثل یافتن هنرپیشه‌ای جوان به جای ایفاگر قبلی نقش مکس -مل گیبسون- بوده است.

در فیلم جدید تام هاردی را در این نقش می‌بینیم و باید بگویم که بازی قابل قبولی از او می‌بینم. دوست‌داران شالیز ترون زیبارو، بابت این فیلم هم باید خوشحال و هم تا حدی ناراحت باشند، خوشحال به خاطر اینکه او را در یک نقش اکشن و متفاوت می‌بینند و ناراحت به خاطر اینکه فضای فیلم و گریم او، اجازه نداده است که او یک نقش کلاسیک به‌یادماندنی را بازی کند و بازی متوسطی را از او می‌بینیم.

داستان فیلم در یک دوره آخرالزمانی اتفاق می‌افتد، زمانی که بشریت بعد از جنگ‌های هسته‌ای و درگیری‌های بزرگ بر سر منابع آب و انرژی، به انحطاط افتاده است، برکت از زمین رخت بربسته است و گروه‌های پراکنده انسان‌ها بر بقا با هم می‌جنگند.

در این میان جنگ‌سالاری پا به سن گذاشته، با اتکا به نیروی نظامی و دسترسی به منابع آب، می‌خواهد در قلمرو خود، یک شبه‌امپراتوری داشته باشد و حتی نقش خدایی را بازی کند.

اما در مسیر فیلم، یکی از افراد مورد اعتمادش، یعنی بانویی به نام فیوروسا با بازی شارلیز ترون، علیه‌اش می‌شورد و تصادفا در این راه، با مکس با بازی تام هاردی، همراه می‌شود.

فیلم در عین داشتن یک داستان آخرالزمانی، آمیزه‌ای از ژانر فیلم‌های وسترن و جاده‌ای هم است. چیز جالب استفاده از خودروهایی با ظاهر عجیب در فیلم است، خودروهایی که نبرد و مسابقه تا سرحدمرگ آنها با هم در دل صحراها، صحنه‌های هیجانی جالب توجهی می‌آفریند. در یکی دو صحنه هم، چهره صحرا در دل شب و در زیر لحاظ زیبای آسمان، بسیار چشم‌نواز می‌نماید.

داستان فیلم همان طور که گفتم آخر الزمانی است، اما راست‌اش را بخواهید، تصور چنین آینده هراس‌آوری، این روزها چندان سخت نیست. شاید زمانی که سه قسمت اول فیلم ساخته می‌شدند، چنین آینده‌ای، بسیار تخیلی و انتزاعی به نظر می‌رسید، اما در بازه زمانی حاضر، یعنی در زمانه‌ای که تخریب محیط زیست، خشکسالی‌ها، قدرت گرفتن افراطی‌گری‌ و گروه‌های نظامی و تروریسم یک چیز واقعی هستند، چنین آینده ناامیدکننده‌ای، اصلا تخیلی نمی‌نماید.

فیلم از سوی دیگر، نشان‌دهنده منازعه دو چیز است: امید، عشق و انسانیت با جهل، دروغ، خرافه و مرید‌سازی‌های شیطانی.

ایمورتان جو با بازی هیو کِیس‌ـ‌بایرِن، شخصیت بد فیلم هست، کسی که با وعده دروازه‌های «والهالا» را به مریدان ساده‌لوح خود می‌دهد و در پیرانه‌سری، در شرایطی که بدنش پیر و نحیف و چندش‌آور شده، با ماسکی بر صورت، پمپ هوا و زرهی خاص که اندام آتروفی شده‌اش را پنهان می‌کند، می‌کوشد که جاه‌‌طلبی‌های خود را دامه دهند و حرم‌سرایش را داشته باشد که بقای نسل‌اش را تضمین کنند.

در کل دیدن فیلم مکس دیوانه، جاده خشم را می‌توانم به شما توصیه کنم. اما خب، اگر وقت شما بسیار محدود است و فیلم‌های ندیده دیگری در فهرست دارید، شاید بهتر باشد که دست نگه دارید و نخست فیلم‌های دیگرتان را ببینید، تا بعد در فرصتی دیگر، نوبت به این فیلم بیشتر متوسط برسد.