عوارض مکانیکی سکته قلبی: پارگی عضله قلب
عوارض مکانیکی انفارکتوس حاد قلبی عبارتند از پارگی عضله پاپیلری، نقص دیواره بین بطنی و پارگی دیواره آزاد بطنی. بیماران مبتلا به این عوارض اغلب 5 ـ 3 روز پس از انفارکتوس حاد قلبی دچار کلاپس همودینامیک می‌شوند. این عوارض با مرگ‌ومیر بسیار بالایی همراه می‌باشند؛ عوارض مذکور تقریباً 15% مرگ‌ومیر ناشی از انفارکتوس حاد قلبی را تشکیل می‌دهند. درمان فوری و موفقیت‌آمیز خونرسانی مجدد از ظهور این عوارض، کاسته است. در بیمارانی که خونرسانی مجدد در آنها موفقیت‌آمیز نباشد یا با تأخیر صورت گرفته باشد، در معرض خطر بالاتری برای عوارض مکانیکی قرار دارند.
پارگی عضله پاپیلری باعث نارسایی حاد میترال می‌شود. متعاقب این افزایش ناگهانی در حجم دهلیز چپ یک افزایش شدید فشار دهلیز چپ و درنتیجه آدم حاد ریوی حادث می‌شود. از آنجا که عضله پاپیلری خلقی ـ داخلی معمولاً فقط از شریان کرونر راست خون دریافت می‌کند، پارگی عضله پاپیلری بیشتر در انفارکتوس‌های تحتانی ایجاد می‌شود. برعکس، عضله پاپیلری قدامی ـ خارجی خونرسانی دوگانه‌ای دارد. معمولاً یک سوفل بلند تمام سیستولی در نوک قلب شنیده می‌شود، اگرچه گاهی اوقات در بیمار مبتلا به نارسایی شدید میترال سوفل شنیده نمی‌شود. تشخیص را می‌توان با اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک یا کاتتریزاسیون سمت راست قلب در اسرع وقت وسجل نمود. علاوه بر این، در کاتتریزاسیون امواج V بلند در نوار ثبت فشار گوه‌ای مویرگ ریوی مشاهده می‌شود که در غیاب اکسیژن در بطن راست می‌باشد.
VSD حاد ممکن است بعد از انفارکتوس‌های قدامی یا تحتانی ایجاد شود. در معاینه فیزیکی، یک سوفل تمام سیستولی خشن در قسمت تحتانی لبه جناغ سینه شنیده می‌شود که ممکن است افتراق آن از نارسایی حاد میترال مشکل باشد. این سوفل اغلب با تریل قابل لمس همراه است. تشخیص با گرفتن نمونه خون از هر یک حفرات قلب در طی کاتتریزاسیون قلب راست و نشان دادن درصد بالاتر اشباع اکسیژن بطن راست یا شریان ریوی نسبت به خون دهلیز راست تأیید می‌گردد. (برای مثال، step-up اکسیژن) به طور اخص، اختلاف بیش از 6 درصد اشباع اکسیژن دهلیز راست و شریان ریوی به شدت به نفع وجود VSD و شنت همزمان چپ به راست می‌باشد. اکوکاردیوگرافی داپلر نیز امکان مشاهده شنت چپ به راشت خون از میان حفره VSD را فراهم می‌نماید.
درمان پارگی حاد عضله پاپیلری یا نقص سپتورم بین بطنی شامل داروهای اینوتروپیک، گشادکننده‌های عروقی و کاتتر بادکندک‌دار داخل آئورتی با نبض متناقض است. تمام این اقدامات موقتی هستند و حین آماده‌سازی بیمار جهت جراحی فوری‌ترمیم VSD یا جایگزینی دریچه میترال به کار می‌روند.
پارگی دیواره آزاد بطن چپ تقریباً همیشه منجر به هموپریکارد، تامپوناد قلبی و انفکاک الکترومکانیکی (electromechanicaldissociation) می‌شود. به ندرت بیمار زنده می‌ماند که این امر به سرعت تشخیص و ترمیم جراحی بستگی دارد. پسودوآنوریسم (آنوریسم کاذب) ندرتاً هنگامی روی می‌دهد که دیواره آزاد پاره شود امّا توسط پریکارد مجاور، لخته ارگانیزه یا هماتوم از بیرون پوشانده می‌شود. با گذشت زمان، این قسمت به بیرون برجسته می‌شود و تنها از طریق گردن باریکی به حفره بطن چپ متصل می‌شود. دیواره بیرونی آنوریسم کاذب فاقد میوکارد است و فقط از پریکارد تشکیل می‌شود و مستعد پارگی است. در مقابل آئوریسم حقیقی زمانی اتفاق می‌افتد که دیواره نازک یک منطقه از میوکارد انفارکته طی فرآیند بازسازی بطنی، متسع می‌شود. آئوریسم‌های حقیقی پایه عریضی دارندو در دیواره‌شان همیشه اجزایی از میوکارد وجود دارد و به نردت پاره می‌شوند آئوریسم‌های کاذب را باید سریعاً با جراحی خارج کرد زیرا در معرض خطر پارگی قرار دارند. برعکس، آئوریسم حقیقی نیاز به جراحی و خارج کردن آئوریسم ندارد. درمان طبی ائوریسم‌های متعاقب MI شامل درمان تمام عیار نارسایی قلبی با استفاده از مهارکننده‌های ACE، بتابلوکرها، مهارکننده‌های آلدوسترون در آن دسته از بیماران مبتلا به نارسایی قلب در کلاس III یا IV، و در نظر گرفتن درمان با داروهای ضدانعقادی می‌باشد. بیمارانی که قرار است تحت CABG قرار گیرند و آنهایی که آئوریسم مرتبط با ایجاد درد قفسه سینه دارند ممکن است جهت برداشت جراحی آئوریسم (aneurysmectomy) کاندید شوند.
