هوش مصنوعی حالا می‌تواند با دقت بهتری نسبت به رادیولوژیست‌ها، سرطان پستان را در عکس‌های ماموگرام تشخیص بدهد
در سال‌های اخیر، هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی، در حال پیشرفت سریعی بوده است، با این وجود باز هم وقتی پای تصمیم‌گیری‌های مهم می‌رسد، درنگ می‌کنیم و جرأت نمی‌کنیم که این تصمیم‌گیری‌ها را به کامپیوترها واگذار کنیم و اصولا تصورش را نمی‌کنیم که در کارهای خیلی پیچیده هنوز بشود هوش مصنوعی را داخل کرد.
بر این اساس تفسیر عکس‌های رادیولوژی و تشخیص توده سرطانی در آنها، چیزی است که پزشکان تصور نمی‌کردند به این زودی بشود، هوش مصنوعی را واردش کرد.
اما رفته رفته باید این تصور را کنار بگذارید:
چند سال پیش، همسر یک برنامه‌نویس کامپیوتر انگلیسی به نام فیل تییر، در جوانی فوت کرد. علت مرگ او سرطان دهانه رهم بود.
اما تییر به جای اینکه این حادثه دردناک را به صورت یک غم شخصی در ذهن خود محفوظ کند، تصمیم گرفت که از آن به عنوان محرک و انگیزه‌ای برای یک کار بزرگ استفاده کند.
برای همین شروع به جمع‌آوری اطلاعاتی شامل نتایج بیوپسی و آسیب‌شناسی و عکس‌ها از 14 بیمارستان کرد. این اطلاعات البته با حفظ اطلاعات خصوصی و حریم خصوصی بیماران، به او ارائه شد.
در مرحله او راهی پیدا کرد که نتایج عکس‌های ماموگرام، یعنی عکس‌های رادیولوژی پستان‌ها را برای کامپیوتر، خواندنی کند. برای آسانی کار، او راهی برای تعریف رنگ برای ساختارهای بافتی متفاوت پیدا کرد.
نتیجه کار او پروژه‌ای موفق برای شرکت Zebra Medical Vision شد. حالا برنامه این شرکت می‌تواند با دقت 91 درصد، سرطان را در عکس‌های ماموگرام تشخیص بدهد. این در حالی است که رادیولوژیست‌ها به طور متوسط در 88 درصد موارد، موفق هستند و می‌توانند سرطان را گزارش بدهند. به علاوه این برنامه مثبت کاذب کمتری دارد. (مثبت کاذب، یعنی اینکه پزشک یا یک آزمایش کسی را بیمار تشخیص بدهد، اما در واقع فرد بیمار نباشد.)
شرکت Zebra Medical Vision یک شرکت جوان است و در سال 2014 تنها با 25 کارمند شروع به کار کرد و از همان اول روی الگوریتم‌های تشخیص بیماری‌های استخوان، ریه، کبد و قلب کار کرد.
حالا باید منتظر باشیم که در صورت تأیید این روش توسط سازمان غذا و داروی آمریکا در اواخر سال 2017، تحولی ایجاد شود.
این شرکت ادعا می‌کند که موتورهای تحلیلی و بات‌ها شاید به زودی بتوانند بین 60 تا 80 درصد کار روتین رادیولوژیست‌ها را انجام بدهند.
باید ببینیم که در مقام عمل، آیا می‌توان به این برنامه‌ها تکیه کرد، یا اینکه آنها در وهله اول به عنوان دستیار رادیولوژیست‌ها، یک برنامه غربالگری سرطان یا کمک به کشورهای توسعه‌نیافته‌ای که پزشک متخصص رادیولوژی کمی دارند، مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
