انواع اختلالات اشتها و خوردن از نظر پزشکی و راه‌های درمان آن
اختلالات خوردن شرایط جدی مربوط به رفتار‌های خوردن مداوم است که بر سلامت، احساسات و توانایی شما برای عملکرد در بخش‌های مهم زندگی تأثیر منفی می‌گذارد. شایع‌ترین اختلالات خوردن عبارتند از بیاشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری.
بیشتر اختلالات خوردن شامل تمرکز بیش از حد بر وزن، شکل بدن و غذا است که منجر به رفتار‌های خطرناک غذایی می‌شود. این رفتار‌ها می‌تواند به طور قابل توجهی بر توانایی بدن شما برای دریافت تغذیه مناسب تأثیر بگذارد. اختلالات خوردن می‌تواند به قلب، دستگاه گوارش، استخوان‌ها و دندان‌ها و دهان آسیب برساند و منجر به بیماری‌های دیگر شود.
اختلالات خوردن اغلب در سنین نوجوانی و جوانی ایجاد می‌شود، اگرچه ممکن است در سنین دیگر نیز ایجاد شود. با درمان، می‌توانید به عادات غذایی سالم‌تر بازگردید و گاهی اوقات عوارض جدی ناشی از اختلال خوردن را برطرف کنید.
علائم
بسته به نوع اختلال خوردن، علائم متفاوت است. بیاشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری شایع‌ترین اختلالات خوردن هستند. سایر اختلالات خوردن عبارتند از اختلال نشخوار فکری و اختلال مصرف غذای اجتنابی/محدود.
بیاشتهایی عصبی
بیاشتهایی عصبی (an-o-REK-see-uh) – که اغلب به سادگی بیاشتهایی نامیده می‌شود – یک اختلال خوردن بالقوه تهدید‌کننده زندگی است که با وزن بدن پایین غیرطبیعی، ترس شدید از افزایش وزن، و درک تحریف شده از وزن یا شکل مشخص می‌شود. افراد مبتلا به بیاشتهایی برای کنترل وزن و شکل خود از تلاش‌های شدید استفاده می‌کنند که اغلب به طور قابل توجهی در سلامت و فعالیت‌های زندگی آنها اختلال ایجاد می‌کند.
هنگامی که دچار بیاشتهایی هستید، کالری دریافتی را بیش از حد محدود می‌کنید یا از روش‌های دیگر برای کاهش وزن استفاده می‌کنید، مانند ورزش زیاد، استفاده از ملین‌ها یا کمک‌های رژیمی، یا استفراغ بعد از غذا خوردن. تلاش برای کاهش وزن، حتی در صورت کمبود وزن، می‌تواند باعث مشکلات شدید سلامتی شود، که گاهی تا حد گرسنگی مرگبار می‌رسد.
پرخوری عصبی
پرخوری عصبی یک اختلال خوردن جدی و بالقوه تهدید‌کننده زندگی است. هنگامی که به پرخوری عصبی مبتلا هستید، دوره‌هایی از پرخوری و پاکسازی را تجربه می‌کنید که شامل احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن شما می‌شود. بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی نیز غذا خوردن خود را در طول روز محدود می‌کنند، که اغلب منجر به پرخوری و پاکسازی بیشتر می‌شود.
در طول این دوره‌ها، شما معمولاً مقدار زیادی غذا را در مدت زمان کوتاهی می‌خورید و سپس سعی می‌کنید به روشی ناسالم خود را از شر کالری‌های اضافی خلاص کنید. به دلیل احساس گناه، شرم و ترس شدید از افزایش وزن ناشی از پرخوری، ممکن است مجبور شوید استفراغ کنید یا ممکن است بیش از حد ورزش کنید یا از روش‌های دیگر مانند ملین‌ها برای خلاص شدن از شر کالری استفاده کنید.
اگر به پرخوری عصبی مبتلا هستید، احتمالاً درگیر وزن و شکل بدن خود هستید و ممکن است خود را به‌خاطر نقص‌های خود به شدت و سخت قضاوت کنید. شما ممکن است وزن طبیعی داشته باشید یا حتی کمی اضافه وزن داشته باشید.
اختلال پرخوری
هنگامی که دچار اختلال پرخوری هستید، به طور منظم غذای زیادی می‌خورید (پرخوری) و احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن خود می‌کنید. شما ممکن است سریع غذا بخورید یا بیشتر از آنچه در نظر دارید غذا بخورید، حتی زمانی که گرسنه نیستید، و ممکن است حتی مدت‌ها بعد از سیری ناراحت‌کننده به خوردن ادامه دهید.
