پریتونیت باکتریال خود به خودی یا SBP چیست و چطور تشخیص داده می‌شود؟

تعریف:

بیمار مبتلا به سیروز ممکن است بدون منبع مشخصی برای آلودگی، دچار عفونت مایع آسیت شود که به آن پریتونیت باکتریال خود به خودی گفته می‌شود. و

اتیولوژی: E- coli و سایر آنتروباکتریاسه‌ها مثل کلبسیلا شایع‌ترین ارگانیسم‌های عامل این بیماری هستند.

به صورت تیپیک فقط یک ارگانیسم از مایع آسیت جدا می‌شود؛ اگر چند ارگانیسم در کشت مایع آسیت وجود داشته باشد، پرفوراسیون روده و سایر علل پریتونیت مطرح می‌گردد.

علائم بالینی:

تب، درد شکمی و نشانه‌های تحریک پریتوئن تظاهرات بالینی اصلی هستند. غالبا عفونت از نظر بالینی بدون علامت است یا ممکن است خود را به شکل تشدید آنسفالوپاتی کبدی، اسهال، ایلئوس یا نارسایی کلیه نشان دهد.

تشخیص:

در بیمار مبتلا به آسیت سیروتیک که از نظر بالینی رو به وخامت است باید جهت Rule out پریتونیت باکتریال خودبه خودی، پاراسنتز تشخیصی انجام شود. اگر بیشتر از Cells/ mm2 ۲۵۰ لکوسیت PMN در مایع آسیت وجود داشته باشد، پریتونیت باکتریال خودبه خودی به شدت مطرح می‌شود. در این هنگام باید تا آماده شدن جواب کشت، درمان تجربی آنتی بیوتیکی آغاز شود.

درمان

بیماران معمولا با سفالوسپورین‌های نسل سوم داخل وریدی مانند سفرتاکسیم ۲ گرم هر ۸ ساعت درمان می‌گردند. از فلوروکینولون‌ها هم به طور روتین استفاده می‌گردد به شرط آنکه بیمار در گذشته کینولون مصرف نکرده باشد و در شوک آشکار نباشد.

آلبومین وریدی باید تجویز شود. آلبومین اختلال فانکشن کلیوی را کاهش داده و بقای کوتاه مدت را بالا می‌برد.

پاسخ به درمان طی ۷۲ ساعت مشاهده می‌شود، درمان حداقل باید ۵ روز ادامه یابد ولی میت وان تا ۲ هفته ادامه داد. در صورت تأخیر در بهبود باید مجددا مایع آسیت بررسی شود (پاراسنتز دوباره).