فیلم استوارت لیتل – خلاصه داستان، نقد و بررسی – Stuart Little (1999)
سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : داگلاس ویک
کارگردان : راب مینکوف
فیلمنامه‌نویس : م. نایت شامالان و گِرِگ بروکر، بر مبنای کتابی نوشتهٔ ا. ب. وایت
فیلمبردار : گیلرمو ناوارو
آهنگساز(موسیقی متن) : آلن سیلوستری
هنرپیشگان : جینا دیویس، هیو لاری، جاناتان لیپنیکی، جفری جونز، کانی ری، آلیس بیزلی، مایکل ج. فاکس، نیتان لین و برایان دویل مورای
نوع فیلم : رنگی، ۸۴ دقیقه
̎خانم لیتل̎ (دیویس)، ̎آقای لیتل̎ (لاری) و پسرشان، (لیپنیکی) در یک خانهٔ قدیمی نزدیک پارک مرکزی نیویورک زندگی می‌کنند. ̎خانم و آقای لیتل̎ تصمیم می‌گیرند برادر کوچک‌تری برای ̎جرج̎ به فرزندی قبول کنند و به همین خاطر، در حالی‌که به سراغ بچه‌های یک پرورش‌گاه رفته‌اند، از سوی موشی (با صدای فاکس) به نام ̎استوارت̎ مورد استقبال قرار می‌گیرند که می‌تواند حرف بزند، راست راست راه برود، لباس تنش کند و تقریباً هر کاری که یک بچهٔ آدم می‌کند، انجام دهد. ̎استوارت̎ آن‌قدر در دلِ ̎خانم و آقای لیتل̎ جا می‌گیرد که به فرزندی قبولش می‌کنند و پس از چندی تمامی اعضاء خانواده نیز به همان اندازه مجذوب شخصیت و وجود ̎استوارت̎ میشوند ـ البته به استثنای ̎اسنوبال̎ (با صدای لین)، گربهٔ خانگی‌شان …
تلفیقی از تکنولوژی و خلاقیت در پایان دههٔ ۱۹۹۰، حاصلی مثل استوارت لیتل دارد که هم در گیشه کارکردی فوق‌العاده پیدا می‌کند و هم به یکی از فیلم‌های مجذوب سال نزد منتقدان بدل می‌شود. نسخهٔ زندهٔ داستان کلاسیک وایت که توسط شامالان و بروکر نوشته شده، به نوعی انقلاب تکنولوژی در زمان نمایش خودش است. استفاده از کامپیوتر برای شبیه‌سازی و ̎سینک̎ صحنه‌های پُر از گفت‌وگو با حیوانات واقعی بیش از آن‌که از فیلم ̎بیرون̎ بزند، در خدمت پیش‌برد داستان و جذابیت‌هائی از این دست است. صدای مایکل ج. فاکس که به جای ̎استوارت̎ صحبت می‌کند و البته حضور دیویس، بی‌واهمه از ناپدید شدن میان جاذبه‌های کامپیوتری فیلم، این تجربهٔ مینکوف را تبدیل به برگ برندهٔ کمپانی سونی در سال ۱۹۹۹ می‌کند. ادامه: استوارت لیتل ۲ (مینکوف، ۲۰۰۲).
