نقرس چرا ایجاد می‌شود؟ تشخیص و درمان آن چیست؟

شایع‌ترین مفصل درگیر در نقرس اولین مفصل متاتارسوفالانژیال (MTP) است. حمله حاد نقرس با درد شدید، اریتم، تورم و تندرنس مفصل درگیر تظاهر می‌یابد. در صورت شک به نقرس باید آسپیراسیون مایع سینوویال مفصل انجام شود. کریستال‌های داخل سلولی سوزنی شکل با انکسار مضاعف منفی در میکروسکوپ پلاریزه کاراکتریستیک نقرس است.

اسید اوریک سرم، تست تشخیصی قابل اعتمادی در حمله حاد نقرس نمی‌باشد.

درمان حمله حاد نقرس:

در حمله حاد نقرس از دارو‌های زیر استفاده می‌شود:

1- دارو‌های NSAID: شامل ایبوپروفن، ناپروکسن، ایندومتاسین و دیکلوفناک می‌باشند که اثر آن‌ها یکسان است. مصرف NSAIDs با بالاترین دوز، سریعا باید آغاز شود. برای رفع کامل علائم، دوره درمان ۷ تا ۱۰ روزه ضروری می‌باشد. دارو‌های NSAID در مبتلایان به زخم پپتیک، بیماری‌های التهابی روده (IBD)، و نارسایی کلیه ممنوع است.

۲- کلشیسین: کلشی سین خوراکی اگر در آغاز حمله حاد مصرف شود (۲۴ تا ۴۸ ساعت اولیه) می‌تواند مؤثر باشد. در صورت بروز تهوع یا مدفوع شل مصرف دارو باید قطع شود.

٣- کورتیکواستروئید داخل مفصلی: تزریق داخل مفصلی کورتیکواستروئید در بیمارانی که درگیری تک مفصلی یا اولیگوآرتیکولار دارند و سایر درمان‌های سیستمیک کنتراندیکه است، درمان مؤثری می‌باشد.

۴- کورتیکواستروئید سیستمیک: کورتیکواستروئید‌های خوراکی یا تزریقی در بیماران با نارسایی کلیه، عدم تحمل به NSAIDs یا کلشی سین و یا مقاوم به درمان، مؤثر می‌باشد.

دارو‌های کاهش دهنده اورات مثل آلوپورینول و پروبنسید نباید طی حمله حاد مصرف شوند و در صورت مصرف باید قطع گردند.

برای بیمارانی که دارای بیماری‌های طبی همزمان نظیر زخم پپتیک یا نارسایی کلیه هستند، گلوکوکورتیکوئید سیستمیک بهترین درمان برای نقرس حاد است.