فیلم دنی کالینز – خلاصه داستان، نقد و بررسی – Danny Collins 2015

کارگردان: دن فوگلمان

بازیگران: آل پاچینو (دنی کالینز)، ملیسا بنویست (جیمی)، جنیفر گارنر (سامانتا لی دونلی)، بابی کارناواله (تام دونلی)، کریستوفر پلامر (فرانک). ۱۰۶ دقیقه. درجه نمایشی: R.

دنی کالینز داستانی دارد که از حیث مایه‌های مضمونی شباهت‌هایی به زندگی حرفه‌ای پاچینو دارد. دنی کالینز درباره‌ی شانس‌های دوباره و شروع دوباره در زندگی آدم‌هایی است که احساس می‌کنند به پایان خط رسیده‌اند. قصه‌ی فیلم مبتنی بر یک داستان واقعی است که در اوایل دهه‌ی هفتاد میلادی رخ داد. استیو تیلستون، ترانه‌سرای مشهور موسیقی پاپ، در سال ۱۹۷۱ در مصاحبه‌ای مطبوعاتی گفت: «من الان تبدیل به آدم ثروتمند و مشهوری شده‌ام و از این بیم دارم که مبادا ثروت و شهرتی که به دست آورده‌ام باعث نابودی خلاقیت‌های هنری‌ام شود. »

سی و سه سال بعد، یعنی در سال ۲۰۰۴ یک کلکسیون‌دار با تیلستون تماس گرفت و به اطلاع او رساند که جان لنونِ فقید، اسطوره‌ی موسیقی پاپ، نامه‌ای در سال ۱۹۷۱ خطاب به وی نوشته که این نامه هم‌اکنون در دست اوست. تیلستون با هیجان بسیار این نامه را که حاوی توصیه‌های ارزنده‌ی جان لنون، در واکنش به صحبت‌های تیلستون در مصاحبه‌ی سی و سه سال پیش اوست می‌خواند؛ توصیه‌هایی که عمل به آن موجب تغییرات بزرگی در زندگی تیلستون می‌شود. آل پاچینو در فیلم دنی کالینز نقش خواننده‌ای به همین نام را بازی می‌کند. کالینز در ۱۹۷۱ با تولید و عرضه‌ی اولین آلبوم‌اش به موفقیت خیره‌کننده‌ای دست یافت. او طی دهه‌های اخیر با اجرای کنسرت‌هایی که در آن‌ها صرفاً همان ترانه‌های آلبوم نخست‌اش را می‌خواند، ثروت و شهرت زیادی به دست آورده است.

کالینز مدت‌هاست که زندگی عیاشانه و بی‌بندوباری را در پیش گرفته است. او سال‌هاست که روابط خود را با تنها پسرش و دیگر عزیزان‌اش قطع کرده است. در ادامه‌ی ماجرا، فرانک گروبمن (کریستوفر پلامر)، که از چند دهه‌ی پیش مدیربرنامه‌های دنی بوده است، به‌مناسبت سالگرد تولد دنی هدیه‌ی غافلگیرکننده‌ای به او می‌دهد. این هدیه، نامه‌ای است که جان لنون دهه‌ها پیش خطاب به دنی نوشته است؛ نامه‌ای که طی دهه‌های گذشته فرانک بنا به دلایلی وجود آن را از دنی پنهان نگه داشته بود. دنی نامه‌ی جان لنون فقید را می‌خواند و از آنجایی که لنون همیشه الهام‌بخش زندگی حرفه‌ای وی بوده تصمیم می‌گیرد به توصیه‌های او عمل کند. دنی برای شروع، مجموعه کنسرت‌های پولسازش را لغو می‌کند و تصمیم می‌گیرد که پس از مدت‌ها دوری از تنها پسرش به دیدار وی و خانواده‌اش برود و…

دنی کالینز یک نامه‌ی عاشقانه به موسیقی وخانواده است؛ فیلمی که آکنده از احساس و صمیمیت است. داستان‌ها و کاراکتر‌های فرعی و مکمل فیلم دوست‌داشتنی از کار درآمده‌اند؛ هر چند رابطه‌ی دنی و زنی که مدیر هتل است به غنای رومانتیک فیلم لطمه‌زده است. متأسفانه‌گره گشایی‌های فیلم خیلی زود آغاز می‌شود؛ به عبارت دیگر فیلمنامه پس از سپری شدن لحظات اولیه‌ی فیلم تا حد زیادی تأثیر خود را از دست می‌دهد، از این حیث، فیلم از پاره‌ای عدم یکدستی‌ها در رنج است.

