پنومونی پنوموسیستیس
پنوموسیستیس جیرووکی که قبلاً پنوموسیستیس کاربنی نامیده می‌شد یک قارچ فرصت طلب است که در دوران قبل از سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) عمدتاً در نوزادان نارس دچار سوءتغذیه و بزرگسالان مبتلا به بدخیمی خونی که تحت شیمی درمانی قرار میگرفتند رخ میداد. به هرحال میزان بروز آن در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ و دهه‌ی ۱۹۹۰ در بیماران مبتلا به AIDS که شمارش لنفوسیت پایین (۳mm/ سلول ۲۵۰<) داشتند به میزان قابل توجهی افزایش یافت. ممکن است بیماران از سرفه بدون خلط، تب، تنگی نفس، کاهش وزن شکایت داشته باشند. علائم در بیماران مبتلا بهبه HIV پیشرفت دریجی طی هفتهها دارد. کاندیدیاز دهان، افزایش لاکتات دهدهیدروژناز (H) سرم، افزایش شیب اکسیژن حبابچهای- شریانی، کاهش شمارش ]لنفوسیت‌های[ پیشگوی کننده‌های مستقل پنومونی پنوموسیستیس مرتبط با HIV هستند.
تصاویر پرتوشناختی از قفسه‌ی سینه ممکن است نشان دهنده‌ی ارتشاح بینابینی دو طرفه منتشر باشند اما ممکن است در قریب به ۱۵ درصد بیماران چیزی دیده نشود (شکل ۳-۲۲ تارنما). سایر یافتهها عبارتند از ارتشاح‌های منفرد، ضایعات حفرهدار، توده‌های گرهکی، پنوموتوراکسی و تابلوی ارزنی، لنفادنوپاتینافریه و مدیاستن نادر می‌باشد. شناسایی ارگانیسم در خلط که در ۶۰ تا ۸۵ درصد از بیماران کارایی دارد در تشخیص کمک کننده خواهد بود. برونکوسکوپی همراه با شستشوی برونشی- حبابچهای (bronchoalveolar lavage) می‌تواند بازده را افزایش دهد (۸۶ درصد)، به خصوص اگر یک نمونه از طریق برونش نیز برداشته شود (۹۸ تا ۱۰۰ درصد).
می‌توان توسط تریمتوپریم – سولفامتوکسازول خوراکی یا پنتامیدین استنشاقی پیش‌گیری کرد. وقتی پنومونی وجود دارد درمان انتخابی تریمتوپریم – سولفامتوکسازول است. با این حال عوارض ناخواسته قابل توجهی اعم از کاهش گویچه‌های سفید خون (لکوپنی)، تهوع، استفراغ و افزایش ترانس آمینازهای کبدی با این درمان همراه هستند. پنتامیدین وریدی جایگزین قابل قبولی برای تریمتوپریم- سولفامتوکسازول می‌باشد اما (هیپوگلسیمی) همراه باشد. رژیمهای دارویی با سمیت کمتر در دسترس می‌باشند (مثل تریمتوپریمو داپسون، کلیندامایسین و پریماکین) اما این رژیمهای درمانی فقط پس از شکست سایر داروها قابل توصیه می‌باشند مبتلایان به بیماری شدید که با هیپوکسمی قابل توجه (مثلاً) مشخص می‌گردد باید کورتیکواستروئیدها را مدنظر قرار داد. کورتیکو کورتیکواستروئیدها پیشرفت به سمت نارسایی تنفسی را کاهش میدهند.
چشم اندازهای آینده
عفونت‌های ریوی هم‌چنان منبعی برای میزان بالای مرگ و میر و عوارض، هم در جامعه و هم در محیط مراقبتهای بهداشتی می‌باشند. بخش قابل توجهی از این عفونتها دو انتهای طیف سنی (کودکان و بزرگسالان سالمند) را درگیر می‌کنند. گرچه صنایع هم‌چنان در جستجوی آنتیبیوتیک‌های جدید با الگوی ایمنی و اثربخشی بالاتر می‌باشند اما استفاده‌ی عاقلانه از داروهایی که در حال حاضر در دسترس می‌باشند تا وقتی که داروهای جدید تولید شوند از ایجاد مقاومت داروی پیش‌گیری کرده یا آن را به تأخیر میاندازد.
تلاش‌های مستمر برای تحکیم تزریق واکسن علیه عوامل عفونی از جمله آنفلونزا و استرپتوکک پنومونیه لازم است. عفونت HIV و سل هم‌چنان مشکلات سلامت عمومی در ایالات متحده می‌باشند اما در آفریقا که درمان مؤثر علیه HIV کمتر قابل دسترس است گرفتاری ویژهای می‌باشند. اهمیت این نکته با شناسایی سل شدیداً مقاوم به دارو (XDR-Tb) که توسط گونه‌ای از مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مقاوم به بسیاری ازداروهای ضد مایکوباکتریایی در دسترس ایجاد می‌گردد و درمان آن مشکل می‌باشد مورد تأکید قرار گرفته است. ارگانیسم‌های نوظهور چالشهای جدیدی پیشرو میگذراند.
در پانزدهم مارس ۲۰۰۳ توجه سرتاسری توسط سازمان بهداشت جهانی به سندرم تنفسی حاد شدید (SARS) جلب شد که مواردی از بیماری تنفسی سریعاً پیشرونده در خطه گوانگ دونگ چین، هنگکنگ، ویتنام، سنگاپور و کانادا را وصف میکرد.
طی قرن گذشته ۴ عالمگیری توسط آنفلونزا رخ داده است که هر یک به علت ظهور یک ویروس آنفلونزای جدید بوده است. در عالمگیری ۱۹۵۷ و ۱۹۶۸، ویروس‌های جدید حاوی اجرایی از ویروس آنفلونزای انسان و پرندگان بودند. تکگیریهایی از انتقال آنفلونزای H5N1 به بیش از ۳٫۵ انسان از سال ۲۰۰۴ باعت نگرانی‌هایی در مورد ظهور عالمگیری بعدی شده بود. تخمینها از مرگ و میر بالقوه‌ی جهانی در ارتباط با آنفلونزای عالمگیر پرندگان در حد ۶۲ میلیون مورد مرگ می‌باشد و درحال حاضر هیچ درمان خاصی در دسترس نمی‌باشد. در سال ۲۰۰۹ ویروسی آنفلونزای H1N1(خوکی) در مکزیک ظهور کرد، در سرتاسر جهان پخش شد و رسماً از ]ویروس[H1N1 با مرگ و میر نسبتاً پائینی همراه بوده است اما محتمل است که این ویروس آنفلونزا جهش پیدا کرده و بیماری شدیدتری در انسانها ایجاد کند.
