ادم ریه چیست و چگونه درمان می‌شود؟

علائم بالینی:

ادم حاد ریه معمولا با شروع سریع دیس پنه هنگام استراحت، تاکیکاردی، تاکی پنه و هیپوکسمی شدید تظاهر می‌یابد.

معاینه بالینی:

کراکل (رال) و ویز ممکن است وجود داشته باشند. هیپرتانسیون به علت‌ترشح کاتکول آمین‌های آندوژن ممکن است رخ دهد.

بالا بودن پپتید ناتریورتیک مغزی به نفع نارسایی قلبی به عنوان اتیولوژی تنگی نفس حاد همراه با ادم ریوی می‌باشد.

درمان:

درمان ادم ریه به علت اختصاصی آن بستگی دارد. عفونت، اسیدمی، آنمی و نارسایی حاد کلیه در ابتدا باید اصلاح شوند. اقدامات درمانی در ادم حاد ریه عبارتند از

1- اکسیژن: هدف از درمان با اکسیژن اشباع 02 بیشتر یا مساوی ۹۲٪ است، ولی اشباع اکسیژن بیشتر از ۹۸٪ خطرناک و مضر می‌باشد.

٢- ونتیلاسیون با فشار مثبت: در افرادی که با وجود اکسیژن درمانی، دچار تهویه و اکسیژناسیون ناکافی هستند، ونتیلاسیون کمکی اندیکاسیون دارد. ونتیلاسیون کمکی از طریق ماسک صورت و بینی یا انتوباسیون اندوتراکئال صورت می‌گیرد. ادم ریوی غیرکاردیوژنیک اکثرا نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی دارد.

۳- کاهش پره لود: جهت کاهش پره لود دارو‌های زیر تجویز می‌شوند:

الف) دیورتیک‌ها: فورسماید دیورتیک انتخابی است؛ چرا که پره لود را بیشتر از سایر دیورتیک‌ها کاهش می‌دهد.

ب) نیترات‌ها: نیتروگلیسرین زیرزبانی با دوز mg 0.4  هر۵ دقیقه تا ۳ بار خط اول درمان ادم ریوی کاردیوژنیک حاد است. اگر ادم ریوی پایدار بماند و هیپوتانسیون وجود نداشته باشد، به دنبال نیتروگلیسرین زیرزبانی می‌توان از نیتروگلیسرین وریدی استفاده کرد. نیتروپروساید وریدی یک وازودیلاتور شریانی و وریدی است و در بیمارانی که ادم ریه و هیپرتانسیون دارند، مفید می‌شود. نیتروپروساید وریدی در مواردی که خونرسانی عروق کرونرکاهش یافته است، توصیه نمی‌گردد.

ج) مورفین: مورفین بادوز ۲- ۴mg وریدی یک متسع‌کننده وریدی است که پره لود را کاهش می‌دهد. مورفین در بیماران مبتلا به ادم ریه و هیپرتانسیون به کار برده می‌شود.

د) مهارکننده‌های ACE: این گروه از دارو‌ها هم Afterload هم Preload را کاهش می‌دهند و در بیماران هیپرتانسیو اندیکاسیون دارند. در انفارکتوس حاد میوکارد همراه با نارسایی قلب، مهارکننده‌های ACE سبب کاهش میزان مرگ و میر کوتاه مدت و درازمدت می‌گردند.

٣- دارو‌های اینوتروپیک و اینودیلاتور: دوپامین، دوبوتامین و میلرینون در این گروه قرار دارند. میلرینون در مبتلایان به ادم ریوی کاردیوژنیک و اختلال عملکرد شدید بطن چپ به کار برده می‌شود.

۴- گلیکوزید‌های دیژیتال: دیگوکسین در این گروه قرار دارد. این دارو‌ها هم اکنون زیاد مصرف نمی‌شوند. با این وجود از گلیکوزید‌های دیژیتالی به منظور کنترل ضربان قلب در مبتلایان به فیبریلاسیون یا فلوتر دهلیزی و اختلال عملکرد بطن چپ استفاده می‌شود.