پیشرفت‌هایی که در آینده درمان نارسایی قلبی را متحول خواهند کرد؟

وسایل خارجی که قلب را در بر می‌گیرند

در بیماران مبتلا به نارسایی بطن چپ، تغییر شکل دادن قلبی ((cardial remodeling که با اتساع پیش‌رونده حفره‌ی بطنی و نازک شدن دیواره مشخص می‌گردد، می‌تواند به افزایش استرس دیواره‌ای و فعال شدن مکانیسم‌های عصبی- هورمونی منجر شود که عملکرد بطنی را باز هم بیشتر مختل می‌نماید. وسایل تجربی که به صورت غیر فعال قلب را در بر می‌گیرد، نشان داده شده که در مدل‌های حیوانی اندازه حفره بطنی را کاهش داده و پاسخ‌دهی میوکارد به تحریک بتا- آدرنرژیک را بهبود می‌بخشند بدون آنکه اختلالی در پرشدگی بطن چپ ایجاد نموده یا تداخلی با جریان خون کرونری داشته باشند. کارآزمایی‌های تصادفی شده که کارآیی این گونه وسایل را در بیماران با کاردیومیوپاتی در مراحل انتهایی (stage end) ارزیابی نموده‌اند، در حال اجرا هستند.

ترمیم دریچه میترال

در تعداد کثیری از بیماران رگورژیتاسیون میترال در پیشرفت نارسایی قلبی نقش دارد. با این حال، اکثر بیماران مبتلا به نارسایی شدید قلب، کاندیداهای مناسبی برای جراحی به نظر نمی‌رسند. چندین روش جدید و مهیج برای ترمیم دریچه میترال و آئورت از طریق پوست جهت درمان این‌گونه بیماران در دست ابداع است.

درمان‌های مبتنی بر سلول

در بیشتر اشکال نارسایی قلبی تلف شدن دائمی میوسیت‌ها راه مشترک نهایی است. در حال حاضر برخی از اطلاعات تجربی تأیید می‌کند که کاشت سلول‌ها در داخل قلب نارسا ممکن است به طور فعال موجب تولید عضله قلبی جدید شود. میوسیت‌های اسکلتی، سلول‌های مشتق از مغز استخوان، و سلول‌های بنیادی جنینی همگن در حال بررسی در حیوانات و انسان هستند. گرچه انواع مختلفی از سلول‌های کاشته شده می‌توانند منقبض شوند، تشکیل اتصالات شکافی (gap junctions) ناکارآمد و در نتیجه ناکارا بودن یکپارچگی الکتریکی مابین این سلول‌های کاشته شده و سلول‌های متشکل قلبی که از قبل موجود بوده‌اند، منع بزرگی است که باید راه حلی برای آن پیدا شود.