پس از پرخوری، ممکن است از رفتار و مقدار غذای خورده شده احساس گناه، انزجار یا شرم کنید. اما شما سعی نمی‌کنید این رفتار را با ورزش یا پاکسازی بیش از حد جبران کنید، همانطور که فرد مبتلا به پرخوری عصبی یا بیاشتهایی ممکن است. خجالت می‌تواند منجر به صرف غذا خوردن شود تا پرخوری شما را پنهان کند.
دور جدید پرخوری معمولا حداقل یک بار در هفته اتفاق می‌افتد. ممکن است وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاق داشته باشید.
اختلال نشخوار
اختلال نشخوار عبارت است از بازگرداندن مکرر و مداوم غذا بعد از خوردن غذا، اما به دلیل یک بیماری پزشکی یا اختلال خوردن دیگری مانند بیاشتهایی، پرخوری عصبی یا اختلال پرخوری نیست. غذا بدون حالت تهوع یا تهوع به داخل دهان بازگردانده می‌شود و ممکن است برگشت غذا عمدی نباشد. گاهی اوقات غذای برگشت شده دوباره جویده می‌شود و دوباره بلعیده می‌شود یا تف می‌شود.
اگر غذا به بیرون تف داده شود یا اگر فرد برای جلوگیری از این رفتار به میزان قابل توجهی کمتر غذا بخورد، این اختلال ممکن است منجر به سوء تغذیه شود. بروز اختلال نشخوار فکری ممکن است در دوران نوزادی یا در افرادی که دارای ناتوانی ذهنی هستند شایع‌تر باشد.
اختلال در مصرف غذا اجتنابی/محدود‌کننده
مشخصه این اختلال عدم برآورده کردن حداقل نیاز‌های غذایی روزانه است زیرا شما علاقه‌ای به خوردن ندارید. از غذا‌هایی با ویژگی‌های حسی خاص مانند رنگ، بافت، بو یا طعم اجتناب می‌کنید. یا نگران عواقب خوردن، مانند ترس از خفگی هستید. به دلیل ترس از افزایش وزن از خوردن غذا اجتناب نمی‌شود.
این اختلال می‌تواند منجر به کاهش وزن قابل توجه یا عدم افزایش وزن در دوران کودکی و همچنین کمبود‌های تغذیه‌ای شود که می‌تواند باعث مشکلات سلامتی شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
کنترل یا غلبه بر یک اختلال خوردن توسط خودتان می‌تواند دشوار باشد. اختلالات خوردن عملاً می‌تواند زندگی شما را تحت الشعاع قرار دهد. اگر هر یک از این مشکلات را تجربه می‌کنید، یا اگر فکر می‌کنید ممکن است اختلال خوردن داشته باشید، به دنبال کمک پزشکی باشید.
ترغیب یکی از عزیزان برای درمان
متأسفانه، بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است فکر نکنند که نیاز به درمان دارند. اگر نگران یکی از عزیزان هستید، از او بخواهید که با پزشک صحبت کند. حتی اگر فرد مورد علاقه‌تان آمادگی پذیرش مشکل با غذا را ندارد، می‌توانید با ابراز نگرانی و تمایل به گوش دادن در را باز کنید.
نسبت به الگوهای غذایی و باور‌هایی که ممکن است نشانه رفتار ناسالم باشد و همچنین فشار همسالان که ممکن است باعث اختلالات خوردن شود، هوشیار باشید. پرچم‌های قرمزی که ممکن است نشان دهنده اختلال خوردن باشد عبارتند از:
- حذف وعده‌های غذایی یا بهانه آوردن برای نخوردن
- اتخاذ یک رژیم گیاهخواری بیش از حد محدود
- تمرکز بیش از حد بر تغذیه سالم
- به جای خوردن آنچه که خانواده می‌خورند، خودتان غذا درست کنید
- کناره‌گیری از فعالیت‌های اجتماعی عادی
- نگرانی یا شکایت مداوم از چاق بودن و صحبت از کاهش وزن
- بررسی مکرر در آینه برای عیوب درک شده
- خوردن مکرر مقدار زیادی شیرینی یا غذا‌های پرچرب
- استفاده از مکمل‌های غذایی، ملین‌ها یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن
- ورزش بیش از حد
- پینه روی‌بند انگشتان ناشی از ایجاد استفراغ
- مشکلات از دست دادن مینای دندان که ممکن است نشانه‌ای از استفراغ مکرر باشد
- خروج هنگام غذا برای استفاده از توالت
- خوردن غذا در یک وعده غذایی یا میان وعده بسیار بیشتر از حد طبیعی است
- ابراز افسردگی، انزجار، شرم یا گناه در مورد عادات غذایی
- غذا خوردن در خفا
اگر نگران این هستید که فرزندتان ممکن است اختلال خوردن داشته باشد، با پزشک او تماس بگیرید تا نگرانی‌های خود را با او در میان بگذارید. در صورت نیاز، می‌توانید به یک متخصص سلامت روان واجد شرایط که در زمینه اختلالات خوردن مهارت دارد ارجاع دهید، یا اگر بیمه شما اجازه می‌دهد، مستقیماً با یک متخصص تماس بگیرید.
