در دنیای امروز فاصله تخیل و واقعیت بسیار کم شده است. زمانی با دیدن تجهیرات و فناوری‌های فیلم‌های سری جیمز باند یا مأموریت غیرممکن شگفت‌زده می‌شدیم، اما حالا خیلی وقت‌ها بسیاری از کارها و فناوری‌هایی که در این فیلم‌ها استفاده می‌شوند، یا از پیش وجود دارند یا درست کردنشان از عهده چند گیک برمی‌آید.
در آخرین فیلم از فیلم‌های مأموریت غیرممکن یعنی Mission: Impossible – Ghost Protocol در صحنه‌ای یک مأمور امنیتی به نام ترِوُر هاناوی به بازی چاش هالووی را می‌بینیم که برای پیدا کردن سریع یک فرد در میان انبوهی از مسافران یک قطار، لنزی ویژه‌ای به چشم می‌زند که می‌تواند با تشخیص چهره سریع این کار را انجام بدهد.
اما اگر خواننده اخبار فناوری باشید و خبر عینک گوگل را خوانده باشید، این صحنه آنچنان که سازندگان فیلم انتظار داشتند، نباید هیجان‌زده‌تان کند!
فقط گوگل نیست که به فکر توسعه فناوری واقعیت افزوده است. خبری که به تازگی منتشر شده است، در همین راستا است:
ارتش آمریکا پیش از این از عینک‌هایی ویژه‌ای استفاده می‌کرد که روی کلاهخودهایی نصب می‌شد، این عینک‌ها، اطلاعات لازم در مورد اهداف و اطلاعات جانبی دیگر را روی منظره پیش روی سربازان و خلبان‌ها، به آنها نشان می‌دادند.
اما به تازگی پنتاگون نمونه‌های اولیه لنزهای تماسی‌ای را سفارش داده است که بی دردسر، کاری فراتر از این می‌کنند، این نمونه‌های اولیه تحویل آزمایشگاه پژوهشی پنتاگون -دارپا- شده‌اند.
ویژگی بارز این لنزهای تماسی این است که به کاربرانشان، امکان می‌دهند در آن واحد روی دو چیز فوکوس کنند: اطلاعاتی که از عینک‌هایشان می‌آیند و منظره بیرون.
این لنزها دو فیلتر دارند، قسمت مرکزی، نوری تابیده شده از عینک‌های روی کلاهخودها را می‌گیرد و به مرکز مردمک می‌رساند و قسمت محیطی این لنز، فیلتر دیگری دارد که نور محیط پیرامونی را به شکاف مردمک راهنمایی می‌کند.
به این ترتیب شبکیه، هر دو تصویر را در آن واحد دریافت می‌کند. در حالت عادی یک دوربین یا چشم شما نمی‌تواند نمی‌تواند در یک لحظه روی دو چیز تمرکز داشته باشد، اما این لنز تماسی این کار را ممکن می‌کند.
تا این جای خبر را اگر خوانده باشید، حتما یاد عینک گوگل می‌افتید، این لنز تماسی در واقع چیزی شبیه عینک گوگل، اما برای مقاصد نظامی است. شرکت سازنده این لنزها -Innovega- امیدوار است که لنزهایش کاربرد غیرنظامی هم پیدا بکنند و مثلا بشود با آنها همان کاری را کرد که عینک گوگل می‌کند یا از لنزها برای دیدن فیلم‌های سه‌بعدی استفاده کرد.
البته بعضی از متخصصان چشم، عقیده دارند این لنزهای دوکانونی، باعث ایجاد بیماری حرکت یا motion sickness، یعنی همان حالتی که برخی‌ها هنگام سوار شدن در خودروها پیدا می‌کنند، خواهند شد.
البته هنوز باید منتظر این باشیم که بشه مدارات میکروالکترونیک رو بصورت شفاف (یا حداقل در کناره‌های لنز) روی این لنز قرار داد. همینطور منبع انرژی اون رو…
من نمیدونم با این همه پیشرفت تکنولوژی، بدن ما تا کجا توانایی استفاده از تکنولوژی و انطباق با آن را خواهد داشت؟
آیا به نظر شما فناوری براستی باعث آسانتر شدن زندگی میشود یا اینکه یک زندگی جدیدی را که غیرطبیعی هم هست پیش رویمان می نهد؟
به نظر من هم این نوع از تکنولوژی فقط ما را به سمت غیر طبیعی تر بودن می برد و ممکن است در آینده ازش به نحو های مختلف سو استفاده هم بشود.
من به شخصه این نوع از پیشرفت های بشری را دوست ندارم
با سلام و تشکر از مطالب خوبتون .میشه منبع انگلیسی این خبر را هم منتشر فرمایید با تشکر
اونها به چه فکری اند و ما . . .
خیلی قبل من نظریه “مدیا در بدن انسان” را شنیده بودم. (تصور کنید از بدنتان موسیقی و فیلم پخش بشه .) دارم یواش یواش این اراجیف قدیمی ( واقعیات جدید) را باور میکنم !!!
آفتاااااااااااابه آفتابه آفتااااااااااااااااااااااابه می فروشیم !! بیا ببر
ای کلک… مگه شما به چه فکری هستی؟!