اما کیفیت بالای بازی‌ها جبران می‌کند. دورتادور پاچینو را بازیگران توانمندی گرفته‌اند و تعامل پاچینو با این بازیگران بسیار خوب از کار درآمده است. دنی کالینز به خاطر بازی خوب پاچینو عملاً تبدیل به یک نیمچه فیلم بررسی کاراکتر نیز شده است. این فیلم به‌خاطر همه‌ی این ویژگی‌ها سرگرم‌کننده و دیدنی است، هر چند که در محدوده‌ی انتظارات تماشاگران باقی می‌ماند و چیز غافلگیرکننده‌ای برای آن‌ها ندارد.

این فیلم در ابتدا با نام «تصور کن» (Imagine) شناخته می‌شد که به ترانه‌ای معروفی با همین نام از جان لنون اشاره دارد، اما در نهایت با انتشار پوستر رسمی مشخص شد که نام «دنی کالینز» برای فیلم انتخاب شده است.

دان فوگلمن فیلمنامه نویس « دنی کالینز »،کلیشه های متعددی را در فیلمنامه گنجانده که از جمله آنها می توان به داستان تام ( با بازی بابی کاناوال ) و همسرش سامانتا ( جنیفر گارنر ) اشاره کرد که از پرداخت مناسبی برخوردار نیست و می شد تا داستان این خانواده را تا این حد ساده و بی آلایش بیان نکرد و از دل آن، موقعیت درام ارزشمندی بدست آورد که بتواند همپای لحظات درخشان فیلم در بخش رابطه رابطه دنی و مری و همچنین رابطه دنی با مدیر برنامه هایش باشد. عدم توازن بخش های مختلف فیلم گهگاهی باعث شده تا « دنی کالینز » مشابه آثار تلویزیونی با تم ” خوشحال ” باشد که به عدم یکدستی اثر انجامیده است.

با تمام این ایرادات، بازیگران قدرتمند و کهنه کار فیلم موفق شده اند تا به « دنی کالینز » حال و هوایی سینمایی ببخشند. آل پاچینو که آثار پیری به خوبی در چهره اش نمایان شده، در نقش ستاره راک بازی خوب و قابل تحسینی داشته است. البته دنی کالینز نقشی نیست که آل پاچینو ویژگی های مشخصی برای حضور در آن داشته باشد اما با اینحال حضور پاچینو در این فیلم کمکی است برای خارج شدن وی از وضعیت نه چندان مناسبی که در چند سال گذشته در سینما گریبانگیرش شده است. آنت بنینگ نیز جذاب ترین شخصیت مکمل فیلم هست که شوخی هایش در جریان فیلم اغلب گرفته و تماشاگران هم او را دوست خواهند داشت. لحظات مشترک کریستوفر پلامر و آل پاچینو هم می تواند تداعی کننده لحظات خوشی برای مخاطبینی باشد که تاریخ سینما را دنبال می کنند.

« دنی کالینز » کمدی جمع و جوری است که می تواند برای یکبار ارزش دیدن داشته باشد. فیلمنامه و کلیت فیلم « دنی کالینز » در مجموع دلیل قانع کننده ای برای باقی ماندن در ذهن مخاطب ارائه نمی کند مگر آنکه به واسطه بازی های خوب بازیگران که گل سرسبد آنها آنت بنینگ و آل پاچینو هستند، بتوان این فیلم را پس از دیدن به خاطر سپرد.