معرفی کتاب « کوچک شکرگزاری »، نوشته ملودی بیتی
مقدمه
زندگی پرمشغله و شتاب‌زدهٔ ما انسان‌ها می‌تواند وسوسهٔ تمرکز بر ناکامی‌ها و نداشته‌هایمان را در ما تقویت کند. دام و وادی فزون‌خواهی ما را از عزیزان و همچنین از نیروی برترمان دور می‌کند.
پیوند دوباره با آنچه در زندگی‌مان اهمیت دارد، شاید تنها و به‌سادگی با برقراری ارتباط با نیروی شکرگزاری امکان‌پذیر شود.
با تمرین و ممارست و تغییر مسیر تمرکزمان از مشکلات عظیم و دلهره‌آور به نعمات و رحمات کوچک زندگی که همیشه حضور و تداوم دارند، این خواسته به‌وقوع می‌پیوندد.
قدردانی به معنای واقعی کلمه بیش از شمارش برکات و دانستن قدرِ داشته‌هایمان است. وقتی در حال فراگیری زبان شکرگزاری هستیم، می‌آموزیم چگونه شکر تمامی زوایای زندگی را به‌جاآوریم، چه در آن لحظه به خیر و برکتش واقف باشیم چه نباشیم؛ و بدین‌گونه اوضاع و احوالی را که باعث ناامیدی و آزار ما می‌شوند از بنیاد تغییر می‌دهیم.
فواید بال و پر دادن به روحیهٔ شکر به‌جای‌آوردن، بی‌شمار است. در زمان مواجهه با مشکلات، حس قدردانی دورنمای جدیدی را به ما نشان می‌دهد و به ما کمک می‌کند بیش از پیش به منابع دسترسی داشته باشیم و از همهٔ اینها مهم‌تر، روحیهٔ شاکر بودن سبب می‌شود تا ما حقیقتا حضور نیروی برتر را در زندگی‌مان تشخیص دهیم.
***
وقتی نعماتی را که به ما ارزانی شده احتکار می‌کنیم خود را از امکان دریافت‌های بیشتر محروم می‌کنیم. چنانچه در زندگی احساس رکود می‌کنید، بخشی از داشته‌هایتان را با دیگران سهیم شوید. با سهیم کردن دیگران در تجارب خود و شفقتی که از این کار می‌آموزید، از اندوه تجربیات دردناک می‌کاهید. موفقیت‌های خود را با آموزش روش‌های خود به دیگران، با آنان سهیم شوید، به همان فراوانی که به شما ارزانی شده است.
به نهادهای مذهبی و مؤسسات خیریه کمک کنید. از توانمندی‌ها، وقت و دارایی خود به دیگران ببخشید. وقتی بخشش می‌کنید، درهای دریافت‌های بیشتر را به روی خود می‌گشایید.
***
فردی از هنرمندی نقاش به نام جورجیا اوکیف (۱) پرسید چرا در نقاشی‌هایش حجم اجسامی چون پرچم گل‌ها را بزرگ‌تر از ابعاد واقعی‌شان و اجسام عظیمی چون کوه‌ها را کوچک‌تر از اندازهٔ حقیقی آنها ترسیم می‌کند.
وی در جواب گفت: «همه می‌توانند اجسام بزرگ‌تر را ببینند اما اجسام کوچک‌تر از زیبایی خاصی برخوردارند و اگر آنها را بزرگ‌تر ترسیم نکنم مردم متوجه آنها نمی‌شوند.»
شکرگزاری و رها کردن نیز چنین است؛ دیدن مشکلات زندگی همانند دیدن کوه آسان است، اما گاهی از مسائل کوچک‌تر و ابعاد زیبایی حقیقی آنها غافل می‌شویم.
خداوندا، شیوهٔ بهره‌گیری از لذات، هدایا و استعدادهایی را که در پیرامون من گسترده است، به من بیاموز.
از جایگاه فعلی خود در این لحظه شاکر باشید. برای رسیدن به آینده شتاب نکنید و نگران نباشید، در لحظهٔ اکنون به دنبال لذت باشید.
***
اجازه دهید تمامی عواطف و احساسات ناشی از گذر لحظات یا فقدان کسانی که دوست و گرامی‌شان می‌داشتید ظهور و بروز کند؛ و تا آنجا که لازم است اندوه خود را ابراز و سوگواری کنید، آن‌گاه گذشته و تمامی متعلقات آن را رها کنید. به خاطرات فرصت ندهید شما را از دیدن لحظات زیبا و الهی زندگی کنونی‌تان بازبدارند.
***
خداوندا، برای همهٔ داده‌هایت تو را شکر می‌کنم.
خداوندا، کمکم کن تا بتوانم آنچه را به من ارزانی داشته‌ای به‌وفور ببخشم. به من بخشش را بیاموز تا بخشش‌ها و بهره‌مندی‌هایم سالم و عاری از هرگونه وابستگی باشد.
خداوندا، کمکم کن تا از توقعاتم چشم پوشم و موهبت‌هایی را که به‌طور روزمره به من ارزانی می‌داری بپذیرم، با این آگاهی که هر لحظه از زندگی سرشار از زیبایی‌ها و عجایبی ویژه است.
کتاب کوچک شکرگزاری
نویسنده : ملودی بیتی
مترجم : نسرین سلامت
انتشارات لیوسا
تعداد صفحات: ۱۰۶ صفحه
این نوشته‌ها را هم بخوانید