علل
علت دقیق اختلالات خوردن ناشناخته است. مانند سایر بیماری‌های روانی، ممکن است دلایل زیادی وجود داشته باشد، مانند:
- ژنتیک و زیست‌شناسی. برخی از افراد ممکن است ژن‌هایی داشته باشند که خطر ابتلا به اختلالات خوردن را افزایش می‌دهد. عوامل بیولوژیکی، مانند تغییرات در مواد شیمیایی مغز، ممکن است در اختلالات خوردن نقش داشته باشند.
- سلامت روانی و عاطفی. افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است مشکلات روانی و عاطفی داشته باشند که به این اختلال کمک می‌کند. آنها ممکن است عزت نفس پایین، کمال گرایی، رفتار تکانشی و روابط آشفته داشته باشند.
عوامل خطر
دختران و زنان جوان بیشتر از پسران و مردان جوان به بیاشتهایی یا پرخوری عصبی مبتلا می‌شوند، اما مردان نیز ممکن است اختلالات خوردن داشته باشند. اگرچه اختلالات خوردن می‌تواند در طیف سنی گسترده‌ای رخ دهد، اما اغلب در نوجوانان و اوایل دهه ۲۰ ایجاد می‌شود.
عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی. اختلالات خوردن به طور قابل توجهی در افرادی که والدین یا خواهر و برادری دارند که دارای اختلال خوردن بوده‌اند، بیشتر رخ می‌دهد.
- سایر اختلالات سلامت روان. افراد مبتلا به اختلال خوردن اغلب دارای سابقه اختلال اضطراب، افسردگی یا اختلال وسواس فکری-اجباری هستند.
- رژیم گرفتن و گرسنگی. رژیم غذایی یک عامل خطر برای ابتلا به اختلال خوردن است. گرسنگی بر مغز تأثیر می‌گذارد و بر تغییرات خلقی، سفتی در تفکر، اضطراب و کاهش اشتها تأثیر می‌گذارد. شواهد قوی وجود دارد که بسیاری از علائم اختلال خوردن در واقع علائم گرسنگی هستند. گرسنگی و کاهش وزن ممکن است نحوه عملکرد مغز را در افراد آسیب‌پذیر تغییر دهد، که ممکن است رفتار‌های محدود‌کننده غذایی را تداوم بخشد و بازگشت به عادات غذایی عادی را دشوار کند.
- فشار. خواه رفتن به دانشگاه، نقل مکان، یافتن شغل جدید، یا یک مشکل خانوادگی یا رابطه‌ای باشد، تغییر می‌تواند باعث استرس شود که ممکن است خطر ابتلا به اختلالات خوردن را افزایش دهد.
عوارض
اختلالات خوردن باعث طیف گسترده‌ای از عوارض می‌شود که برخی از آنها تهدید‌کننده زندگی هستند. هر چه اختلال خوردن شدیدتر یا طولانی‌تر باشد، احتمال بروز عوارض جدی مانند:
- مشکلات جدی سلامتی
- افسردگی و اضطراب
- افکار یا رفتار خودکشی
- مشکلات رشد و توسعه
- مشکلات اجتماعی و روابط
- اختلالات مصرف مواد
- مسائل کار و مدرسه
- مرگ
جلوگیری
اگرچه هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از اختلالات خوردن وجود ندارد، در اینجا چند راهکار برای کمک به کودک شما در ایجاد رفتار‌های تغذیه سالم آورده شده است:
- از رژیم گرفتن در اطراف کودک خود اجتناب کنید. عادات غذایی خانواده ممکن است بر روابطی که کودکان با غذا ایجاد می‌کنند تأثیر بگذارد. خوردن وعده‌های غذایی با هم این فرصت را به شما می‌دهد تا به کودک خود در مورد مشکلات رژیم غذایی بیاموزید و خوردن یک رژیم غذایی متعادل در وعده‌های معقول را تشویق می‌کند.
