چگونه می‌توان جامعه را در برابر همه‌گیری‌های بیماری‌ها آماده کرد؟

جنیفر بی. نوزو: من یک اپیدمیولوژیست بیماری‌های عفونی هستم. به لطف کووید-۱۹، اکثر مردم اکنون نام اپیدمیولوژیست‌ها را شنیده‌اند. این روزها، وقتی که به مردم می‌گویم کارم چیست، اغلب سوال‌هایی که از من پرسیده می‌شود بیشتر شبیه این است: این چه زمانی تمام می‌شود؟ چه زمانی همه چیز به حالت قبل برمی‌گردد؟ درک می‌کنم. من هم بسیار مشتاقم تا دیگر نگران کووید-۱۹ نباشم. اما به نظر می‌رسد این سوالات با این امید آمیخته شده است که وقتی از همه اینها گذشتیم، زندگی ما پیش از همه‌گیری در انتظار ما خواهد بود.

این همه‌گیری پایان خواهد یافت. اما امکان بازگشت به وضعیت در سال ۲۰۱۹ وجود نخواهد داشت. ممکن است ناامیدکننده به نظر برسد، اما مطمئن باشید که لازم نیست اینطور باشد.

بگذارید داستانی را تعریف کنم که کمی به من امید داده است. احساس بهتری پیدا می‌کنید. بالتیمور، سال ۱۹۰۴. یک سیگار روشن در زیرزمینِ ساختمان شش طبقه هرست رها شده بود. در عرض نیم ساعت، آتش به شعله‌ای غیرقابل کنترل تبدیل شد. آتش‌نشانان محلی به سرعت درمانده شدند، به همین خاطر نیروهای کمک از شهرهای مجاور آوردند. اما وقتی آمدند، نتوانستند لوله‌های آب خود را وصل کنند زیرا در ۱۹۰۴ بیش از ۶۰۰ نوع سرپیچ شلنگ برای لوله‌های آتش‌نشانی در ایالات متحده وجود داشت آتش‌سوزی بیش از ۱,۵۰۰ ساختمان و ۲,۵۰۰ کسب و کار را ویران کرد. و در نهایت هنگامی که خاموش شد، منطقه سوخته، نامی که به آن دادند، بیش از ۸۰ بلوک را در بر می‌گرفت. خوشبختانه، فقط چند نفر جان باختند، که احتمالاً شانسی بوده زیرا آتش در منطقه‌ای تجاری رخ داد که در تعطیلات آخر هفته خالی از سکنه بود.

داستان آتش‌سوزی بزرگ بالتیمور در سال ۱۹۰۴ به چند دلیل مهم است. تا به امروز، این واقعه یکی از بزرگترین آتش‌سوزی‌های شهری تاریخ ایالات متحده است. و با پول امروز، تلفات این یک رویداد بیش از سه میلیارد دلار است. اما آتش‌سوزی بزرگ نه تنها به خاطر تلفاتش بلکه به خاطر آنچه به دنبال داشت، قابل توجه است. مشاهده ویرانی‌هایی که توسط یک سیگار رها شده ایجاد شد، باعث تغییر گسترده‌ای در نحوه محافظت بالتیمور و بقیه کشور در برابر آتش‌سوزی‌های شهری شد. ما شاهد تغییرات در سه حوزه اصلی بودیم. ابتدا، شروع به استفاده از داده‌ها برای ایمن‌تر کردن ساختمان‌ها و بهبود نحوه واکنش به آتش‌سوزی کردیم. دولت‌ها احکامی را تصویب کردند که اساس اولین قوانین ساختمانی شدند: استانداردهایی که به طراحی و ساخت بهتر ساختمان‌ها برای مقاوم‌تر کردن ساختمان‌ها در برابر آتش و محافظت از افراد ساکن در آن‌ها کمک می‌کنند. ما هشدارهای آتش را نصب کردیم تا بتوانیم به محض وقوع آتش‌سوزی در ساختمان ها را شناسایی و مشخص کنیم و مردم را از نیاز به تخلیه آگاه کنیم. و ما استانداردهای ملی را برای تجهیزات آتش‌نشانی ایجاد کردیم تا نیروهایی که از ایالت دیگر هستند بتوانند شلنگ‌های خود را وصل کنند.

