این ضربان‌ساز موقت قلب بعد از دوره نیاز، در بافت قلب حل می‌شود و می‌تواند با صورت بیسیم با حسگرهای پوشیدنی خارجی ارتباط برقرار کند
سال گذشته، پژوهشگران دانشگاه نورث وسترن از ساخت یک ضربان ساز موقت خبر دادند که بعد از دوره نیاز، حل می شود. آنها اکنون دستگاه را بهبود بخشیده‌اند و ضربان‌ساز آنها می‌تواند با مجموعه‌ای از حسگرهای پوشیدنی ارتباط برقرار کند.
ایمپلنت یا وسیله کاشتنی اصلی برای افرادی طراحی شده که پس از یک آسیب یا جراحی قلب در حال بهبود هستند و فقط برای مدت کوتاهی به ضربان‌ساز نیاز دارند. هنگامی که آنها ظرف پنج تا هفت هفته بهبود می‌یابند، ضربان ساز به صورت زیستی تجزیه شده و به طور بی ضرری توسط بدن آنها جذب می‌شود.
پس برای کاشت دستگاه تنها یک عمل جراحی لازم است. علاوه بر این، از آنجایی که این نوع ضربان‌ساز به صورت بی سیم توسط یک آنتن خارجی تغذیه می‌شود، لازم نیست به یک باتری جداگانه متصل شود. ضخامت کل آن فقط 250 میکرون است و وزن آن کمتر از نیم گرم است.
این پیس میکر کاملاً از مواد سازگار از نظر زیستی ساخته شده.
در نسخه جدید، قابلیت کشش و خمش آن ارتقا یافته و در نتیجه به ضربان‌ساز اجازه می‌دهد تا با سطح قلب تپنده مطابقت داشته باشد. به علاوه اکنون این ضربان‌سار در طی فرایند حل شدن یک داروی ضدالتهابی هم آزاد می‌کند تا از واکنش های ایمنی بدن پیشگیری کند.
پیشرفت دیگر این است که ضربان ساز اکنون به صورت بی سیم با چهار دستگاه الکترونیکی دیگر که به طور موقت به پوست در قسمت‌های مختلف بالای بدن بیمار چسبانده شده‌اند، می تواند ارتباط برقرار کند.
این ابزارها شامل یک ماژول همودینامیک روی پیشانی است که سطح اکسیژن خون، اکسیژن رسانی بافت‌ها و تون عروق خونی را کنترل می‌کند. یک ماژول تنفسی در زیر گلو، سرفه و سایر فعالیت‌های تنفسی را متوجه می‌شود و به اطلاع ضربان‌ساز می‌رساند. یک ماژول بازخورد لمسی، با لرزش یا ویبره به بیمار می‌تواند اطلاع دهد که مشکلی رخ داده است و یک ماژول قلبی هم روی قفسه سینه قرار دارد.
ماژول قلبی به صورت بیسیم ضربان ساز را تغذیه می کند، صداها و فعالیت الکتریکی قلب را کنترل می‌کند، الگوهای تحریک الکتریکی پیس میکر را به طور مداوم بر اساس بازخورد خود و سایر حسگرها تعدیل می کند. تمام داده‌ها به‌صورت بیسیم به یک تلفن هوشمند یا تبلت متصل به اینترنت منتقل می‌شوند و به پزشک این امکان را می‌دهند که از راه دور وضعیت بیمار را کنترل کند.
پروفسور جان راجرز که همراه با پروفسورهای ایگور افیموف و ریشی آرورا این پژوهش را رهبری کرده است، می‌گوید: “این سیستم بیماران را از دستگاه‌های نظارت و تحریک که آنها را وادار می کند در محوطه بیمارستان بمانند، بی‌نیاز می‌کند” درعوض، بیماران می‌توانند در آسایش خانه‌های خود بهبود یابند و در عین حال آرامش خاطری که با نظارت از راه دور توسط پزشکانشان حاصل می‌شود را داشته باشند.
این مقاله در نشریه ساینس منتشر شده است.