- با فرزندتان صحبت کنید. برای مثال، وب‌سایت‌های متعددی وجود دارند که ایده‌های خطرناکی را تبلیغ می‌کنند، مانند مشاهده بیاشتهایی به‌عنوان یک انتخاب سبک زندگی به جای یک اختلال خوردن. این بسیار مهم است که هرگونه برداشت نادرستی از این قبیل را اصلاح کنید و با کودک خود در مورد خطرات انتخاب‌های غذایی ناسالم صحبت کنید.
- تصویر بدنی سالم را در کودک خود، هر شکل یا اندازه او، پرورش دهید و تقویت کنید. با کودک خود در مورد تصویر خود صحبت کنید و به او اطمینان دهید که شکل بدن می‌تواند متفاوت باشد. از انتقاد از بدن خود در حضور فرزندتان بپرهیزید. پیام‌های پذیرش و احترام می‌تواند به ایجاد عزت نفس سالم و انعطاف‌پذیری کمک کند که کودکان را در دوره‌های سخت سال‌های نوجوانی طی کند.
- از پزشک کودک خود کمک بگیرید. در ویزیت‌های کودک خوب، پزشکان ممکن است بتوانند نشانه‌های اولیه اختلال خوردن را شناسایی کنند. به عنوان مثال، آنها می‌توانند از کودکان در مورد عادات غذایی و رضایت از ظاهرشان در طول قرار ملاقات‌های معمول پزشکی سؤالاتی بپرسند. این ویزیت‌ها باید شامل بررسی صدک‌های قد و وزن و شاخص توده بدنی باشد که می‌تواند شما و پزشک فرزندتان را از هرگونه تغییر مهم آگاه کند.
اگر متوجه شدید یکی از اعضای خانواده یا دوستی که به نظر می‌رسد علائم اختلال خوردن را نشان می‌دهد، در مورد نگرانی خود برای رفاه او با آن فرد صحبت کنید. اگرچه ممکن است نتوانید از بروز اختلال خوردن جلوگیری کنید، اما دلسوزی ممکن است فرد را تشویق کند که به دنبال درمان باشد.
تشخیص
اختلالات خوردن بر اساس علائم، علائم و عادات غذایی تشخیص داده می‌شوند. اگر پزشک شما مشکوک به اختلال خوردن باشد، احتمالاً معاینه‌ای انجام می‌دهد و آزمایش‌هایی را برای کمک به تشخیص دقیق انجام می‌دهد. شما ممکن است برای تشخیص هم به ارائه دهنده مراقبت‌های اولیه و هم به یک متخصص سلامت روان مراجعه کنید.
ارزیابی‌ها و آزمون‌ها به طور کلی عبارتند از:
- معاینه بدنی. پزشک شما احتمالاً شما را معاینه می‌کند تا سایر علل پزشکی را برای مشکلات خوردن شما رد کند. او همچنین ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی را سفارش دهد.
- ارزیابی روانشناختی. یک پزشک یا متخصص سلامت روان احتمالاً در مورد افکار، احساسات و عادات غذایی شما سؤال خواهد کرد. همچنین ممکن است از شما خواسته شود که پرسشنامه‌های خودارزیابی روانشناختی را تکمیل کنید.
- مطالعات دیگر ممکن است آزمایش‌های اضافی برای بررسی هرگونه عارضه مرتبط با اختلال خوردن شما انجام شود.
متخصص سلامت روان شما همچنین ممکن است از معیار‌های تشخیصی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا استفاده کند.
درمان
درمان اختلال خوردن به طور کلی شامل یک رویکرد تیمی است. این تیم به طور معمول شامل ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه، متخصصان سلامت روان و متخصصان تغذیه است – همه با تجربه در اختلالات خوردن.
درمان بستگی به نوع خاص اختلال خوردن شما دارد. اما به طور کلی، معمولاً شامل آموزش تغذیه، روان درمانی و دارو می‌شود. اگر زندگی شما در خطر است، ممکن است نیاز به بستری فوری داشته باشید.