حوزه دوم تغییر این است که یک فرهنگ ایمنی در برابر آتش ایجاد کردیم. ما به طور منظم هشدارهای آتش‌نشانی و شیرهای آتش‌نشانی را آزمایش می‌کنیم و به مردم در مورد خطر آتش‌سوزی، نحوه جلوگیری از آتش و اقداماتی که در هنگام وقوع آن باید انجام دهند، آموزش می‌دهیم. مانور آتش‌نشانی «توقف، بینداز و بچرخ» را در مدارس به خاطر دارید؟ این تمرین‌ها ما را به این سوق می‌دهند که هنگام به صدا درآمدن هشدارها عمل کنیم. حتی اگر هیچ نشانه قابل توجهی از آتش نباشد، می‌دانیم که قرار است از ساختمان خارج شویم تا زمانی که کسی به ما بگوید که مکان امن است.

حوزه سوم تغییر این بود که سیستم دفاع آتش ایجاد کردیم. جوامع در سراسر کشور ادارات آتش‌نشانی را ایجاد کرده و کارکنان خود را به کار گرفتند تا در مواقع اضطراری آماده پاسخگویی باشند. و از آنجایی که ما نمی‌دانیم آتش‌سوزی بعدی چه زمانی رخ می‌دهد، ما سیستم‌های دفاع آتش خود را هر روز به طور شبانه روزی به کار می‌گیریم و فقط به این علت که یکی دو سال آتش‌سوزی نداشتیم سیستم‌های دفاعی خود را دور نمی‌اندازیم.

داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع. تأثیر جمعی تغییرات اعمال شده در ایالات متحده از سال ۱۹۰۴ به این معنی است که ما دیگر همان تعداد آتش‌سوزی‌های بزرگ شهری را که در قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ ام بسیار زیاد بود، نداریم.

من ۱۷ سال پیش برای اولین بار به بالتیمور آمدم، زمانی که شهر در حال آماده شدن برای بزرگداشت صدمین سالگردِ آتش‌سوزی بزرگ بود. من آمدم تا شیوع بیماری‌های عفونی را مطالعه کنم، و حتی در آن زمان، خیلی قبل از کووید-۱۹، کاملاً واضح بود که خطر تجربه کردنِ یک بیماری خطرناک همه‌گیر جهانی بالا و در حال افزایش است. تا سال ۲۰۰۰، تعداد شیوع بیماری‌های عفونی در حال ظهور چهار برابر بیشتر از دهه ۱۹۴۰ بود. و در ۱۷ سال گذشته، ما شاهد مجموعه‌ای از رویدادها بوده‌ایم که هرکدام آسیب‌پذیری‌هایی در نحوه واکنش ما به بیماری‌های عفونی نشان داده‌اند و ما را به‌گونه‌ای به چالش کشیده‌اند که باید واقعاً ما را نگران می‌کرد که در صورت بروز بیماری بزرگ چگونه پیش می‌رویم.

من اولین بار در دسامبر ۲۰۱۹ از کووید شنیدم. من با خانواده‌ام در تعطیلات بودم و در عرض چند هفته متوجه شدیم که ویروس به راحتی بین مردم پخش می‌شود. به عنوان یک اپیدمیولوژیست آن زمان بود که زنگ هشدار به صدا درآمد در آن زمان، بیشتر کار من بر کشورهای دیگر متمرکز شده بود و به آن‌ها کمک می‌کردم ابزارهای مورد نیاز خود را برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های نو توسعه دهند اما مشخص شد که ایالات متحده اقدامات لازم را برای محافظت از ما در برابر بیماری همه‌گیر در حال گسترش انجام نمی‌دهد. من در ۵ فوریه ۲۰۲۰، در برابر کنگره درباره تجربه ایالات متحده از بیماری کووید شهادت دادم و گفتم که فقط مسدود کردن سفر به کشور چین کافی نیست و ما به شدت نیاز به تقویت دفاعی خود داریم. ما دلایل زیادی برای نگرانی داشتیم. به دلیل کاهش بودجه، ۲۵۰,۰۰۰ کارمند بهداشت عمومی کمتر از نیاز ما در ایالات متحده وجود داشت. بیمارستان‌های ما برای افزایش تعداد بیماران آماده نبودند و شیوع این بیماری در چین باعث اختلال در عرضه جهانی تجهیزات حفاظت فردی و داروها شد. اما رهبران ما به این هشدارها توجه نکردند. در حالی که سایر کشورها، مانند کره جنوبی، برای توسعه آزمایش‌های کووید و برنامه‌های ردیابی تماس وارد عمل شدند، آمریکا همچنان در انکار بود. رهبران سیاسی ما به جای اینکه به ما بگویند چگونه از خود محافظت کنیم، سعی کردند به ما اطمینان دهند که جای هیچ نگرانی نیست.

