فیلم یک بوس کوچولو : معرفی و بررسی

بالاخره ” یک بوس کوچولو” را دیدم ، البته بصورت ویدئو سی‌دی ، 400 تومان خریدمش. فیلم زیبایی بود و به اعتقاد من ، فرمان‌آرا فیلمنامه محکمی نوشته بود ، محکمتر از خیلی فیلمنامه‌های ایرانی سالهای اخیر. در مورد این فیلم در وبلاگستان تا به حال فراوان نوشته شده ، فکر کنم همه دیالگوهای کلیدی این فیلم به نوعی در وبلاگها و نوشتارهای سایتهای سینمایی آورده شده. در مورد اینکه شبلی و سعدی کنایه از چه کسانی هستند هم نوشته شده.

دوست ندارم وارد مبحث اینکه بالاخره پیام کلی فیلم چه بود ، شوم ، راستش همیشه وقتی در دوران ابتدایی انشاء همکلاسیها را می‌شنیدم و به این قسمت نتیجه‌گیری اخلاقیشان می‌رسیدم ، به نوعی چندشم می‌شد! مثلا تصور کنید ، همکلاسی ما در مورد بهار و پاییز انشاء نوشته بود و در پایانش هم نتیجه‌گیری اخلاقی ارائه می‌کرد. حالا در مورد فیلم ” یک بوس کوچولو” بهتر است خلاصه کنیم به اینکه می‌خواست تلقی‌ای سینمایی از مرگ داشته باشد. اگر وارد مبحث نویسنده ایرانی نامتعهد مقیم خارج و نویسنده داخلی ، کوروش و این حرفها شویم ، به جایی نمی‌رسیم. ولی این قسمت فیلم خیلی زیبا بود:

“-ری برادبری یک قطعه کوتاه داره ، در مورد مردیه که معتقده ، ارنست همینگوی نباید تو زیرزمین خونش خودکشی می‌کرد ، باید می‌رفت روی بلندیهای کلیمانجارو می‌مرد ، با ماشین زمانی که در اختیار داره ، به عقب برمی‌گرده و همینگوی را می‌بره کلیمانجارو.

– خیلی قشنگه درسته ، جای مردن آدم باید برازندش باشه”

البته دیالوگ سعدی در مورد غربت و سرطان پوست هم جالب بود ، تاثیرگذار بود:

“غربت مثل سرطان پوست می‌مونه ، اول رو پوسته ، می‌شه با یه سرگرمییایی ندیدش بگیری ، ولی بعد نفوذ می‌کنه تو و می‌رسه به استخون ، و بعد می‌ره کنج دلت لونه می‌کنه ، تو کنار دریاچه ژنو تو کافه نشستی ، ولی دلت هوای کافه‌های کنار رودخونه دربندو کرده.”

دقیقا نفهمیدم فرمان‌آرا مرادش از دو نفر نبش قبرکننده‌ای که می‌خواستند اثر انگشت مرده نزول‌خور را بگیرند ، چه بوده. خوب اینطوری پیوندی زده بین داستان نوشته شده به وسیله شبلی و خود شبلی و دوستش و داستان را از روال خطی در آورده و سکانسهایی را پس و پیش کرده.