تغذیه سالم
بدون توجه به وزن شما، اعضای تیم شما می‌توانند با شما برنامه‌ای طراحی کنند تا به شما در دستیابی به عادات غذایی سالم کمک کند.
روان درمانی
روان درمانی که گفتار درمانی نیز نامیده می‌شود، می‌تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید چگونه عادات سالم را جایگزین عادات ناسالم کنید. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- درمان خانواده محور (FBT). FBT یک درمان مبتنی بر شواهد برای کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلالات خوردن است. خانواده درگیر این است که کودک یا سایر اعضای خانواده از الگوهای تغذیه سالم پیروی کند و وزن مناسبی داشته باشد.
- درمان شناختی رفتاری (CBT). CBT معمولا در درمان اختلالات خوردن، به ویژه برای پرخوری عصبی و اختلال پرخوری استفاده می‌شود. شما یاد می‌گیرید که چگونه عادات غذایی و خلق و خوی خود را کنترل کرده و بهبود دهید، مهارت‌های حل مسئله را توسعه دهید و راه‌های سالم برای مقابله با موقعیت‌های استرس‌زا را کشف کنید.
دارو‌ها
دارو نمی‌تواند اختلال خوردن را درمان کند. با این حال، برخی دارو‌ها ممکن است به شما در کنترل میل به پرخوری یا پاکسازی یا مدیریت مشغله‌های بیش از حد با غذا و رژیم کمک کنند. دارو‌هایی مانند دارو‌های ضد افسردگی و دارو‌های ضد اضطراب ممکن است به علائم افسردگی یا اضطراب که اغلب با اختلالات خوردن مرتبط هستند، کمک کنند.
بستری شدن در بیمارستان
اگر مشکلات سلامتی جدی دارید، مانند بیاشتهایی که منجر به سوء تغذیه شدید شده است، پزشک ممکن است بستری شدن در بیمارستان را توصیه کند. برخی از کلینیک‌ها در درمان افراد مبتلا به اختلالات خوردن تخصص دارند. برخی ممکن است به جای بستری شدن کامل در بیمارستان، برنامه‌های روزانه ارائه دهند. برنامه‌های تخصصی اختلال خوردن ممکن است درمان فشرده‌تری را در دوره‌های زمانی طولانی‌تر ارائه دهند.
شیوه زندگی و درمان‌های خانگی
برای افزایش شانس موفقیت در غلبه بر اختلال خوردن، سعی کنید این مراحل را بخشی از برنامه روزانه خود قرار دهید:
- به برنامه درمانی خود پایبند باشید – جلسات درمانی را نادیده نگیرید و سعی کنید از برنامه غذایی خود دور نشوید. توصیه‌های پزشک خود را در مورد فعالیت بدنی و ورزش دنبال کنید.
- با پزشک خود در مورد مکمل‌های ویتامین و مواد معدنی مناسب صحبت کنید. اگر خوب غذا نمی‌خورید، به احتمال زیاد بدن شما تمام مواد مغذی مورد نیاز خود مانند ویتامین D یا آهن را دریافت نمی‌کند. با این حال، دریافت بیشتر ویتامین‌ها و مواد معدنی از غذا معمولاً توصیه می‌شود.
- در برابر اصرار برای وزن کردن یا چک کردن مکرر خود در آینه مقاومت کنید. این ممکن است به سادگی انگیزه شما را برای حفظ عادات ناسالم تقویت کند.
- خود را از اعضای دلسوز خانواده و دوستانی که می‌خواهند سلامتی شما را ببینند و بهترین علایق شما را در دل دارند، جدا نکنید.
طب جایگزین
طب جایگزین استفاده از رویکرد غیر متعارف به جای طب سنتی است. طب مکمل یا تلفیقی یک رویکرد غیر متعارف است که همراه با طب رایج استفاده می‌شود.
معمولاً وقتی افراد به طب جایگزین یا مکمل روی می‌آورند، برای بهبود سلامتی خود است. اما مکمل‌های غذایی و محصولات گیاهی که برای سرکوب اشتها یا کمک به کاهش وزن طراحی شده‌اند ممکن است توسط افراد مبتلا به اختلالات خوردن ناامن بوده و مورد سوء استفاده قرار گیرند. چنین محصولاتی می‌توانند تداخلات بالقوه خطرناکی با سایر دارو‌ها داشته باشند.