در طول سال گذشته، من با مرکز منابع کروناویروس جانز هاپکینز، برای تحلیل داده‌های کلیدی کووید و جمع‌آوری اطلاعات از دولت‌های سراسر جهان، کار کرده‌ام. و در بیشتر موارد همه‌گیری، ما تصویر متناقضی از میزان بحران کووید در ایالات متحده داشته‌ایم و چه کسی بیشتر تحت تأثیر قرار گرفته است، زیرا ایالت‌ها داده‌های کووید را به روش‌های متناقض جمع‌آوری و گزارش می‌کنند هنوز هم ایالت‌ها داده‌های آزمایش، واکسن و داده‌های جمعیت شناختی کووید را متفاوت گزارش می‌کنند. داشتن داده‌های غیراستاندارد، در بحبوحه یک بیماری همه‌گیر مانند این است که نمی‌توانید شلنگ‌های خود را به هیدرانت‌ها وصل کنید وقتی کشورتان در حال سوختن است.

امروزه فرهنگ ایمنی ما در مورد بیماری‌های عفونی به هم ریخته است. ما بالاخره واکسن‌ها، ابزارهای نجات برای پایان دادن به همه‌گیری جهانی را داریم ولی بسیاری از ما آن‌ها را نخواهیم پذیرفت. اگر همانطور که درباره آتش‌سوزی فکر کردیم درباره همه‌گیری‌ها فکر می‌کردیم، کاری که انجام می‌دادیم این بود که سعی کنیم تا آنجا که ممکن است در مورد آسیب‌پذیری‌هایمان طی کووید بیاموزیم و مطمئن شویم که دیگر هرگز تا این حد بی‌حفاظ نمی‌مانیم. ما متعهد می‌شویم در سه زمینه اقدام کنیم. داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع.

اول، ما سیستم‌هایی را توسعه می‌دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که داده‌های موردنیاز برای دانستن زمان و مکان خطر و چگونگی محافظت بهتر از خود را داریم. دفعه بعد که یک شیوع نگران‌کننده در جهان رخ داد، ما منتظر نمی‌ماندیم تا مردم به قدری بیمار شوند تا برای آزمایش به بیمارستان بروند. بیرون می‌رفتیم و دنبال عفونت می‌گشتیم تا بتوانیم هر چه زودتر آن‌ها را تشخیص دهیم. و هر موردی را که پیدا می‌کنیم، آن را بررسی می‌کنیم، تا بتوانیم به‌سرعت یاد بگیریم که چه مکان‌ها و فعالیت‌هایی بیشتر احتمال دارد که افراد را بیمار کنند، به جای اینکه فقط بگوییم «اگر می‌توانید، دو سال در خانه بمانید». و ما استانداردهای ملی داده را توسعه خواهیم داد، به طوری که داده‌های نیوجرسی بتواند به طور سودمند با داده‌های اوکلاهما مقایسه شود.

