فیلم نمایش ترومن – خلاصه داستان، نقد و بررسی – The Truman Show (1998)
سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ادوارد ا. فلدمن، اندرو نیکول، اسکات رودین و آدام شرودر
کارگردان : پیتر ویر
فیلمنامهنویس : نیکول
فیلمبردار : پیتر بیزیو
آهنگساز(موسیقی متن) : فیلیپ گلاس
هنرپیشگان : جیم کاری، لارا لینی، اد هریس، نوآ امریک، ناتاشا مک‌لهون، هالند تیلر، برایان دیلیت و بلر اسلیتر.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه.
̎ترومن بربنک̎ (کاری)، مردی معمولی است که در شهری معمولی زندگی می‌کند. او در یک شرکت بیمه، کارمندی معمولی است، زندگی معمولی، زنی معمولی، همسایه‌ای معمولی و دوستی معمولی که هر از گاه با یک بستهٔ شش‌تائی نوشابه سراغش می‌آید. اما ̎ترومن̎ از زندگی‌اش راضی نیست. می‌خواهد دنیا را ببیند؛ دلش می‌خواهد این شهر دور افتادهٔ کنار ساحل کارت پستالی و خوشگل و تر و تمیز و روشن را ترک کند.
̎ترومن̎، در واقع، یک ̎بچهٔ ناخواسته̎ است. ̎پدر̎ش، ̎کریستوفر̎ (هریس)، یک تهیه کنندهٔ تلویزیونی است که او هرگز ملاقاتش نکرده، و هم او است که ̎نمایش ترومن̎ را خلق کرده، محبوب‌ترین نمایش تلویزیونی دنیا، برنامه‌ای که از طریق آن زندگی را به‌صورت زنده به تماشاگر عرضه می‌کند. و بدین ترتیب تمامی کسانی که پیرامون ̎ترومن̎ بیچاره را گرفته‌اند، بازیگرانی‌اند با ̎هدفون̎ کوچکی در گوش‌شان. یک روز ̎ترومن̎ تصادفاً وارد قسمت پشت صحنه می‌شود و به همه چیز شک می‌برد. حالا نقشهٔ او این است: بی‌سروصدا آن‌جا را ترک کند….
ستارهٔ فیلم ویر فقط خود او نیست. در واقع نمایش ترومن سه ستاره دارد. یکی نیکول در مقام فیلمنامهنویس، یکی خود ویر و یکی هم‌کاری که این فیلم موفقیت او در جدائیاز نقش‌های سبک طنز است. فیلم در واقع دومین بخش از سه‌گانهٔ نیکول پیرامون موضوع هویت، و تنها بخشی است که او خودش پشت دوربین نایستاده و کار را به ویر سپرده است. دو بخش دیگر این سه گانه، یکی گاتاکا (۱۹۹۷) و دیگری سیمون (۲۰۰۲) هر دو به کارگردانی نیکول است. از سوی دیگر فیلم نخستین تجربهٔ کاملاً استودیوئی ویر استرالیائی در دل هالیوود است. کارگردانی که آثار قبلی‌اش عمدتاً کارهائی جمع و جور و مستقل بودند که هرچند در آمریکا ساخته شده‌اند، اما کمتر تا این حد از امکانات یک اثر هالیوودی استفاده کرده‌اند.
دکورها، تیم بازیگری و اصلاً کلیت کار، نشان می‌دهد که نمایش ترومن آغاز راه ویر برای فیلم‌سازی در دل نظام استودیوئی است. در دیگر سو هم کاری قرار دارد؛ بازیگری که هرگز به جایگاهش در مقام یک ستارهٔ موفق کمدی راضی نشده و همه سعی‌اش بر این است که متفاوت باشد. نمایش ترومن پس از فیلم ناموفق نصب کنندهٔ تلویزیون کابلی (بن استیلر، ۱۹۹۶)، ادامهٔ این تالش است که در امتدادش هم نقش ̎اندی کافمن̎ در مردی روی ماه (میلوش فورمن، ۱۹۹۹) قرار دارد. هرچند این تلاش‌ها حداقل هیچ‌وقت آکادمی هنرها و علوم سینمائی آمریکا را خوش نیامده و کاری برای هیچ کدام از این کارها حتی کاندیدای دریافت جایزهٔ اسکار هم نشده است. جز این‌ها نمایش ترومن در ذات و بر اساس موفقیت این هم‌کاری سه نفره، اثری به شدت خوش ضرباهنگ و دیدنی است.
فیلم جز مسئلهٔ هویت، به تسلط رسانه‌ها بر جهان کنونی اشاره دارد و در کنار این، با تصویر کردن رابطهٔ خالق و مخلوق میان ̎کریستوفر̎ و ̎ترومن̎ به وجوه معنوی هم اشاره دارد. به‌طور خاص نگاه کنید به صحنه‌ای که ̎کریستوفر̎ در پایان فیلم سعی دارد ̎ترومن̎ را متقاعد به بازگشت کند و نوع کادربندی ویر که سعی بر تأکید این رابطه دارد. فیلم یک هریس فوق‌العاده در نقش ̎کریستوفر̎ دارد که از بهترین بازی‌های کارنامهٔ این بازیگر به شمار می‌آید. لینی در نقش همسر ̎ترومن̎ پذیرفتنی است و مک‌لهون هم شاید پس از ̎ترومن̎ دوست داشتنی‌ترین شخصیت فیلم (̎لورن/سیلویا̎) نزد مخاطب باشد.