کاهش وزن و سایر مکمل‌های غذایی برای عرضه به بازار نیازی به تایید سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) ندارند. FDA لیستی آنلاین از محصولات کاهش وزن آلوده را تهیه می‌کند که برخی از آنها می‌توانند آسیب‌های جدی مانند ضربان قلب نامنظم، افزایش فشار خون، سکته مغزی و حتی مرگ ایجاد کنند.
قبل از امتحان هر گونه داروی جایگزین یا مکمل با پزشک خود صحبت کنید. طبیعی همیشه به معنای ایمن نیست. پزشک می‌تواند به شما کمک کند قبل از شروع درمان، خطرات و مزایای احتمالی را درک کنید.
استرس و اضطراب را کاهش دهید
برخی از درمان‌ها و رویکرد‌های مکمل ممکن است به کاهش استرس و اضطراب، تقویت آرامش و افزایش احساس خوشبختی در افراد مبتلا به اختلالات خوردن کمک کنند. مثال‌ها عبارتند از:
- طب سوزنی
- ماساژ
- یوگا
- مراقبه
مقابله و حمایت
زمانی که رسانه‌ها، فرهنگ و شاید خانواده یا دوستان خود با پیام‌های متفاوتی مواجه می‌شوید، کنار آمدن با اختلال خوردن کار دشواری است. چه شما یا یکی از عزیزانتان اختلال خوردن دارید، از پزشک یا متخصص سلامت روان خود در مورد مقابله و حمایت عاطفی راهنمایی بخواهید.
یادگیری راهبرد‌های مقابله‌ای موثر و دریافت حمایت مورد نیاز از خانواده و دوستان برای درمان موفقیت‌آمیز حیاتی است.
آماده شدن برای ویزیت
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید، و آنچه ممکن است از پزشک خود و یک متخصص سلامت روان انتظار داشته باشید.
ممکن است بخواهید از یکی از اعضای خانواده یا دوست خود بخواهید که با شما بیاید. کسی که شما را همراهی می‌کند ممکن است چیزی را که از دست داده‌اید یا فراموش کرده‌اید به خاطر بیاورد. یکی از اعضای خانواده نیز ممکن است بتواند تصویر کامل‌تری از زندگی خانگی شما به پزشک ارائه دهد.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
- هر گونه علائمی که تجربه می‌کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقات شما نامرتبط به نظر برسد
- اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی
- همه دارو‌ها، ویتامین‌ها یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید و دوز آنها
- سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید تا به یاد داشته باشید که همه چیز‌هایی را که می‌خواهید پوشش دهید
در صورت امکان از یکی از اعضای خانواده یا دوست خود بخواهید که با شما بیاید. کسی که شما را همراهی می‌کند ممکن است چیزی را که از دست داده‌اید یا فراموش کرده‌اید به خاطر بیاورد. یکی از اعضای خانواده نیز ممکن است بتواند تصویر کامل‌تری از زندگی خانگی شما به پزشک ارائه دهد.
برخی از سوالاتی که ممکن است بخواهید از پزشک یا سایر ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی بپرسید عبارتند از:
- به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟
- آیا این حالت موقتی است یا طولانی مدت؟
- چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟
- درمان چگونه بر وزن من تأثیر می‌گذارد؟
- آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟
از پرسیدن سوالات اضافی در طول قرار خود دریغ نکنید.
از پزشک خود چه انتظاری دارید
پزشک یا متخصص سلامت روان شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد، مانند:
- چند وقت است که نگران وزن خود هستید؟
- آیا شما ورزش می‌کنید؟ چند وقت یکبار و برای چه مدت ورزش می‌کنید؟
- آیا راه‌های دیگری برای کاهش وزن پیدا کرده‌اید؟
- آیا علائم فیزیکی دارید؟
- آیا تا به حال به دلیل سیری ناخوشایند استفراغ کرده‌اید؟
- آیا دیگران در مورد وزن شما ابراز نگرانی کرده‌اند؟
- آیا اغلب به غذا فکر می‌کنید؟
- آیا تا به حال مخفیانه غذا می‌خورید؟
- آیا هیچ یک از اعضای خانواده شما تا به حال علائم اختلال خوردن را داشته‌اند یا به آنها تشخیص داده شده است؟
آماده پاسخگویی به این سوالات باشید تا زمانی را برای مرور هر نکته‌ای که می‌خواهید روی آن تمرکز کنید، رزرو کنید.