هیپرپاراتیروئیدی چیست و چطور تشخیص داده می‌شود؟

پاتوژنز:

هیپرپاراتیروئیدی با کاهش جذب رود‌های کلسیم و کاهش بازجذب کلیوی کلسیم منجر به هیپوکلسمی می‌شود.

اتیولوژی:

هیپرپاراتیروئیدی می‌تواند ایدیوپاتیک یا اتوایمیون باشد و به صورت ایزوله یا قسمتی از سندرم MEN روی دهد.

1- این اختلال در سندرم MEN همراه با اختلالات زیر دیده می‌شود: هیپرتیروئیدی‌گریوز، تیروئیدیت هاشیموتو، بیماری آدیسون، دیابت نوع 1، ویتیلیگو، کاندیدیاز مخاطی – جلدی و سایر اختلالات اتوایمیون.

٢- هیپرپاراتیروئیدی به صورت شایع پس از جراحی بر روی تیروئید، پاراتیروئید یا حنجره رخ می‌دهد.

٣- سایر علل عبارتند از: سندرم دی ژرژ (هیپرپاراتیروئیدی مادرزادی)، هموکروماتوز، سارکوئیدوز و کانسر پستان

یافته‌های آزمایشگاهی:

تغییرات آزمایشگاهی هیپوپاراتیروئیدی به قرار زیر هستند:

۱- کاهش کلسیم یونیزه و کاهش PTH (یافته اصلی)

۲- فسفر افزایش یافته در حد بالای طبیعی

۳- OH)، VitD ) 1، 25 کاهش یافته است.

درمان:

درمان این عارضه در ابتدا به کمک تجویز کلسیم (۶ تا ۸ گرم کلسیم المنتال در روز) به همراه OH)، Vit D) 1، 25 ( ۰/ ۲۵ تا ۱ میکروگرم در روز) است. این درمان موجب افزایش هیپرکلسیوری و لذا سنگ کلیه و نفروکلسینوز می‌گردد؛ به همین علت کلسیم ادرار ۲۴ ساعته باید به طور مرتب چک شود. کلسیم سرم باید در حد پایین طبیعی (mg/dl۸/۵- ۹ ) حفظ شود. اگر مصرف کلسیم و ویتامین D مفید نباشد و یا منجر به هیپرکلسیوری شدید گردد از هیدروکلروتیازید (دیورتیک تیازیدی) برای افزایش بازجذب کلیوی کلسیم استفاده می‌شود. این دارو با پیشگیری از هیپرکلسیوری موجب افزایش غلظت کلسیم سرم می‌شود.