سال 1958، زمانی که آمریکایی‌ها جدا به آزمایش هسته‌ای در ماه فکر می‌کردند!
چه می‌شود اگر انفجارهای هسته‌ای بزرگ روی سطح ماه ایجاد شود. این انفجارها از دید ناظر روی کره زمین یا ایستگاه فضایی بین‌المللی یا از دید لنزهای ماهواره‌ها چگونه خواهد بود؟!
تصور کنید که یک انفجار 100 مگاتنی، یعنی انفجاری 2 برابر قدرتمندتر از وحشتناک‌ترین سلاح هسته‌ای زمین، یعنی بمب تزار، روی سطح ماه رخ بدهد. روس‌ها یک بار بمب تزار را در سال 1961 آزمایش کردند. اما انفجاری 2 برابر قدرتمندتر روی سطح ماه چه تفاوتی خواهد داشت.
انفجار بمب تزار آنقدر قدرتمند بود که می‌توانست تا شعاع 62 مایلی سوختگی درجه 3 روی سطح پوست ایجاد کند و حتی تا شعاع 560 مایلی باعث شکستن شیشه‌ها شود. به همین دیگر نه روسیه مشابه این انفجار را تکرار کرد و نه آمریکا دنبال چنین سلاحی رفت.
اما نبود اتمسفر روی سطح ماه، تفاوت‌هایی ایجاد می‌کند. روی سطح ماه دیگر خبری از ابر قارچی انفجار نخواهد بود، همچنین موج انفجاری را هم شاهد نخواهیم بود. اما از آن سو، تقریبا هر کسی که روی سطح ماه انفجار را ببیند، دوز کشنده پرتو را دریافت می‌کند، چون جوی نیست که مقداری از تشعشع را جذب کند. پس روی ماه فاصله ایمن معنی خاصی ندارد و همان طور که گفتیم قابل مشاهده بودن انفجار، مساوی است با خطر مرگ.
این انفجار، باعث بلند شدن گرد و خاک و تکه صخره‌هایی از روی ماه می‌شود که به خاطر کم بودن جاذبه ماه، حتی می‌توانند به فضا رتاب شوند و به سمت زمین هم بیایند. در آسمان شب این ذرات و تکه‌ها به صورت شهابسنگ‌هایی قابل مشاهده خواهند بود و البته می‌توانند باعث آسیب دیدن ماهواره و ایستگاه فضایی بین‌المللی هم بشوند.
چنین آزمایشی واقعا احمقانه به نظر می‌رسد، اما زمانی آمریکایی‌ها در ابعاد بمب اتمی هیروشیما و البته روی سطح مخالف ماه، در پی انجام بودند.
سال 1958، یک سال بعد از پرتاب اسپوتنیک روس‌ها به مدار زمین، نیروی هوایی آمریکا در پی احیای شهرت آمریکا بود و انفجاری هسته‌ای روی ماه هم می‌توانست پیشرفت هسته‌ای و هم موشکی آمریکا را بنمایاند.
خوشبختانه این طرح برای همیشه متوقف شده است.
بمب تزاری که ازمایش شد
قدرت انفجارش رو بخاطر تشعشات رادیو اکتیو و اثرات مخربش شدت انفجارش رو به 50 مگاتن کاهش دادند
و در عمل بمب 50 مگاتنی ازمایش شده