جنون رقص – تانگو دو نفر لازم دارد.

طوفانی سراسر آمریکا را درنوردیده بود. مردم به دو گروه تقسیم شده بودند، آن‌هایی که غرق شور آن شده بودند و گروهی که سعی می‌کردند آتشش را خاموش کنند.

تانگو.

این رقص مهیج که در محله‌های فقیرنشین «بوینس آیرس» متولد شده بود، در 1913 در سراسر آمریکا و اروپا فراگیر شد. یک روزنامه در «نبراسکا» این طور نوشت: «مهم نیست کجا باشی، نمی‌توانی از دستش فرار کنی.» میهمانی‌های «تانگوتی» و کلاس‌های تانگو همه جا را فراگرفته بود. «فرنچ کوارتر» در «نیو اورلینز» به دلیل داشتن سالن‌های متعدد رقص تانگو، به کمربند تانگو مشهور شده بود. در «آتلانتیک سیتی» یک شرکت سازندهٔ تراموا برای آن‌هایی که مایل بودند در مسیر رفت و برگشت به محل کارشان برقصند، واگن‌های مخصوصی تولید کرد.

البته همه هیجان‌زده نبودند. در «کلیولند» و «بالتیمور» این رقص را ممنوع کردند. در «بوستون» مأموران پلیس مأمور شدند تا مشخصات افرادی را که در سالن‌های تانگو می‌رقصیدند ثبت کنند. دانشگاه هاروارد با این استدلال که «این رقص برای پرورش اندام ورزشکاران میدانی به وجود نیامده است» تانگو را برای اعضای تیم دو و میدانی دانشگاه ممنوع اعلام کرد.

درگیری اجتناب‌ناپذیر بود. معلمان «پیتس برگ» وقتی از رقصیدن منع شدند، اعتصاب کردند. در یک میهمانی کلیسایی در «کنتیکت» وقتی میهمانان شنیدند که تانگو رقصیدن ممنوع است، شورشی برپا شد. یکی از تک‌خوانان کُر کلیسایی در آتلانتیک سیتی، وقتی مجبور شده بود بین تانگو و خواندن در گروه کر یکی را انتخاب کند، گروه کر را ترک کرده بود.

بالاخره تب تانگو در آمریکا فروکش کرد. اما این اتفاق از وقایعی مشابه در آینده خبر می‌داد: جنگ‌های فرهنگی بر سر جَز، راک اند رول، هیپ هاپ و جنون دیگر سبک‌های موسیقی و رقص که به عنوان تهدیدی برای شیوهٔ زیستن به حساب می‌آمدند، اما همچنان زندگی ادامه دارد.

یک راهب «اونجلیست» به نام «باب جونز» گفته بود: «نیویورکی‌ها دارند رقص‌کنان خود را به لبهٔ جهنم می‌رسانند. تنها تفاوت منهتن و جهنم این است که منهتن با آب احاطه شده است.»