یک آرزو: هوش مصنوعی که بتواند دقیق تشخیص بدهد از کدام فیلم‌ها لذت خواهید برد؟

تا وقتی که یک بیننده فیلم حرفه‌ای و کوشا نشده باشید، همه چیز لذت‌بخش است، چون با کمی جستجو ده‌ها فیلم عالی باب طبع پیدا می‌کنید. اما با گذشت سال‌ها، 4 چیز رخ می‌دهد که عیش فیلم‌بینی را خراب می‌کند:

1- شما شاغل می‌شوید و دیگر آن جوان با وقت آزاد زیاد نیستید و مجبور هستید خیلی حساب‌شده وقت آزاد خودتان را خرج کنید. بنابراین اگر شروع به دیدن فیلمی کنید و بعد بعد از نیم ساعت دریابید که با سلیقه شما جور نیست، استراحت یک شب خود را به فنا داده‌اید و احتمالا وقت نمی‌کنید که فیلم دیگری پیدا کنید و آن شب، فیلم دوم را ببینید.

2- سلیقه شما به مرور ارتقا پیدا می‌کند. زمانی فیلم‌های اکشن یا کمدی متوسط را هم شاهکار می‌دانستید، اما الان دیگر همه چیز باید در کمال باشد تا لذت ببرید.

3-متوجه می‌شوید که نمرات imdb و نظر منتقدان و در کمال شرمندگی دوستان، در بسیاری از موارد باد هوا هستند و نباید آنها را زیاد جدی گرفت.

4-بیشتر کلاسیک‌های خوب را قبلا دیده‌اید!

آخر سر متوجه می‌شوید که چون شخصیت و سلیقه هر کسی، چیز یگانه‌ای است، خودتان باید به صورت فعال و هوشمندانه فیلم و سریال انتخاب کنید.

شما فاکتورهای متنوعی را در نظر می‌گیرید و در ذهنتان جمع جبری و برآیند آنها را حساب می‌کنید تا تصمیم بگیرید یک فیلم مناسب دانلود و تماشا است، یا خیر. چیزهایی مثل:

-کارگردان و بازیگران فیلم: البته با در نظر گرفتن اینکه برخی از ستاره‌ها که زمانی تنها دیدن نامشان در فهرست هنرپیشه‌های یک فیلم، برای انتخاب آن فیلم، کافی بود، بعد از مدتی نزول می‌کنند و یگانه دلیل، عدم انتخاب فیلم از سوی ما می‌شود!

-نیم‌نگاهی به نمره imdb که گرچه چیز قطعی نیست. اما خب بعید است که فیلمی با امتیاز زیر 5 ، شاهکار باشد، یا فیلمی با امتیاز بالای 8، چیز قابل اعتنایی نباشد!

-تریلر فیلم

-نظر منتقدان در نشریات داخلی و سایت‌های فرنگی

-داستان و تم کلی فیلم

-فهرست‌های سینمایی

اما حتی اینها هم تضمینی نیستند که انتخاب شما، خوب از دربیاید. گاهی یک فیلم که همگام متفق‌القول‌اند که شاهکار مسلم است، از دید شما چیز عادی‌ای به نظر برسد. مثال عرض می‌کنم، همه می‌گفتند که فیلم Roma آلفونسو کوارون، فیلم بسیار خوبی است. اما از دید من چیز فوق‌العاده‌ای نبود و تا آخر فیلم در انتظار یک چرخش داستانی، یا مفهوم پنهان شده ماندم، اما کامیاب نشدم!

مثال دیگر: با توجه به هنرپیشه‌های فیلم ad astra و داستانش تصور می‌کردم که با یک فیلم علمی تخیلی پرکشش، دست‌کم در سطرح مریخی یا گرویتی روبرو خواهم بود. اما فیلم از دید من یک افتضاح تمام‌عیار بود! اشتباهات علمی فیلم از دید من غیرقابل گذشت بودند! و فیلم مفهوم ژرف خاصی را القا نمی‌کرد.

باز هم مثل دیگر، دنبال اکشن جدید برای سرگرمی ساده می‌گشتم، اما هم فیلم Rambo Last Blood و هم فیلم Gemini Man بسیار عادی از آب درآمدند.

حالا هم که در حال نوشتن این سطور هستم نگران این هستم که اگر وقتی برای دیدن فیلم Marriage Story بگذارم، این یکی هم سرخورده‌ام کند و راستش از شروع کردن سریال Godfather of Harlem هم می‌ترسم!

می‌دانید کی تیر آدم در انتخاب فیلم به خطا نمی‌رود؟

وقتی فردی که روحیات بسیار نزدیک به شما دارد و سالهاست که سلایق شما را به صورت دقیق می‌داند و فیلم‌ها با هم دیده‌اید، چیزی را به شما توصیه می‌کند.

متاسفانه هم همگی توفیق داشتن چنین یاران فیلم‌بینی را ندارند و هم اینکه خود این عزیزان هم ظرفیت محدودی در دیدن و پردازش نیک یا بد بودن فیلم برای ما دارند.

پس بیاییم و آرزو کنیم که زمانی برسد که الگوریتم‌های هوش مصنوعی آنقدر پیشرفته بشوند که بتوانند با دقت بالا، دیدن فیلم‌هایی را به ما توصیه کنند. تصور کنید که این الگوریتم‌ها بر اساس صدها فاکتوری که به تدریج با تحلیل دقیق ما پیدا کرده‌اند، بتوانند به سرعت فیلم‌های قدیمی و جدید را با توجه به روحیه و حال و هوای هر روز به ما توصیه کنند و اصلا گاهی مجبورمان کنند که فیلم یا مستند دشواری را ببینیم تا سلیقه‌مان ارتقا پیدا کند! یا به ما بگویند که از شروع کسل‌کننده فلان فیلم نترس، فیلم به نیمه که برسد عاشقش می‌شوی!

من در انتظار آن روزی هستم که هوش مصنوعی بتواند یک فیلم حال خوب کن با توجه به شرایطمان برای ما پیدا کند یا با دقت یک روانشناس خبره، فیلم‌درمانی‌مان کنند.

می‌ماند یک چیز: اصلا شاید یک لطف فیلم‌بینی همین ناکامی گه گاه در پیدا کردن فیلم‌های باب طبع باشد. اگر الگوریتم‌ها مرتب بر چیزهای مورد پسند امتحان پس داده تاکید کنند، پس چه جایی برای جهش‌های فکری می‌ماند؟!