چگونه طعم غذای خود را می‌چشیم و متوجه مزه آن می‌شویم؟

مزه و طعم بستگی دارد به تماس ذراتی که از ماده‌ای تراوش کرده و بر روی عضور ویژه حساس از بدن ما قرار گرفته باشد. اگر ذرات جسمی نتواند آزادانه حرکت کنند، نمی‌توانیم آن را بچشیم. به این دلیل است که فقط طعم مواد را به صورت محلول می‌توانیم حس کنیم. حیواناتی که در آب زندگی می‌کنند، دارای پرزهای چشایی در سرتاسر بدن خود می‌باشند. برای مثال: ماهی قادر است با باله‌های دم خود بچشد. حیواناتی که در خشکی زیست می‌کنند، دارای پرزهای چشایی در دهان خود هستند ولی در انسان، فقط بر روی زبان واقع شده‌اند.

اگر زبان خود را در مقابل یک آینه بررسی کنید، خواهید دید که از برآمدگی‌های زگیل مانند بسیار ریز که به آن‌ها پاپیل گفته می‌شود، پوشیده شده است.

میزان پرزهای چشایی بسته به نوع جانور است. برای مثال: نهنگی که یک گروه کامل از ماهیان را فرو می‌بلعد، بی‌آنکه آن‌ها را بخورد، فاقد پرزهای چشایی است.

یک خوک دارای ۵۵۰۰ پرز چشایی است، گاو ۳۵۰۰۰ و گوزن ۵۰۰۰۰ پرز چشایی دارد. انسان در داشتن حس چشایی از برتری برخوردار نیست! زیرا تنها ۳۰۰۰ پرز چشایی دارد.

پرزهای چشایی زبان انسان، در نواحی مختلف پراکنده شده‌اند و هر ناحیه نسبت به مزه خاصی حساس است. انتهای زبان بیشتر به مزه تلخی، طرفین زبان به شوری و ترشی و نوک زبان به مزه شیرینی حساس می‌باشد.

در مرکز زبان ناحیه ای است که هیچ نوع پرز چشایی ندارد و قادر به چشیدن نیست!. بوئیدن یکی از قسمت‌های مهم چشیدن است!. دست کم نیمی از آنچه که گمان می‌کنیم چشیدن است، در واقع همان بوئیدن می‌باشد! آنچه را که فکر می‌کنیم چشیدن باشد، به هیچ وجه مزه نیست، بلکه در حقیقت بوی آن است. این موضوع در مورد نوشیدن چیزهایی چون قهوه، چای، شراب و یا خوردن سیب، پرتقال و لیمو مصداق دارد.

بعنوان مثال: وقتی قهوه می‌نوشیم، ابتدا گرمی آن را حس می‌کنیم، سپس تلخی آن را که مربوط به اسید و نحوه بو دادن آن است و در نهایت شیرینی آن را!. ولی آیا واقعاً تا زمانی که بخار قهوه به بینی و گلو ما نرسیده و پیام‌های عصبی به مغز نرسد، مزه قهوه را حس می‌کنیم؟!

مثلاً اگر شما بینی خود را ببندید، نه تنها نمی‌توانید قهوه را بچشید، بلکه متوجه خواهید شد که نمی‌توانید تفاوت بین دو چیز متفاوت را که می‌خورید یا می‌نوشید، تشخیص دهید.