عصر سایبورگ-سربازها؟ ارتش آمریکا در حال توسعه روبات‌هایی دارای بافت‌های ماهیچه‌ای
طبق آثار علمی-تخیلی محبوب اواسط قرن بیستم، ما تا به حال می‌بایست روبات‌های بسیار پیشرفته‌تری می‌داشتیم. جالب است که در عرصه سیستم رایانه‌ای، کامپیوتر، موبایل و اینترنت، ما بسیار جلوتر از سقف تخیل و آرزوی آن نویسندگان علمی- تخیلی پیش رفته‌ایم، اما در عرصه روباتیک هنوز به کف پیشبینی آنها نرسیده‌ایم.
هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی بسیار پیشرفت کرده، اما ما هنوز روبات‌هایی بسیار هوشمندی نداریم که بتوانند کارهای پیچیده روتین روزانه‌مان را انجام بدهند و به علاوه چندمنظوره باشند. حتی از بعد ساخت روبات‌های با سیستم‌های حرکتی هم هنوز باید پیشرفت‌های زیادی صورت بگیرد.
اما طبق معمول معمولا فناوری‌ها نخست با هزینه بسیار زیاد کاربرد نظامی پیدا می‌کنند و بعد کاربرد همگانی. (مثل داستان اینترنت و موشک‌های بالستیک و سفرهای فضایی)
در قسمت روباتیک هم ارتش امریکا، سال‌های زیادی است که در حال توسعه روبات‌هایی با کاربرد نظامی است. گرچه استفاده از روبات‌های قاتل تقبیح شده، اما باز صنایع نظامی دنیا از چین گرفته تا روسیه و آمریکا، با عبارت مبهم استفاده از روبات «در شرایطی که برای انسان‌ها خطرناک است» دارند کار خودشان را می‌کنند و چه بسا در شرایط خطیر واقعا از روبات‌های قاتل استفاده کنند.
اما مشکل این است که روبات‌های نظامی هنوز چندمظنوره نیستند و هنوز سرعت، قابلیت تطبیق و چالاکی یک سرباز انسانی را ندارند.
یکی از شیوه‌هایی که پژوهشگران فکر می‌کنند با آن می‌شود روبات‌ها را چالاک‌تر کرد، استفاده از ترکیب بافت‌های زیستی و پیکره مکانیکی است. یعنی همان سایبورگ‌ها.
در همین راستا ARL یا آزمایشگاه پژوهش‌های ارتش آمریکا؛ در حال کار روی روبات‌هایی است که از بافت عضلانی زیستی برای حرکت خود استفاده می‌کنند!
دکتر دین کالور در این زمینه می‌گوید این روبات‌ها را می‌شود به هر جایی فرستاد و از تطبیق آنها با شرایط و عوارض زمین مطمئن بود.
تمرکز اولیه آنها توسعه روبات‌های دارای پا است و در وهله بعدی شاید همین سیستم را روی روبات‌های پرنده هم پیاده کنند.
برای این کار آنها باید بافت ماهیچه‌ای را در آزمایشگاه کشت بدهند و اندازه‌های مناسبی از آنها را باری نصب روی مفاصل مکانیکی روبات‌ها تولید کنند.
