فیلم 48 ساعت – نقد، بررسی و خلاصه داستان – 48 Hrs. (1982)

کارگردان : والتر هیل.
فیلمنامه‌نویس : راجر اسپاتیس‌وود، لاری گراس، استیون دِ سوزا.
فیلمبردار : ریک ویت.
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر.
هنرپیشگان : نیک نولتی، ادی مورفی، آنت اوتول، فرانک مک‌ری، جیمز رمار، دیوید پاتریک کلی، سانی لندهم، کِری شرمن، جاناتان بانکس، جیمز کین و مارگوت رُز.
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه.

«آلبرت گانتس» (رمار) و هم‌پالکی‌اش، «بیلی‌بر» (لندهم) از زندان فرار می‌کنند، سپس با گروگان گرفتن «رُزالی» (شرمن)، نامزد «لوتر» (کلی) یکی دیگر از اعضای گروه، عایدی آخرین سرقتی را که با هم انجام داده‌اند، طلب می‌کنند.«آلگرن» (بانکس) و «وانزانت» (کین)، کارآگاه‌های پلیسی که به‌خیال خود در تعقیب تعدادی «سارق خرده‌پا» هستند با اکراه، کمک همکارشان، «جک کیتس» (نولتی) را قبول می‌کنند. اما در یک درگیری غافلگیرانه، «کیتس» مجبور می‌شود سلاح خود را به «گانتس» بدهد و او هم «آلگرن» را می‌کشد و فرار می‌کند.

«کیتس» ترتیب آزادی چهل و هشت ساعته «رجی‌هاموند» سیاه‌پوست (مورفی)، یکی دیگر از اعضای گروه، را می‌دهد که دلایل خودش را برای از میان برداشتن «گانتس» دارد. «هاموند» پس از مدتی معطل کردن «کیتس»، بالاخره اعتراف می‌کند پولی که «گانتس» دنبال آن است، در صندوق عقب اتوموبیلش است که در پارکینگ عمارتی پارک شده. پس از پائیدن آنجا، «لوتر» را می‌بینند که پول را از صندوق اتوموبیل بیرون می‌ورد و رد او را تا بزرگ‌راهی که با «گانتس» قرار گذاشته، می‌گیرند. در یک قرارملاقات‌ دیگر در اتوبوسی که تحت کنترل سارقان است، «لوتر» پس از تحویل پول کشته می‌شود و «کیتس» دوباره رد طعمه‌اش را گم می‌کند.

«کیتس» و «هاموند» به دیدار «کیسی» (رُز)، نامزد «بر» می‌روند و در همان‌جا تصادفاً سارقان فراری را پیدا می‌کنند. «هاموند» «بر» را می‌کشد و «گانتس» هم (پس از خلع سلاح «هاموند») توسط «کیتس» به قتل می‌رسد. در حالی‌که «هاموند» آماده بازگشت به زندان می‌شود، «کیتس» قول می‌دهد پول «هاموند» پس از آزادی، دست نخورده تحویلش داده خواهد شد.

فیلمی مرکزی میان ان دسته آثار هیل که به مسئله اختلاف نژادی می‌پردازند – دوران سخت (1975)، جنگ‌جویان (1979)، مساعدت جنوبی (1981)، میلیون‌های بروستر (1985)؛ با درون‌مایه‌ای که در دنباله فیلم، 48 ساعت دیگر (1990)، مثل دیگر آثار متأخر هیل (ورود غیر مجاز، 1992 و جرانیمو: یک افسانه آمریکائی، 1994) پُررنگتر می‌شود. اگرچه فیلم اصلی زوج ناهم‌گونِ «سیاه و سفید»اش را وامدار آثاری مثل ستیزه‌جویانِ (استنلی کریمر، 1958) و در گرمای شب (نورمن جویسن، 1967) است، ام مسلماً در پرداخت آن بر آثار متأخری چون سلاح مرگبار (ریچارد دانر، 1987) و دنباله‌ها و «مشابه»های آن، برتری آشکاری دارد. نخستین حضور سینمائی مورفی نیز با استقبال بسیاری روبه‌رو می‌شود.