حوزه دوم اقدام، شروع ساختن فرهنگ ایمنی است که به ما به عنوان افراد، مشاغل و سازمان‌های اجتماعی برای محافظت از خود و دیگران قدرت می‌دهد. ما تلاش می‌کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که همه به آزمایش‌های داخل خانه دسترسی دارند تا بتوانیم بدانیم آیا رفتن به محل کار یا دیدن خانواده بی‌خطر است. ما به مردم در مورد تهدید، نحوه محافظت از خود و عدم انتشار آن به دیگران آموزش می‌دهیم. اما این آموزش بیشتر یک یادآوری است زیرا ما این مهارت‌ها را قبل از همه‌گیری بعدی به خوبی تمرین می‌کنیم. ما از هر فصل آنفولانزا به عنوان یک تمرین استفاده می‌کنیم

مدت‌ها قبل از کووید-۱۹، تایوان شروع به اجرای تمرینات واکسیناسیون دسته جمعی در هر فصل آنفولانزا کرد. این کار را برای افزایش نرخ واکسیناسیون در آسیب‌پذیرترین قشرها انجام دادند. اما همچنین تمرین کردند که چگونه این را در بیماری همه‌گیر انجام دهند. به طوری که قبل از وقوع یک بحران، مردم بدانند از کجا و چگونه واکسن دریافت می‌کنند.

اکنون، در زمانی که کشور به‌طور باورنکردنی تقسیم شده است، می‌دانم که ممکن است غیرممکن به نظر برسد که بتوانیم این فرهنگ ایمنی را پیرامونِ بیماری‌های عفونی مورد نیازمان ایجاد کنیم. اما من یک سال و نیم گذشته را صرف صحبت با افراد مختلف با طیف وسیعی از دیدگاه‌ها در مورد این موضوعات کرده‌ام، از رهبران ارشد گرفته تا معتقدان به جنبش کیواِنان(QAnon). من به شما اطمینان می دهم که همه می‌خواهیم از خود و خانواده خود محافظت کنیم. اما نیاز به ایجاد اعتماد داریم. و اگر برای گفت‌وگو با یکدیگر تا بحران بعدی صبر کنیم، نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم.

سومین مورد زمینه‌ای است که ما در آن اقدام می‌کنیم، ایجاد عوامل دفاعی خود در برابر بیماری‌های عفونی است. به‌جای زیرساخت‌های سلامت عمومی که با هر بحرانی افت و خیز دارد، برای همیشه، مجموعه بزرگی از متخصصان بهداشت عمومی بسیار ماهر را حفظ می‌کنیم که شبانه روز برای سالم‌تر و ایمن‌تر کردن جوامع ما تلاش می‌کنند و در مواقع اضطراری آماده پاسخگویی هستند. ما آسیب‌پذیری‌های ساختاری خود را در برابر بیماری‌های عفونی کاهش می‌دهیم، از ساختمان‌هایمان شروع می‌کنیم، کدهای ساختمانی و سیستم‌های تهویه خود را به‌روزرسانی می‌کنیم تا بتوانیم مطمئن باشیم که این فضاها منجر به گسترش زیاد بیماری نخواهند شد. و ما دفاع اقتصادی را اجرا می‌کنیم: سیاست‌هایی که حمایت مالی و اجتماعی را برای افرادی فراهم می‌کند که به علت بیماری باید در خانه بمانند یا یکی از عزیزانشان بیمار است یا باید قرنطینه شوند تا مجبور نباشند بین پیروی از دستورالعمل‌های بهداشت عمومی و دریافت حقوق یکی را برگزینند.

داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع. اگر ما … به این سه روش عمل می‌کردیم، می‌توانستیم خطر همه‌گیری بعدی را در یک شیوع قابل کنترل نگه داریم، به جای جهنمی سوزان که کل شهرها و کشورها را در بر می‌گیرد.

وقتی مردم از من می‌پرسند که چه موقع این همه گیری تمام می‌شود، فکر نمی‌کنم آن‌ها هم نگران این باشند که بیماری بعدی کی اتفاق می‌افتد. آن‌ها به طور قابل درکی بر روی عبور از این تهدید متمرکز هستند. آن‌ها می‌خواهند بدانند چقدر دیگر باید نفسمان را حبس کنیم تا شعله‌های همه‌گیری خاموش شوند. اما آتش‌سوزی‌ها فقط به دلیل اینکه یکی خاموش شد، خاتمه نمی‌یابند. فرکانس و شدت آتش‌سوزی با ایجاد تغییرات تغییر می‌کند. این درباره همه‌گیری‌های جهانی هم صادق است.

بنابراین وقتی مردم از من می‌پرسند چه زمانی قرار است اوضاع به حالت قبل برگردد باید بگویم: امیدوارم هرگز.